serie

Kort

In de serie KORT schrijven Sargasten kort en scherp hun mening over een actueel onderwerp. Voor discussie op de late avond.


Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Denk het niet

De mannen van Denk hadden een slecht idee. Ze herkenden het eerst niet, dachten dat het een goed idee was. Maar toen ze even iets dieper nadachten beseften ze alsnog dat het een slecht idee was en lieten het verder rusten. Kous af. Tot een journalist er lucht van kreeg en dacht: hé, hier zou best nog eens een relletje in kunnen zitten.

En verrek, het zat erin. De mannen van Denk kregen namelijk opnieuw een slecht idee. Deze keer zagen ze er niet op tijd van af. Ze begonnen de journalist tegen te werken. Zieken, zuigen, beetje boos doen, enfin, van die dingen waarin je als moslimpoliticus alhier toch net een stukje minder gelijk bent dan je witte collega’s. Gelukkig pakte het relletje daardoor voor iedereen gunstig uit: journalist boos wegens intimidatie, Denkmannen boos wegens uitlokking. Toch weer een uurtje televisie gevuld. Maar ik vroeg me wel af wat we hier nu met z’n allen mee waren opgeschoten.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Shell

Shell is een stervend bedrijf dat met subsidiegeld overeind gehouden moet worden. Een mevrouw van het bedrijf verscheen gisteren op televisie om dat min of meer toe te geven. Allemaal keurig netjes met de belastingdienst geregeld, betoogde ze, en netto zat er best nog een financieel plusje in voor Nederland als hoofdkwartier van wat ooit het grootste bedrijf ter wereld was. De treurigheid spatte ervan af.

Op zich heeft Shell een prachtige R&D-afdeling tjokvol duurzame ideeën. Het runt bijvoorbeeld een van ’s werelds grootste zonneprojecten in Oman. Maar volop voor de eenentwintigste eeuw gaan, ho maar. En u weet, als een bedrijf zich vastklampt aan de status quo, als het lef en de ondernemingszin eruit zijn, dan is de ondergang een kwestie van tijd. De Nederlandse regering zou Shell op termijn een grote dienst bewijzen door de belastingschroeven aan te draaien. Subsidies faciliteren het dode spoor waarop het bedrijf zit.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Knuffelcrimineel

Willem Holleeder, die vandaag weer voor het hekje staat, wordt wel eens een knuffelcrimineel genoemd. Zijn rechtszaak wordt live geblogd, hij mocht met alle egards op televisie, het gruwelverhaal van zijn geterroriseerde zus kent gretige aftrek. Een rilling die het midden houdt tussen afschuw en bewondering trilt langs de ruggengraat van de natie omlaag, op weg naar de onderbuik. Het is bizar, maar ergens snap ik het wel.

Daar waar politici in campagnetijd weemoedig mijmeren over de teloorgang van de oerhollandse groenteboer, ja zelfs zijn terugkeer vorderen, is het natuurlijk treurig om te constateren dat de penose ook verkleurt. Mocrowars heet het tegenwoordig als men elkaar in de onderwereld afknalt. Willem Holleeder is de laatste der Mohikanen, een roomblanke gangster, een boegbeeld van het witte verzet tegen de islamisering van de maffia. Onze held.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Raketten

Kent u Dotard en Little Rocketman nog? Het illustere duo werkt aan een gezamenlijk project dat morgen van start gaat bij een pretpark in Singapore. Ze hebben er allebei ontzettende zin in, al was het maar omdat de buitenwacht zijn adem inhoudt. Dat is voor hen al de helft van de lol.

De halve wereld schijnt te denken dat de mannen over kernraketten zullen spreken. Ja, misschien kort even, maar de ene wil het er niet over hebben en de andere is snel afgeleid als je zijn ego kietelt. Ik denk daarom dat het hierop uitdraait: Amerika verlicht de economische sancties tegen Noord-Korea en in ruil daarvoor komt er een vergunning voor een Trumptoren in Pyongyang. Iedereen blij.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Burgeroorlog

De door een columniste met veel bombarie aangekondigde Groote Rotterdame Burgeroorlog vond dan eindelijk gisteren plaats bij de Lalelimoskee op Zuid. Twintig dappere avantgardisten van Pegida trokken op om de poel des verderfs te attaqueren met gegrilde worst. De defensie bestond uit een bonte menigte met zo te zien een fors aantal ervaren dönereters. In het zicht van de strijd koos de avantgarde het hazenpad. Toen was de burgeroorlog voorbij.

Eerlijk gezegd had ik me er meer bij voorgesteld. Misschien geen heuse knokpartij, maar een beetje duwen en trekken was toch wel mooi geweest. Ik heb niet zoveel op met fascisten, maar mijn nationale trots is toch enigszins gekrenkt bij de gedachte dat onze fascisten mietjes zijn die de bibbers krijgen zodra ze een Turkse vlag waarnemen. “Onze veiligheid was niet gewaarborgd.” Wat is dat nou helemaal voor excuus? We willen een burgeroorlog, maar het mag geen pijn doen. Ik zeg u, dit land gaat naar de gallemiezen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Tegenprestatie

Een of andere pipo van de VVD heeft weer eens voor de bühne geroepen dat werklozen moeten werken voor hun uitkering. Of het was iets met de bijstand, nou ja iets in die sfeer. Men noemt dat rechts. Mijn associatie is eerder met de voormalige DDR, waar ledig rondhangen er ook niet bij was. Het is dezelfde utopische illusie dat er een één op één match te maken valt tussen de burgers van een land en het beschikbare werk, betaald dan wel onbetaald.

Ik zou zeggen: laten we even doorpakken met de tegenprestatie voor een uitkering. Wie onvoldoende inkomen heeft komt automatisch in dienst van de overheid. Als de werkloosheid zo optisch is weggewerkt, ontstaat een nieuw machtsblok op de arbeidsmarkt. Hoe meer arbeid de huidige bijstandsgerechtigden verrichten, hoe groter hun ontwrichtingsmacht door te staken. Ik voel fijne cao-onderhandelingen aankomen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Sollicitatieplicht

“U wilde burgemeester van Amsterdam worden, maar dat is niet gelukt. Was u erg teleurgesteld?” Bestuurders die er niet tegenop zien die vraag de rest van hun leven te moeten horen, kunnen een nieuwe sollicitatiepoging wagen. In de eerste ronde waren er teveel mensen die dachten: geef mijn portie maar aan fikkie. Nu zijn er onvoldoende kandidaten.

Dit probleem ga je niet oplossen in een cultuur die mensen eerder op hun tekortkomingen aanspreekt dan op hun successen. Dus zeg ik: sollicitatieplicht. Iedereen die ooit op een bepaald niveau wachtgeld heeft gekregen schrijft een brief op straffe van terugvordering. Als de lijst dan uitlekt kun je je ambitie alsnog ontkennen. “Ik had er niet echt zin in, maar het moest.”

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Beledigen

Ter ere van Pim wordt sinds enige jaren het Nederlands Kampioenschap Moslims Beledigen georganiseerd. En zoals dat gaat overal waar de naam van Santo Pim wordt aangeroepen ontstond er heibel. Een van de genomineerden trok zich terug omdat hij het gevoel had niet helemaal in het gezelschap te passen. Er is dus een plek vrij.

Ik zeg: Fawaz Jneid, de Relimam van de Hofstad. Meester van het vrije woord. Grootgrutter in controversiële uitspraken. Begenadigd geselaar van alles wat niet deugt aan de houding van moslims in Nederland. Pim zou van de man gehouden hebben, dat weet ik zeker. Misschien kan het zelfs tot een handgemeen komen op de uitreiking.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Blank kalifaat

In het blanke kalifaat van Jordan Petersons sanyassins dragen vrouwen korte rokjes in plaats van burka’s, maar verder zijn ze netjes onderdanig, altijd tot seks bereid en supercontent met de zorg voor kinderen en vlezige avondmaaltijd zodra de heer des huizes na een dag knokken voor zijn brood de voordeur achter zich dichttrekt en om zijn pantoffels vraagt.

Ik deel dat ideaalbeeld niet. Waarschijnlijk omdat ik gefeminiseerd, geïslamiseerd of anderszins aan de eenentwinstigste eeuw ten prooi gevallen ben. Af en toe mijmer ik nog wat na, of er iets aan mijn leven ontbreekt nu ik niet voortdurend boos ben, me te kort gedaan voel of de behoefte koester me aan te sluiten bij een heimelijke vechtclub. Daar drink ik dan een glaasje goede whisky bij, de benen languit onder de salontafel, in de wetenschap dat ik het desondanks vrij aardig voor elkaar heb.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Drietrapsraket

De omloopsnelheid van lokale politici is inmiddels zo groot dat eigenlijk niemand meer weet hoe je coalitieonderhandelingen voert. Dus wordt het uitbesteed. Rotterdam heeft inmiddels een drieptrapsraket nodig: verkenners, informateurs, formateurs. Een dikke maand na de verkiezingen is men net in de tweede fase beland. Dit gaat nog wel even duren.

Tweederde van het Rotterdamse plucheplakkartel moest deze keer het veld ruimen. Opgeruimd staat netjes, zegt de boze burger dan. Deskundigen menen dat dit de kwaliteit van het bestuur niet ten goede komt, maar eigenlijk brengt dit de politiek natuurlijk dichter bij de burger. Niets is immers beter voor het vertrouwen tussen raadslid en burger dan een volksvertenwoordiger die zegt: ik snap ook niet was ze daar allemaal uitspoken op het stadhuis.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Dotan

Nooit heb ik de aanvechting gevoeld om onder verzonnen naam mensen op internet te gaan afzeiken, nepnieuws te verspreiden of anderszins te trollen. Maar toen ik afgelopen weekend in de krant las dat een zanger genaamd Dotan 140 accounts had om zichzelf te laten bewieroken dacht ik: ja, dat wil ik ook wel. Ook ik verlang naar lieve trollen die feelgood verhaaltjes over mij de wereld in sturen.

Alleen zie ik er een beetje tegenop om die 140 accounts allemaal zelf te beheren. Ik denk dat Dotan ook mensen heeft die dat voor hem doen. Dus ben ik op zoek naar vrijwilligers die bereid zijn deze microcolumns constructief op te hemelen. Het dient, net als in het geval van Dotans liedjes, een goed doel. De sfeer op internet gaat er immers enorm op vooruit als mensen vaker ‘halleluja’ minder ‘fuck you’ roepen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Catan

Vier jaar geleden heeft de fabrikant van Kolonisten van Catan, zonder daar toestemming voor te vragen van de vaderlandse alt-right, de naam van het bordspel veranderd in Catan, omdat het dan in alle talen hetzelfde heet. Dat valt de spelmakers te vergeven. Vier jaar geleden speelde gevoeligheden rond koloniën veel minder en de rechtse verontwaardiging kwam ook pas in retrospectief binnenzijlen.

Ik vind het een veelbelovende ontwikkeling: je hoeft als hedendaags Gutmensch niet eens meer op Gloria Wekker te wachten om misstanden te achterhalen. Je kunt gewoon op Twitter Wierd Winter of hoe ze allemaal mogen heten volgen, en dan krijg je kwesties op een presenteerblaadje aangeleverd. Alt-right is inmiddels zo geïndoctrineerd door links dat ze onze gedachten beter kennen dan wijzelf.

Vorige Volgende