In Closing Time deze serie mooie liedjes over drugs in de ruime zin van het woord. Aanleiding is de slepende discussie over onze wiet-experimenten
We hebben het nog steeds over drugs, en nu in het bijzonder over de meest succesvolle drug van allemaal: drank. Al een jaar of 7000 onder ons, om ons op te vrolijken en zorgen te doen vergeten. Deze versie van ‘De Fles’ is van Hazes en Brood, zij hoeven denk ik geen introductie. In het nummer wordt sinds 1930 bezongen dat als je een kutleven hebt, je nog altijd aan de drank kan gaan.
Het verbaast me een beetje dat een aantal usual suspects nog niet zijn langsgekomen in de Closing Time-serie over drugs. Dat moet ik toch even rechtzetten. Te beginnen met Jethro Tull. Voor wat betreft de oudjes wel een favoriet van mij persoonlijk, al vliegen ze soms ook wel een beetje uit de bocht. Veel van hun muziek is…behoorlijk apart, vaak wonderschoon maar soms ook een complete kakafonie… Maar die gekte maakt het juist zo interessant.
Ja mensen, alcohol is ook een drug. En zoals velen van u waarschijnlijk vandaag hebben ondervonden, ook niet altijd goed voor u. Om u te helpen de avond door te komen, deze briljante cover, door Alestorm, van het nummer Hangover van Taio Cruz. “Wie?”, denkt u wellicht. Dat dacht ik ook, maar volgens Wiki is het een best bekende liedjesschrijver. Whatever. Mocht u zich afvragen of het origineel wellicht toch beter is, wat vaak het geval is bij covers: don’t bother.
Drie redenen om Opium van het Portugese metalgezelschap Moonspell voorbij te laten komen. 1) de stelling dat binnen de rock en metal vooral de gevaren en tragedies rond drugs werden bezongen. Niet hier, dus als een beetje tegenwicht. 2) Er werd hier in de comments specifiek gevraagd naar opium. 3) Het is een heel vet nummer, uit de hoogtijdagen van een band die in de jaren 90 gave, vernieuwende dingen toevoegde aan de metal. Zoals afwisseling tussen cleane zang en grunts, gebruik van de eigen taal naast het Engels, en de mix van invloeden uit de death en gothic, met een vleugje folk.
Een van de dingen die opvalt in deze serie is dat de rock-scene het veel moeilijker heeft met drugs dan de house/rave/technoscene. In de house-scene zeggen ze gewoon dat ‘drugs work’ (zolang je natuurlijk wel de goede pillen hebt gekregen), terwijl de rock en metal-scene maar blijft klagen over de nadelen van drugs. Want drugs voelen toch een beetje te goed, je raakt er verslaafd aan, of je gaat ervan in de goot gaat liggen. Tsk.
Liedjes die over drugs gaan en ook nog eens een flinke partij maatschappijkritiek bevatten, dat is een double win. Public Enemy deed het met ‘night of the living baseheads’, waarin de dubbele houding tegen cokegebruik op Wallstreet en het harde politieoptreden tegen druggebruik in zwarte wijken op de hak werd genomen.
De nineties: de tijd waarin de ravecultuur doorbrak. Toen mensen de hele nacht doorfeesten op acid, house of techno. Dit alles terwijl er flinke hoeveelheden MDMA, MDA of andere varianten uit het grote boek van Dr. Shulgin werden geconsumeerd. Natuurlijk werd dat in de nodige liedjes bezongen. Zoals Ebenezer Goode van The Shamen, wat een niet-zo-verkapte lofzang was op XTC.
De boodschap dat drugs – en vooral psychedelica- fantastisch waren kwam ook terug in veel van hun andere werk, zoals Re: evolution, waar Terence McKenna op onnavolgbare wijze uitlegt waarom het druggebruik op raves precies op tijd kwam.
In de tijd dat Metallica nog goede nummers maakte, schreven ze ook nog wel eens een nummer over drugs. Zoals Master of Puppets. Daarna zijn ze heel verantwoordelijk geworden, met als resultaat dat ’t muzikaal echt niet meer te pruimen was. Wat een mooi negatief bewijs is voor het statement wat Bill Hicks ooit eens maakte: ’the musicians that made all that great music that’s enhanced your lives throughout the years were rrreal fucking high on drugs. ‘
Jimi behoeft geen toelichting, hoop ik. Of het nummer Purple Haze daadwerkelijk over drugs ging, dat is nog onderwerp van discussie. Ongeacht of het waar is of niet, het nummer maakte dermate veel indruk in de psychedelische scene, dat er een wietsoort naar vernoemd is. Ja, dan ben je als artiest een hele grote.
Als het gaat over het Nederlandse drugsbeleid, dan gaat het natuurlijk meestal over onze eigen Nederwiet. Nou ja, als het niet gaat over illegale dumpingen van XTC-labs, of grootschalige smokkel in de haven.
Hoe dan ook, Nederwiet, daar zong Doe Maar al over in 1981. En deed dat heel verdienstelijk, met als bonus nog wat praktische tips voor de thuiskweker.
Als je een keer begint met drugs, heb je meer nodig. Zeggen ze. Maar dat hangt natuurlijk van de drug af. We gaan nog even door met drugs in de Closing Time.
Het origineel van Drug me, van de Dead Kennedys is ook heel mooi, maar de cover-versie van Sepultura (toen ze nog goed waren) vind ik toch net wat beter.
Ja mensen, Gerd Leers van het CDA in de Closing Time. Aanleiding is natuurlijk de slepende discussie over onze wiet-experimenten die woedt in Nederland. De regering geeft ruimte voor een lokaal experiment. Lokale politici en coffeeshops klagen steen en been dat de geboden ruimte te beperkt is, en een fatsoenlijk experiment op deze manier niet kan.*
Ondertussen wordt het Nederlandse drugsbeleid links en rechts ingehaald. Recent nog door Luxemburg, maar ook al eerder door Canada, Portugal en zelfs de Verenigde Staten.