De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
“When you slow down the cumbia, the ghosts start to emerge,” zegt Ezmeralda over zijn muziek. Ezmeralda aka Nicolás Vallejo uit Bogota maakt een soort donkere ambient door het vertragen van de ritmes en melodieën van cumbia, de traditionele Colombiaanse muziek- en dansstijl waarin Spaanse muziek zich vermengt met de muziek die Afrikaanse tot slaaf gemaakten meebrachten.
‘America burns too much oil’
Een gloedvolle soulsong met daarin een millieu-aanklacht tegen Amerika, dan kan deze Closing Time vast wel in de lopende klimaatreeks Moeder Aarde.
Had ik eindelijk een favoriete televisie serie, houdt-ie na vier seizoenen ermee op. Terwijl allerlei andere series, die niet half zo geestig zijn, tot in den treure op de televisie te zien zijn.
My Name Is Earl was mijn favoriet destijds vanwege de humor, natuurlijk. En ook vanwege de personages. Die onnozele broer van Earl, Randy, die (ex-) vrouw van Earl, Joy, haar nieuwe geliefde: Darnell, en Catalina met haar charmante accent. Allemaal personages om van te houden. Maar wat Earl ook bijzonder maakte was de aandacht die binnen de serie was voor mensen met een beperking, een handicap, een rugzakje. Die hadden volwaardige rollen in de afleveringen, zoals een prostituee, of een vrouw met een kunstbeen.
De hype rond The Strokes was destijds glad langs me heen gegaan, maar die lui hebben dus best lekkere rocknummers, zo blijkt.
Newtok is een dorp waar zo’n 400 inheemse Yup’ik uit Alaska wonen. Het dorp verdwijnt door opwarming van de aarde, wat zorgt voor overstroming, erosie van de rivieroever en het smelten van de permafrost waarop het dorp is gebouwd. Hun voorouders wonen al meer dan tweeduizend jaar in het gebied. In 1996 werd duidelijk dat de inwoners er niet konden blijven wonen, al zou het zo’n 20 jaar duren voordat er een plan voor herlocatie kwam omdat er geen structurele overheidsfinanciering is voor slachtoffers van ‘slow moving disasters’. De geleidelijke verhuizing naar Mertarvik, 14 kilometer verderop aan de overkant van de rivier, betekent dat de gemeenschap jarenlang gescheiden zal moeten leven.
Componist Angelo Badalamenti maakte de muziek voor Twin Peaks maar ook voor diverse David Lynchfilms. Legendarisch zijn natuurlijk de Twin Peaks-themesong en ‘Laura Palmers theme’ (heerlijk verwerkt in dat nummer van Moby), maar Lynch wilde niet gewoon stemmige donkere muziek voor de serie maar vroeg Badalamenti om “cool jazz” die “slightly off-center” zou klinken – nummers zoals ‘Audrey’s Dance’. Badalamenti stierf op zondag 11 december op 85-jarige leeftijd.
Ik had geloof ik gemist dat de band Klangstof vanaf hun eerste album al werd vergeleken met Radiohead – kennelijk werd gezegd dat de band “Netherland’s answer to Radiohead” was en hun huidige label, Mind of a Genius, benaderde hen omdat ze op zoek waren naar “the new Radiohead.” Maar sinds ik recent las dat het laatste album gemixt is door de producer van Radiohead, kan ik de gelijkenis niet meer niet horen en dat doet toch wat af aan het luisterplezier. Op Klangstofs debuutalbum Close Eyes to Exit is dat dan in elk geval nog het minst gecultiveerd, denk ik dan maar.
Dit is geen cliché, maar een tsuanmi aan clichés. Charlotte Adigéry en Bolis Pupul dreunen de een na de ander op.
Hoeveel clichés herkent u?
Op Australian Frog Calls hoor je precies dat: de roep van Australische kikkers, en meer specifiek de roep van 43 soorten die met uitsterven worden bedreigd. Songs of Disappearance maakt met dit nummer en bijbehorend album de diversiteit van deze soorten direct hoorbaar en benadrukt wat er op het spel staat als we geen actie ondernemen. De Australische kikkers worden in hun voortbestaan bedreigd door habitatverlies, ziektes en klimaatverandering.
Protestsongs. Lastig onderwerp voor mij. Waarom? Niet omdat ik niet van het protest ben. Of niet omdat ik me zelden opwind over iets, of kwaad maak of me ergens aan erger, of mijn tanden knars over een irritant personage (hetzij privé, hetzij anderszins), nee, ik ben het er ook vaak niet mee eens. En Poetin moet gewoon dood natuurlijk en alle auto’s moeten vanaf morgen op pindakaas rijden, en die sukkels die hun McDonalds verpakkingstroep in de berm flikkeren mogen natuurlijk een gevoelig bedragje overmaken als ze betrapt worden – maar. Op de een of andere manier is het uiting geven van het onbehagen tegen deze wantoestanden middels een liedje, altijd, bij mij tenminste, een heikel punt.
De film Yesterday (2019; momenteel op Netflix) oogt als een simpele feel-good movie. De hele wereld blijkt de Beatles te zijn vergeten, op één B-artiest na, gespeeld door Himesh Patel. Die plagieert de Fab Four en lijkt een geweldige carrière te gaan krijgen.
De film loopt desondanks goed af. De held sluit het meisje in zijn armen.
Fin.
Een onderhoudende film zonder veel pretenties, denk je, en dat is ook zo. Maar ergens zegt iemand terloops dat de wereld zonder de Beatles minder mooi zou zijn. “A world without the Beatles is a world that’s infinitely worse.”
Wat een fantastische timing! Net nu we bij Sargasso begonnen zijn met onze Closing Time-serie over klimaat, droppen de Australische muzikale genieën van Ne Obliviscaris een nieuw nummer, van hun aankomende album, over, u raadt het al. Ze kunnen dat zelf veel beter zeggen dan dat ik dat kan:
Equus’ is dedicated to the lives lost during the lethal brush fires that scarred Australia in 2019-2020. Alongside the people who died or were affected, many millions, if not billions, of animals were killed or displaced from their natural habitats, the enormity of this is something that will never be forgotten, and should not be ignored. It is also a warning that the world we live in is changing from the damage we as a species have contributed to. Within this video, the dancer represents a scorched Mother Earth, from horror to humanity, ever in tune with the heart and flow of the song (and world), and ultimately aware of the inevitable and ever growing destructive cycle we are in.
Mensen vragen me wel ‘ns, M&M, simpel en geniaal, kan dat samengaan?’ En dan antwoord ik: ‘Zeker, luister maar ‘ns naar Electricity van Orchestral Manoeuvres in the Dark. Een puntig, aanstekelijk elektropop-niemendalletje, lijkt het, totdat je die tekst, uit 1979, leest.’
Andy McCluskey and Paul Humphreys schreven dit nummer toen ze 16 jaar oud waren. Toen wisten ze al: zonne-energie is de toekomst.
Our one source of energy
The ultimate discovery
Electric blue for me
Never more to be freeElectricity
Nuclear and HEP*
Come fuels from the sea
Wasted electricityOur one source energy
ElectricityAll we need is to learn to save
And if a man would throw awayIt doesn’t change the city cost
The alternative is only one
The final source of energy
Solar electricityElectricity
Electricity
Electricity
Electricity
Electricity