Overzicht

serie

Closing Time

Foto: Ted (cc)

De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders


Closing Time | The Best Of Edmundo Ros

, door

Fijne, warme dansmuziek, bigband, rumba, mambo, lekkere blazers, dito percussie. Nostalgie uit zorgelozere tijden lijkt wel.  De vader van Edmundo Ros kwam uit Schotland en zijn moeder uit Venuzuela, daar komen muzikale kinderen van. En als je ‘best of’ twee elpees beslaat, dan lag je toen kennelijk goed in de markt.

Zitten we alleen nog met die hoes. Die kan nu dus niet meer. Die hoespoes. Mooie dame, daar niet van. Maar.  Trouw keek laatst terug op hoe de cover van Remco Camperts roman ‘Hoe ik mijn verjaardag vierde’, tot stand kwam. En hoe de modellen en de werkneemsters van uitgeverij De Bezige Bij er op terugkeken en hoe ze er nu over dachten.

Closing Time | Six Hills

, door

Het fijne van af en toe een Closing Time schrijven is dat je onbeschaamd je eigen favoriet van dat moment naar voren kunt schuiven: ‘goh, wat ik deze week nou weer voor bijzonders tegenkwam.’ En dan plaats je ongegeneerd die nieuwe clip van je favoriete band. Heb jij tenminste een prettige avond.

Het Rotterdamse Lewsberg heeft een nieuwe single die bijna zes minuten duurt. Met een strakke drum en met een hypnotiserende, doordenderende gitaar. Six Hills heeft een hoog tempo, en doet natuurlijk denken aan The Velvet Underground.

Closing Time | Fulu Miziki

, door

Fulu Miziki noemt zichzelf een eco-vriendelijk Afrofuturistisch ensemble – de bandnaam betekent zo ongeveer “muziek van afval”. Hun muziekinstrumenten zijn letterlijk gemaakt van afval zoals de behuizing van een computer, metalen pijpen en oude slippers. Gedwongen door de pandemie gingen ze hun traditionele muziek mixen met elektronische invloeden en brachten ze onlangs hun eerste EP uit, Ngbaka.

Closing Time | We Used to Cut the Grass

, door

We Used to Cut the Grass is een “genuinely fun-loving experimental ensemble” en dat hoor (en zie) je er ook wel aan af. ‘Shep’s Lounge’ staat op hun eerste album dat vorige week uitkwam.

Closing Time | Cirith Gorgor

, door

De fanatieke Tolkien-aanhanger zal de naam zien van de Closing Time van vanavond en denken: hey, leuk, iets uit Lord of the Rings! Want Cirith Gorgor is de plek waar de Zwarte Poort ligt die toegang geeft tot Mordor (where the shadows lie), het heer van de duistere heer Sauron. Helaas voor die mensen: deze Cirith Gorgor heeft daar (voor zover ik weet) helemaal niets mee te maken, behalve dat ze zich hebben laten inspireren qua bandnaam. En dat gebeurt overigens wel vaker, dat (black) metal bands zich laten inspireren door de werelden geschapen door Tolkien. Maar genoeg daarover, nu over de (black metal) Cirith Gorgor. Een Nederlandse band, nota bene op de spreekwoordelijke steenworp afstand van mijn geboorteplaats. De muziek is agressief, episch, en af en toe ook melodieus – helemaal prima dus, het album Firestorm Apocalypse – Tomorrow Shall Know the Blackest Dawn is een pareltje in het genre.

Closing Time | Mèh

, door

Groningen! Er gaat niets boven Groningen! Er gaat wel een boel onder Groningen:  aardgas en aardbevingen. Gisteren en vandaag heb ik me vermaakt met de verzamelde columns Van de kansel, (‘verzamelde donderpreken’)  van Nanne Tepper. Hij schreef ze destijds, eind jaren negentig, voor wat toen heette Nieuwsblad van het Noorden. Het boekje is net uit, Uitgeverij Kleine Uil, 22, 50 euro. Enkele columns zijn wat gedateerd geraakt omdat ze verwijzen naar de actualiteit van toen. (Wie weet er nu nog wie Ronald Koeman is?)

Closing Time | There Goes The Sun

, door

Als There Goes The Sun, niet gespeeld was door The Oblomovs, dan had ik die song waarschijnlijk nooit gehoord. U moet weten, Oblomov, van Gontsjarov, is een van mijn favoriete boeken aller tijden. Naast Money van van Martin Amis.

Ik heb sowieso een zwak voor de Russen, de oude, de klassieke Russen. En ik heb me de afgelopen decennia door die hele Russische Bibliotheek van Van Oorschot heen gelezen. Plus ook nog ‘ns die boeken die niet in die canon zijn opgenomen. En van al die boeken heeft Oblomov (genoemd naar de hoofdpersoon) een speciaal plekje. Ik heb het boek drie keer gelezen. Met wat jaren er tussen is dat. En elke keer leef ik helemaal mee met de held en zijn lot. En ik ken het verhaal, ik ken de afloop, en elke keer lees ik dan toch een andere boek.

Closing Time | Night Rider’s Lament

, door

 Jodelen! Wanneer heb ik dat voor het laatst gehoord? En toen ik dat hoorde, kon ik dat toen waarderen? (Waarschijnlijk niet). Deze Closing Time eindigt in gejodel – ik waarschuw maar even. Maar tegelijk wou ik vragen om toch even te blijven luisteren. Tot na het jodelen. Want het is de moeite waard. Ik trok er in ieder geval dit keer geen kromme tenen van.

Bill Callaghan & Bonnie Prince Billy coveren hier deze countryklassieker van Michael Burton, maar die jodelt niet zo mooi. En ik dacht dus dat die achtergrondstem op de opname van een vrouw was, een donkere vrouw. Maar die stem blijkt toe te behoren aan Cory Hanson, een witte man in een geel pak, van wie de ogen toch wel een beetje vreemd, uh, ogen.

Closing Time | Different Strokes

, door

Van de week las ik vier overlijdensberichten van muzikanten, zangers: Betty Davis, George Crumb, Ian McDonald en Syl Johnson. Allemaal min of meer op leeftijd, de tragiek van de jonggestorvene bleef bij dit viertal gelukkig achterwege. En een oudere artiest heeft meestal een aardig oeuvre dat achtergelaten wordt: er is keuze. Maar wie moet er in de Closing Time? Ogen dicht en kiezen: Syl Johnson.

Syl Johnson kende ik eigenlijk niet. Maar ik kende hem eigenlijk wel: door zijn samples. Zijn werk is nogal vaak gebruikt in de muziek van onder andere  Cypress Hill, Wu-Tang Clan, Kanye West, Jay-Z, De La Soul, Public Enemy en nog zo her en der in de hiphop.

Closing Time | Mathilda

, door

(Mathilda begint op 8:32 minuut.) Van de zang van Joe Newman moet je houden, of niet natuurlijk. Dat nasale, hoge, geknepen geluid kan ook irriteren. Alt-J is ook niet de doorsnee popband met die vreemde percussie, en vreemde arrangementen en dus ook die vreemde zang. Het zit ‘m in de kleine dingen, niet in de grote gebaren. En live zijn ze beter dan op de plaat, vandaar de keuze voor een akoestische uitvoering.

Closing Time | Carribean Sunset

, door

Ik weet nog dat eerste keer dat ik deze song hoorde, dat was op mijn wekkerradio, om 06.30 uur. En ik dacht, nog half in slaap: ‘Is dit wel muziek, dit getik?’ Ik hoorde geen drums, waar kwam dat ritme vandaan?

Later kocht ik deze plaat, Carribean Sunset  van John Cale en kon ik die subtiele percussie juist erg waarderen. En als tegenstelling zit er verderop juist een overdadige pianowaterval. Het was vreemd wakker worden toen, dat is me bijgebleven.

Vorige Volgende