Afgelopen zaterdag in de binnenstad, druk, gezinnen met patat, kinderen met ijsjes, bij de viskraam haringhappers en kibbelingeters bij de statafel, komt er ook nog ‘ns een draaiorgel de winkelstraat in draaien. Ik wijk al uit naar de zijkant, zo’n gevaarte is niet helemaal mijn ding, ook al kon ik er als kind gebiologeerd door zijn: die houten poppen die op die bellen tikken. Maar een mens wordt ouder.
Begint dat orgel ineens Despacito spelen. En nou kon ik wel onverschillig weg kijken, maar eigenlijk was ik gelijk door deze ponsboekversie van deze vrolijke zomerhit ingepakt.
Despacito is uit 2017 en komt uit Latijns-Amerika, Puerto Rico, maar mijn Latijn schiet te kort om de tekst te kunnen volgen. Met een fijn stukje rap in het midden. Zwoele klanken, dansbaar ritme, zwierig melodietje, en ja, het zal retecommercieel en kitsch zijn. Nou en. So what. Who cares. Toevallig hou ik wel van wat kitsch op z’n tijd. Volgende keer weer gewoon een ernstig, belangwekkend, moeilijk, atonaal, zwaar, urgent, woke en verantwoord serieus moppie als Closing Time.
Reacties (1)
Pluspunt: dat draaiorgel zal geen autotune hebben gehad.
Maar ook die ronde billen moeten ontberen, waarom kunnen de hollandse vrouwen er niet zo mee bewegen…