De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
De americana singer-songwriter Will Oldham en de allround muzikant Matt Sweeny hebben een aantal keer een gelegenheidscombinatie gevormd.
Op de plaat Superwolves spelen ze, verrassend, een song van zanger, acteur Ahmoudou Madassane en de song wordt mede uitgevoerd door Touareg gitarist Mdou Moctar. Je vraagt je af wie er op zo’n idee komt – en dat het dan zo goed blijkt te werken.
Only Love From Now On lijkt me een goed – wat zeg ik: essentieel – gebod dezer dagen, en altijd eigenlijk. Het is de titel van het prachtige nieuwe album van Carmen Villain. In een versmelting van ambient en jazz, wisselt het album warme melodieën en ritmes af met mysterieuze klanken en sferen. Op het openingsnummer ‘Gestures’ horen we het typische trompetgeluid van Arve Henriksen.
Nee, deze song gaat niet over de oorlog. Het is ook geen anti-oorlogsnummer. En ook geen protestsong. Het gaat over pijn. En over iemand die het pijn doet als hij weet dat de ander pijn lijdt. En het gaat over liefde. En over de mogelijkheid dat degene die pijn gedaan wordt, als de boel misgaat, altijd naar hem kan vluchten. Kom, geef me je hand, zegt hij. (Heeft het dan toch iets te maken met de actualiteit?)
Een liedje over de oorlog. Een melancholisch liedje. Zowel in tekst als in de muziek. En wat het moeilijk maakt, er zijn twee verschillende versies van. (Ik reken alle covers die er later van zijn gemaakt nu maar even niet mee). En beide versies zijn meer dan mooi.
Er is de Shipbuilding versie waar Costello op zingt, en waarin die weemoedige, zacht gespeelde trompetsolo, zit van Chet Baker.
Voor de mensen die het indertijd niet mee hebben gekregen, “A good day to bury bad news” stond centraal in een schandaal in de Britse politiek tijdens 9-11. Een altijd alerte spindokter, Jo Moore, bedacht bij de aanslagen op de Twin Towers dat dit wel een hele mooie dag was om wat slecht nieuws de deur uit te doen. Nu kun je denken “ach die mevrouw is gewoon goed in haar werk en er heel erg aan toegewijd”, maar toen haar memo uitlekte waarin ze schreef dat dit “a good day to bury bad news” was, waren toch heel veel mensen boos. Ik vermoed door de combinatie van enerzijds een soort van ellendige gevoelloosheid dat dít is waar je aan denkt als een gebouw met meer dan 3000 mensen de lucht in vliegt, met algemeen gebrek aan integriteit en het actief tegenwerken van transparantie en controleerbaarheid van de overheid.
Nu Poetin dreigt met kernwapens, kunnen we maar het beste bedenken dat er ook een positieve kant is. Hier zijn een paar wijze woorden van Tom Lehrer.
Dit liedje haalde de eerste plaats in de Amerikaanse top 20. Het staat te boek als een van de eerste anti-oorlog liedjes.
Volgens de (engelstalige) Wikipedia: Deze expressie van het populaire pacifistische sentiment “hielp de pacifistische beweging een harde, meetbare politieke realiteit te maken om rekening mee te houden.”
Het is meer dan de hoogste tijd voor een hedendaagse variant van een degelijke ‘expressie’ in de hitlijsten van oost, west noord en zuid.
Hopelijk zijn er ergens in de politiek-militaire kringen rond Poetin mensen die diep in hun hart menen dat Poetin echt te ver is gegaan. Dat zijn de mensen die stappen kunnen ondernemen om de man van zijn troon te stoten.
Het welbekende gezelschap Pussy Riot riep in 2012 de Heilige Maagd al aan met een gebed dat opriep Poetin weg te bonjouren. Twee van de bandleden werden veroordeeld ot twee jaar strafkamp. Strafkamp is een van de middelen waarmee tegenstanders van Poetin monddood worden gemaakt.
En dan nemen de ontwikkelingen in Oekraïne een snelle en dramatische wending: het land wordt in no time volledig in een smerige oorlog getrokken en wordt overlopen door de Poetins troepen, inclusief de ranzige propaganda retoriek ‘de regering in Kiev is een bende drugsverslaafden en neonazi’s’. Hoe krijg je het verzonnen.
En dan denk je: een popsong met een grimmige tekst, een anti-oorlogslied, een niet mis te verstane aanklacht voor de Closing Time van vandaag. Of dan denk je, juist een song in mineur, omdat het zo’n droevige en treurige toestand is, al die vluchtelingen. En dan weet je het niet meer. En dan denk je, een neutraal liedje dan maar, met een vrolijke melodie? Met een niks-aan-de-hand-tekst. Kan dat dan wel? Is dat dan wel passend?
Een paar jaar geleden maakte Not Waving het album Animals waarop donkere drones zich afwisselen met stampende haast opgefokte nummers, en ik was dan ook verrast met het album How to Leave Your Body dat vorig jaar uitkwam dat heel anders is: kalmerend, mooi en ja, hoopvol, zoals hij zelf omschrijft, maar zonder al te zoetsappig te worden. Veel samenwerkingen, onder andere met de net overleden Mark Lanegan die we hier gisteren hadden. Het nummer ‘Hold On’ is samen met techno-artiest Marie Davidson.
Mark Lanegan is overleden, hij is 57 jaar geworden. Zijn stem en de ruige grunge was een goeie combinatie. Ook deed zijn donkere rauwe stem het juist goed in duetten met frêle zangeressen zoals Isobel Campbel en P.J. Harvey.
Dit wat melancholieke, rustige nummer, One Way Street, (vast een metafoor voor het een of ander), vond ik persoonlijk een van zijn betere. Maar u kunt uw favoriete Mark Lannegan song hieronder kwijt. (One Way Street is te vinden op zijn soloplaat uit 2001, Field Songs.)
Hoe ik bij dit nummer kom? Oekraïne. Ook al mengen zich daar meer dan twee stammen in de propaganda en het ‘koude’ strijdgewoel. Dit nummer van Frankie Goes To Hollywood, komt uit het George Orwell-jaar 1984, en het zou nog vijf jaar duren voordat de Berlijnse Muur zou vallen.
In de video staan Reagan en Tsjernenko tegenover (en soms achter elkaar) in de ring. Het gevecht is behoorlijk straat. En het publiek wedt, filmt, fotografeert, schreeuwt, moedigt aan – en vecht aan het eind ook mee. Brrrrr.