Overzicht

serie

Closing Time

Foto: Ted (cc)

De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders


Closing Time | Crockett’s Theme (door Kebu)

, door

Voor oude zakken zoals ik is Crockett’s Theme van keyboardgod Jan Hammer jeugdsentiment. Zelfs al keek je niet naar Miami Vice, dan nog werd het liedje afgespeeld op de radio, TV en in de schoolsoos. Ik weet niet hoe jong Kebu’s publiek is, maar het klinkt in ieder geval als vanouds.

Leuk weetje: Kebu (Sebastian Teir) was voor z’n solocarrière toetsenist voor de Finse metalband Kouzin Bedlam.

Closing Time | Hound Dog (Big Mama Thornton)

, door

Hiphop-artieste Doja Cat gooit op dit moment hoge ogen met het nummer ‘Vegas’ voor de biopic van Baz Luhrmann over het leven van Elvis Presley.

In het nummer grijpt ze terug op de oorspronkelijke versie van ‘Hound Dog’ van Big Mama Thornton. Die scoorde er in 1952 al een hit mee, maar Elvis maakte het nummer vier jaar later pas echt wereldberoemd.

Closing Time | Nile Rodgers op North Sea Jazz

, door

Zoals gezegd stond Nile Rodgers (69) afgelopen weekend in Rotterdam op het North Sea Jazz Festival met Chic. Voor wie het gemist heeft verwijzen we hier naar een videoregistratie. Het plezier spat er vanaf.

Hé, maar zeg: is dat onze eigen Candy Dulfer die we daar voorbij zien komen?

Nile Rodgers is een van de invloedrijkste muzikanten van de 20e eeuw. Met zijn vieze gitaarloopjes maakte hij menig nummer tot wereldhit. Zo schreef ‘ie met bassist Bernard Edwards onder meer bekende nummers voor Sister Sledge en Diana Ross, componeerde hij gitaarriffs voor David Bowie en maakte hij in 2013 Random Access Memories met Daft Punk tot megasensatie.

Closing Time | The Greatest Dancer

, door

Hé, van wie is dat vieze gitaarloopje? Van Nile Rodgers natuurlijk! Hoe kan het ook anders? Deze briljante gitarist wist met z’n funky riffs het disco-genre in de jaren ’70 en ’80 boven zichzelf te verheffen.

Nile Rodgers is een van de invloedrijkste muzikanten van de 20e eeuw. Met zijn vieze gitaarloopjes maakte hij menig nummer tot wereldhit. Zo schreef ‘ie met bassist Bernard Edwards onder meer bovenstaand liedje voor Sister Sledge.

Closing Time | Wu-Lu

, door

I used to live in South London
There’s not much of it left

Wu-Lu maakt zich onder meer boos over gentrificatie: “What made me speak about South London was the fact that it’s a place of nourishment that has now been refined to be a manufactured breeding ground for culture vultures who seem to infest the world over. So it’s a call to arms for all those who resonate with it.” ‘South’ staat op het album LOGGERHEAD, dat een boeiende mix is van hiphop en grunge.

Closing Time | Strange

, door

Een piano. Een microfoon. En een soulstem met wat heesheid. Celeste beschrijft een liefde die voorbij is gegaan.

Isn’t it strange?
How people can change
From strangers to friends
Friends into lovers
And strangers again

 

Closing Time | Secret Fires

, door

Een beetje vals spelen is dit wel. Een lief walsje van The Gun Club, weliswaar met een boel valse noten, ook al zijn het hele goeie valse noten wat mij betreft, ik had ze niet beter kunnen plaatsen.

Maar The Gun Club was geen lieve band. Ze waren rommelig, smerig, vuig, onbetrouwbaar en ze dronken en ze rookten en ze gebruikten – maar wat waren ze heerlijk. Hier doen ze My Dreams

Closing Time | I Try

, door

Er zijn liedjes die blijven hangen. Dat kan om verschillende redenen zijn. De muziek, de tekst, de artiest, je eigen stemming, het moment, en bij dit nummer van Macy Gray is het voor mij het refrein. Altijd als ik dit nummer ergens hoor, denk ik: laat de rest van dat nummer maar zitten, doe voor mij geen moeite, sla die coupletten maar over, ga gelijk door naar het refrein. Want dat hoor ik het liefst. Doe maar gelijk het refrein. En als het mag en kan, Macy, doe het maar gelijk een paar keer achter elkaar. Het refrein. Dank je wel.

Closing Time | Our Song

, door

 Joe Henry heeft betere songs, aantrekkelijk nummers, vlotter, meer aansprekend, commerciëlere, minder weerbarstig dan deze Our Song, die maar amper vooruit lijkt te komen, er lijkt zoveel gezegd te moeten worden, er zit zoveel dwars in deze klaagzang.

Joe Henry, of de verteller van deze song, voert in de eerste regel ene Willie Mays op. En die heeft bestaan. Hij was een bekend basebalspeler, en die klaagt indringend over wat er met zijn land gebeurt en gebeurd is. En welke zorgen en dromen hij heeft. Later is de verteller van de song toch niet helemaal zeker of die persoon wel Willie Mays was. Hij had ook iemand anders kunnen zijn. Goeie tekst.

Vorige Volgende