Er vanuit gaande dat wegens de coronamaatregelen iedereen zich geen raad wist wat te doen op eerste Kerstdag verzorgden wij de Kerstlockdown Special.
Deze eerste kerstdag is ook de dag dat Sargasso twintig jaar geleden net 5 dagen oud was. We vonden in de archieven nog wat amusement: de Schermschotquiz. Samengesteld door onze toenmalige redacteuren Crachàt en mark.
Eén nostalgisch onderdeel was de Schermschotquiz. Gevonden in onze archieven, afgestoft en met vijf nieuwe schermschotjes de lezers tot enige interactiviteit geprikkeld. Daar zouden wel veel reacties op komen. Immers een welkome afwisseling bij het lamlendig op de bank wat op je phone zitten scrollen?
Daar hadden we buiten de waard gerekend. De supermarkten bleven open.
Maar, zoals beloofd, op deze derde kerstdag toch de uitslag van de schermschotquiz.
Schermschot 1 werd vlot geraden door Richard: de roemruchte film Festen (1998) was op de eerste kerstdag wel een schermschotje (uit de openingsscene van de film) waard.
Schermschot 2 werd 2 minuten vlotter onthuld door Joost: de geheugenthriller Memento (2000). Het schermschot komt uit een van de eerste scenes van de film, waarin de hoofdrolspeler de man vermoord, die hij eerder (in de film dus even daarna) buiten bij de auto’s spreekt.
Schermschot 3 was met behulp van Google al gevonden door SoulBrotherSix67. De reageur was zo fair om deze dus aan andere te laten en wel voor schermschot 4 te gaan (zie hieronder).
De eer komt nu toe aan Sjors, die uit deze train scene wist op te maken dat het om de tekenfilm ‘Spirited Away (Sen to Chihiro no kamikakushi )’ uit 2001 ging.
Schermschot 4 is dus geraden door SoulBrotherSix67. De klassieker Novecento uit 1976 over de strijd tussen de rijke en de arme klasse en tussen de communisten en fascisten. In het schermschot zien we de fascist Attile (Donald Sutherland) tekeer gaan tegen de boerenzoon Olmo (Gérard Depardieu) terwijl zijn jeugdvriend (en landeigenaar) Alfredo (Robert De Niro) toekijkt.
Schermschot 5 werd akelig snel geraden door (alweer) Joost. We zagen een schermshot uit de scheerscene uit ‘Intouchables’ (2011). Een sterk staaltje sublieme thuiszorg!
Het idee voor de eerste vier schermschotjes haalden we uit de Sargasso lijst ‘Beste onafhankelijke films’. Het lijstje werd met dank aan de reageurs, samengesteld in 2005. De film uit schermschot 5 bestond toen nog niet.
Dan nu de uitslag. Voor elk goed geraden schermschot was 5 punten te verdienen. Bij meerdere gelijke scores, wint de snelst reagerende. Het brengt de stand op:
Nr. 1 Joost, 10 punten
Nr. 2 SoulBrotherSix67, 5 punten en sneller dan nr. 3
Nr. 3 Richard de Koning, 5 punten en sneller dan nr. 4
Nr. 4 Sjors, 5 punten
Tot slot de bonus. Nog één keer een schermschot. Denkt u de bijbehorende film te weten? Maak ons ook deelgenoot van uw persoonlijke ontboezemingen betreffende dit epos.
Uit welke film komt dit schermschot?
Reacties (9)
Als het maar geen Tarkovski is.
De voetballer?
Hehehehe
Hoezo?
Ooit heb ik een zeer frustrende ervaring met een Tarkovski film opgelopen.
O zeker wel.
De beeldtaal herkende ik meteen, al had ik (door die ronde spiegel) de verkeerde titel in herinnering.
Als tiener kon het me in de vroege jaren ’80 niet verdommen waar ik uithing, zolang het maar niet thuis was. Een jongerencentrum in een naburige nederzetting had een kollektief kafe met een voor die tijd goede bierkaart alwaar ‘een stel hippies’ ook films vertoonden, met een voorkeur voor het hele oeuvre van Tarkovski. Ik was in een andere werkgroep vrijwilliger, en zo mocht ik wel gratis naar binnen, maar de beter gepositioneerde keukenstoelen waren voor de betalende bezoekers. En zo zat ik de avond uit tussen de klaterende bar en de ratelende projector, met een hanebalk dwars door het beeld. Hoewel de projector op de juiste snelheid liep, bewoog het beeld net als de handeling tergend langzaam, en het bleef in die film ook maar regenen. Ik heb wat afgepist die avond, maar zoals nu blijkt was die eigenlijk wel onvergetelijk.
Is dit wel een schermschot? Lijkt op een schilderij van Hopper …
Btw @ P.J. Cokema: bedankt voor de quiz!
@ Joost: Gefeliciteerd met de Eerste Plaats! (“Les” is more ;) )
Ik snap je, maar Hopper heeft toch heel ander licht. Maar wie weet doet de regisseur van deze film hier een soort citaat (ik denk overigens van niet…)
Slow clap voor Tarkovski (true story / waargebeurd)
Het was toen het Filmhuis nog draaide aan de Korenmarkt,
Ja, al een tijdje terug, ik denk zo’n 25 jaar dus, dat ik op
een avond, op goed geluk, een filmpje ging pakken. Dus,
jas aan, trap af, straat uit en kaartje kopen. Ik bleek een van
de ongeveer 6 betalende bezoekers te zijn. Old vintage Art
House Movie, die Tarkovski. Enfin, Tarkovski dus, was het
Stalker, De Spiegel of Nostalghia, het was nog veelbetekenend allemaal,
beladen met symboliek, suggestie, traag en uitgesponnen
ook, en diep man, diep. En dan richtte de camera zich weer
op het landshap in de verte, of zoomde juist in op dat detail,
dit was geen film, dit was filmkunst, hogere filmkunst. Daar
was de kunstenaar en hier zijn publiek, nou ja, 6 man. Er
was afstand. Was hij, de regisseur, Tarkovski dus, op zoek
naar de waarheid, de eenvoud, de diepte? Wilde hij ons
geestelijk vacuüm opvullen met zijn rusteloosheid? Toonde
hij ons via zijn film, de samenhang met de wereld? Was de film
een moreel streven naar waarheid? Het volmaakte is uniek
of in staat een oneindig aantal associaties op te roepen,
wat uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. Al die beelden.
Al dat veelbetekenende drama. Was het experiment,
pretentie, balanceerde het tussen het ethische
en het materiele? Was het iets tussen droom en werkelijkheid?
Was het religie? En waarom regende het de hele tijd?
Was het neppoëzie? Moest dit nou een wereldbeeld
voorstellen? Waarom gaan mensen naar de film eigenlijk,
hebben ze een narcoticum nodig?
Toegegeven, jij had al een blow achter de kiezen, voor je ging.
Het verplaatsen in de gemoedstoestand van het hoofdpersonage,
was, al met al, een forse klus. Film is beeldhouwen uit tijd,
maar ja, jij was publiek. Het was, je concludeerde voorzichtig,
wat zwaar allemaal. Was dit nou een film die dicht bij het leven bleef?
En dat we daarom dus niet zijn werkelijke schoonheid wisten
te waarderen? Je las wel ’ns wat, die pretentie, je deed maar een gok.
Dat zoeken naar waarheid en lot, de verloren tijd – je geloofde het verder wel.
Hoe drukte de kunstenaar zich uit? Wat was zijn taal, magisch?
De eindaftiteling daalde over het scherm, de lichten gingen aan.
Twee rijen voor je stond die bezoeker op. Bleef staan en klapte
langzaam maar nadrukkelijk richting het doek. Je wist exact wat
hij bedoelde. Jij stond ook op en klapte langzaam, nog langzamer
mee; het publiek had altijd gelijk, je klapte Tarkovski langzaam weg.
Het doek kleurde weer wit en jij ging naar huis, je ging leeg naar huis.