Recensie Zomergasten 2019 – Hanna Bervoets

RECENSIE - Terwijl ik dit begin te schrijven wordt een fragment uit Jurassic Park getoond. Zeker niet mijn favoriete film, maar Hanna Bervoets was toen een jaar of 10, dus het is niet zo gek dat zij er toen helemaal idolaat van was. En nu vertelt ze er ook geëngageerd over; de special effects, maar ook over de fascinatie voor science fiction. Ze legt ook de link naar het verhaal van Frankenstein. Hoe de mens probeert in te grijpen in de natuur, en hoe dat verkeerd af kan lopen.

Het is een van de makkelijkere zaken die worden aangestipt. Holy moly, wat een uitzending. Ik ben een beetje verliefd geworden op Hanna. Ja sorry, dat is natuurlijk not done als je een recensie schrijft, maar dingen gebeuren nu eenmaal. Wat een interessante vrouw. Als schrijver heeft ze zich natuurlijk ook verdiept in van alles en nog wat.

Aan het begin van de uitzending werden we getrakteerd op een fragment uit Our Planet. Waarin een indrukwekkende scene te zien is van walrussen die, omdat hun habitat slinkt door klimaatverandering, samenklieken tot een enorme vleesberg. Die hakt er meteen in. Ik moet mezelf dwingen om te blijven kijken, als ze van de rotsen af donderen.

Dan denk je dat het gesprek zal gaan over klimaatverandering, maar nee. Het gaat vooral over de bewondering die Hanna heeft voor het maakproces van de documentaire. Ze roemt de betrokkenheid van de programmamakers. De opbouw is knap. Alle elementen maken het verhaal groter. En daar gaat het toch om, dat is wat mensen willen. Een verhaal.

En ze weet waar ze het over heeft. Ze heeft er tenslotte voor gestudeerd. Wat niet wil zeggen dat ze uitsluitend analytisch kijkt naar dit soort fragmenten. Het is een beetje de rode draad door deze aflevering. Ja, ze analyseert, maar ze is ook gewoon een mens met gevoelens.

Zo blijkt ze dol op reality tv. Want daar zit een heel scala aan persoonlijkheden en groepsdynamiek in. Dat is voor een schrijver interessant. True crime idem dito. Waarbij ze oog heeft voor bijzondere projecten. De documentaire over JonBenét die ze aanhaalt wil ik beslist ook een keer zien. Het gaat over empathie, hoe we ons inleven, en je eigen geschiedenis meenemen in het narratief. Het is een manier om begrip te krijgen voor zaken die onbegrijpelijk zijn (of lijken).

Ik heb vanavond veel geleerd van Hanna. Hoe ze van afkeer naar bewondering ging voor Celine Dion, omdat ze onderzoek deed naar fan-dom. En eerlijk gezegd werd ik ook wel een beetje week van dat fragment, wat een leuk wijf is dat eigenlijk. Dat Xena Warrior Princess (vond ik toen ook te gek!) een soort alternatief lesbisch narratief had, en dat daar een hele club mensen mee bezig was, om dat idee te verspreiden. Hoewel ze zelf nooit expliciet “uit de kast is gekomen”. Gelukkig voor haar was dat ook niet zo’n ding; ze stelde haar vriendin voor, en dat was dat.

Pas op ’t laatst ging het over haar ziekte. Daarbij heeft Janine natuurlijk een aanknopingspunt, die ook nog steeds kampt met de gevolgen van een ongeluk. Sowieso vond ik de dynamiek tussen Hanna en Janine prettig aan doen deze hele avond. “Deze laat ik bij jou” (als het even ongemakkelijk werd) zal vast een gevleugelde uitspraak worden tussen deze dames.

Na deze enerverende avond heb ik de aanbevolen film even aan me voorbij laten gaan. Ik moet het even laten bezinken allemaal.