RECENSIE - Ergens in het voorjaar van 1993 ging ik voor het eerste met mijn eigen aansluiting het internet op. Bij een van mijn opdrachten had ik er al mee gewerkt. Maar ik zag daardoor dat het meer zou kunnen zijn dan alleen iets om te mailen. Het was het artikel van Francisco van Jole in de Volkskrant die me attendeerde op de mogelijkheid die stap voor mezelf te zetten. Veel is veranderd sindsdien. En juist daarom is het nieuwe boek van Maarten Reijnders over die periode nu meer dan welkom.
Het is trouwens helemaal geen saai geschiedenisboek geworden, integendeel. In een vlotte vertelling, zou bijna zeggen een page-turner, worden we aan de hand van persoonlijke verhalen van de latere sleutelfiguren door die tijd gesleurd. En vooral die persoonlijke achtergronden maakt het geheel bijna lezen als een avonturenroman waar je helemaal kunt opgaan in de helden en de schurken.
Vanaf het hacken om gratis te kunnen bellen, via het inbreken op de computer van het RIVM naar het oprichten van Hack-tic als “blaadje” en van daaruit door naar xs4all, met tussendoor een internationaal uitstapje. Allemaal losse personen en verhalen die allemaal steeds weer samenkomen en ertoe hebben geleid dat Nederland als een van de eerste landen in de wereld breed privé gebruik van internet kon uitrollen terwijl het hacken nog even doorging. Maar tegelijkertijd lees je ook over de worstelingen van de instanties met hackers en dat hele internet. Ik vond het fascinerend om te lezen dat de activistische houding van veel beeldbepalende hackers zoals Rop Gonggrijp er eigenlijk toe heeft bijgedragen dat de wetgever niet gelijk in een draconisch met wetten dichttimmeren van alles wat online kwam is doorgeschoten.
Nou ja, kort samengevat dus gewoon een lekker boek over een best wel bijzondere periode.
En voor mij persoonlijk ook een boek dat heel veel herinneringen oproept. Van het aanschaffen van een tweede telefoonlijn thuis (want ik was voor niemand meer bereikbaar, oh… die rekeningen…) via een eerste IRL nl.muziek meetup op Lowlands naar mijn 15 minutes of online fame (veroorzaakt door de auteur van dit boek heel toevallig). Zonder dat hele internet had ik nooit mijn avonturen beleefd. En had ik ook niet al die mensen die ik in eerste instantie virtueel leerde kennen ooit in het echt ontmoet. Ik durf zelfs te zeggen dat internet me mijn bakkebaarden heeft bezorgd. Zonder was ik een onherkenbaar kantoorpikkie die bij IRL meetings pas als laatste gevonden werd.
Er zit trouwens een klein stukje in het boek over hoe ooit het rapport van Traa online is gezet, tegen de wil van de SDU toen in, vanuit de overtuiging dat dit soort parlementaire rapporten voor iedereen toegankelijk moesten zijn. Dat was ik vergeten. Maar dat betekent ook dat de strijd voor open parlementaire data al in 1996 is gestart. En dat de acties hier van 2005 en 2007 reeds in een traditie stonden. Overigens is het dan nu, 27 jaar later, echt zo ver dat alle parlementaire data open is.
Het boek eindigt wat somber. Van power to the people en information wants to be free is niet terechtgekomen wat men toen hoopte. Desinformatie en haat lijken nu het beeld te bepalen.
Maar ik denk dat daarmee tekort wordt gedaan aan de enorme veranderingen die mede met het werk van de hackers op gang zijn gekomen. En ja, we zitten nog steeds in de groeipijnen fase. Maar we vergeten daarbij snel dat van alles al heel gewoon is. Om het maar weer heel persoonlijk te maken, mijn datadingetjes en grafieken zouden nooit in Noorse schoolboeken en een Australische sociaalwetenschappelijke publicatie terechtgekomen zijn zonder dat hele internet.
Afijn, mooi boek voor een weekend in de komende wintermaanden.
Reacties (6)
Openheid, toegankelijkheid van informatie, snelheid, functionaliteit, effectiviteit, productiviteit…etc.
Kwantitatief zijn er grote voordelen van internet, vooral voor bedrijven en organisaties.
En zeker ook een aantal kwalitatieve voordelen, zoals bereikbaarheid, contacten, plezier, ontwikkeling, ontspanning, etc.
De wereld is erdoor veranderd, in positieve zin, maar zeker ook in negatieve zin.
. De kosten voor particulieren voor hard- en software
. De gedwongen aankoop van overbodige functionaliteiten
. Streven van monopolie posities door aanbieders
. De extra verslaving als business model
. De onveiligheid als risico en als business model
. Het openstellen van nieuwe mogelijkheden voor kleine criminelen en de georganiseerde misdaad
. Het bombardement van reclame en valse commerciele berichten met als doel beinvloeding en verleiding voor eigen gewin
. De stortvloed van ongenuanceerde meningen, valse frames, manipulatie, ruzies, bedreigingen, onder het mom van vrijheid van meningsuiting
. De enorme ontwikkeling van de “omdat het kan en mag” cultuuur, inplaats van omdat het nuttig is.
. Het enorme energieverbruik van het internet
. De afleiding van het echte leven en echte wereld, de misvorming van de belevingswereld door internet
Internet is de kroon op het neoliberalisme, en vooral een businessmodel van de ( super) rijken, of die het willen worden. Zielloos, harteloos, moreelloos, medogenloos.
Een van de belangrijkste oorzaken van de grote nadelen is de anonimiteit.
Het kunnen traceren van de afzender of verantwoordelijke van schadelijke of verboden aktiviteiten op internet zou enorm helpen de nadelen te verminderen.
Het argument dat dit door verkeerde regiems tegen onschuldigen kan worden gebruikt, is typisch een argument van conservatieven en neoliberalen. Doel is angst aan te jagen voor de gevolgen van een maatregel tegen schadelijke invloeden door hen veroorzaakt. Een fout regiem moet worden aangepakt, niet het middel ter bestrijding tegen schadelijk gedrag.
Bescherming en veiligheid van burgers en organisaties moeten prioriteit krijgen. Al het andere is secondair en is in het belang van de rotzakken.
Een paar jaar daarvoor kon de wereld zien hoe een heel land (de DDR) werd geannexeerd en uitverkocht, waarom zou dat met dat nieuwe internet niet ook kunnen?
Traceren kan overigens al langer, het heet DPI (Deep packet inspection).
Inderdaad.
afk
Aan de andere kant: de SIDN verlangde al heel snel een KvK-inschrijving van wie een domeinnaam wilde registreren. Zodat er nu een makelaar met mijn naam vandoor is.
Die vereiste was er al 10 jaar voordat SIDN bestond. Na de oprichting van SIDN hadden ze misschien sneller kunnen zijn in het afschaffen ervan (en de ‘persoonlijke domeinnaam’-fase over kunnen slaan), maar ze hebben het niet bedacht.
Dat ‘Maar’, waarmee de derde zin van het stukje begint, kan die niet logischer vervangen worden door ‘En’?
Geromantiseerde rommel over zakkenvullers die de eerste gelegenheid om te cashen met twee handen hebben gegrepen. Alsof het internet er maar één sikkepit anders uit zou hebben gezien door een paar lokale querulante script kiddies.