Corbyn is the Wizard of Oz inside the great edifice of Corbynism. Nowhere is this inadequacy exposed more brutally than with Brexit. The issue is not so much whether he has been right or wrong on the defining question of his years as leader. It is that he has been a study in powerlessness.
Er heeft al veel figuurlijke inkt gevloeid over de vraag waarom Labour onder Corbyn de verkiezingen van afgelopen december zo verpletterend verloor. Het zou aan de media-hetze hebben gelegen; centristische verraders in de eigen rangen (Blairites!); pro-Israëlische lobbygroepen; of aan de vervreemding van de partijkaders met de traditionele achterban, de werkende klasse.
Fintan O’ Toole, een van de scherpzinniger analytici van de Britse politiek, heeft echter een verklaring die zowel eleganter als omvattender is. De cruciale tekortkoming zit ‘m vooral bij Corbyn zelf; maar niet omdat ‘ie een karakterdefect heeft, of omdat ‘ie een radikalinski is met een foute politiek. Nee, het probleem volgens O’ Toole is eenvoudig dat Corbyn geen persoonlijke ambitie kent. Hij werd – min of meer per ongeluk – in een rol geplaatst die niet bij de man past.
Getuigenispoliticus
Corbyn is altijd een activist gebleven, meent O’ Toole. Hij blonk uit in wat we in Nederland ‘getuigenispolitiek’ noemen. Als backbencher was dat geen probleem, maar wie een partij wil leiden (laat staan een land hervormen), moet een machtspoliticus zijn.
Omdat Corbyn nooit de ambitie heeft gehad op te klimmen in de partijrangen en partijleider te worden, heeft hij echter nooit coalities hoeven smeden en dwars door de partijrangen heen loyaliteit hoeven kweken. Dat, aldus O’ Toole, is hem opgebroken. Hij werd op het zadel getild door een revolutionaire beweging, omringde zich met een coterie van gelijkgestemden, en is er daardoor nooit in geslaagd de neuzen binnen de partij dezelfde kant op te krijgen. Daar was Corbyn eenvoudig de persoon niet voor.
Steeds zagen we een leider die geen standpunt innam en zijn wil niet wist door te drukken als het er op aan kwam. Of het nu over Brexit ging of de antisemitismekwestie binnen de partij, Corbyn serveerde hom noch kuit, en liet het bestieren aan raden en commissies over. Vind je het gek dat de mensen in het land geen vertrouwen in Corbyn stelden?
– Fintan O’Toole, Three Years in Hell: The Brexit Chronicles, Head of Zeus, 2020
Reacties (7)
lol: Sputnik News
https://mediabiasfactcheck.com/sputnik-news/
Corbyn had wel een duidelijke persoonlijke ambitie en dat was terug naar de het jaren ’70 socialisme. Dat was de tijd van muren en grenzen toen men zich qua politiek en economische keuzes nog niet al te veel aan hoefde te trekken van wat de buurlanden deden. Persoonlijk was hij daarom voor de Brexit maar het progressieve deel van zijn partij dwong hem de ander kant op dus logisch dat hij dat niet met veel enthousiasme bracht.
Die tijd is nu echter voorgoed voorbij de globalisatie gaat niet meer weg. Corbyn heeft voor Labour zeer kostbare jaren verloren waarin hele goede kansen zaten om de Tories te verslaan en er hele zwakke tegenstanders (May ) waren. Nu heeft men dat in de partij eindelijk weer door, maar met een flinke achterstand. En nu de EU afstevent op een economische schuldencrisis kan de Brexit voor Boris best zo maar eens veel gunstig uitpakken dan verwacht, en dan wordt de terugweg nog een hele lange weg.
@1: Herman kwam er vrijdag ook al mee aanzetten, maar ik dacht laat maar zitten.
https://sargasso.nl/zweedse-regering-onder-druk-om-strengere-maatregelen-te-nemen/#comment-1053915
Or given that SputnikNews quickly established itself as more overtly conspiratorial and biased in favor of the Russian government than RT, it could be that it was created to make RT seem reasonable in comparison.
https://rationalwiki.org/wiki/RT#SputnikNews
@1 Ik vond het ook niet zo’n sterk verhaal, om het maar zachtjes uit te drukken. Ik heb het linkje er vooral bij gezet om te illustreren uit welke hoek die aantijging komt.
Niet dat ik die aantijging van antisemitisme nou zo fair vond, maar ik ben het achteraf terugblikkend wel met O’ Toole eens dat als Corbyn een effectievere, en politiek intelligentere leider was geweest, hij dan het weren van antisemitisme binnen de partij dan tot een speerpunt had gemaakt.
Dat lijkt de kersverse Labour-leider Keir Starmer beter begrepen te hebben.
Ik las gisteren een verhaal in het zeer linkse online magazine The Canary over zijn beoogde minister van buitenlandse zaken (in het VK doen ze met ‘schaduwministers’ aan droogoefenen), Lisa Nandy.
Die laatste schijnt goed te liggen bij het Britse equivalent van het CIDI. Voor The Canary reden genoeg om ‘r verdacht te maken, en haar neer te zetten als een heimelijke zionistische agent, die mooie praatjes verkoopt over het opkomen voor Palestijnse rechten, maar vervolgens eigenhandig het parlementaire actiecommittee ‘Labour Friends of Palestine and the Middle East’ om zeep zou hebben geholpen.
O, en ze vindt dat je Israël niet als racistisch project mag wegzetten, en dat je de grootste Joodse belangenorganisatie van Groot-Brittanië niet af mag schilderen als zionistische ‘Tory backers’ of van hen mag eisen dat ze afstand nemen van de bezetting in de Westbank. Beiden worden volgens haar ingegeven door antisemitische wijzen van denken.
Dat vinden ze bij De Kanarie maar raar, of liever: ze halen er dan een detail uit dat ze vervolgens uitvergroten.
Dat deze zelfde Nandy half februari nog haar toewijding aan de Palestijnse zaak uiteenzette in een statement, mag kennelijk allemaal geen naam hebben.
Lijkt me dus iemand die evenwichtig tegen de dingen aankijkt. Maar dat is voor radicaal Brits links juist verdacht. Als je niet als een verbale houwdegen op echte en vermeende zionisten inhakt, ben je vast niet zuiver op de graat.
Sommige mensen zien blijkbaar enkel revolutionaire getuigenispolitiek als het pad naar de overwinning. Het ligt niet aan Corbyn of Momentum dat ze verloren hebben, maar aan de gevestigde orde en de grote boze buitenwereld, boehoe…
@2: Het is een spel van Jan Klaassen en Katrijn. Dat de meeste mensen die commentaar leveren dat niet kunnen inzien is een raadsel, tenzij de meeste commentarianten de verdeel en heers politiek voorstaan.
@5 Wat is een spel van Jan Klaassen en Katrijn? Hoe betrekt deze metafoor zich op het politieke spel om de macht?
Je opmerking suggereert dat het niet uitmaakt of de verkiezingen worden gewonnen door hardline Brexiteers olv een incompetente narcistische sociopaat; door conservatieve maar pragmatische realisten; door centrum-linkse neoliberalen of door radicale sociaal-democraten die terug willen naar de verzorgingsstaat van de jaren zeventig.
Is dat wat je wil zeggen, of bedoel je iets anders met die poppenkastmetafoor?
@6: Goed, laat mij dat even verduidelijken. In principe maakt het niet uit welke partij in de regering komt, maar.., als er zoiets is als een harde Brexit partij, en die wint het, dan hangt het er van af wie de macht heeft in die nieuwe regering. Zoals we hebben gezien met de laatste General Election in GB, heeft Corbyn de verliezende partij gespeeld. Dit zal niet om een of andere reden zijn geweest, maar een combinatie: De stemming onder het volk is een resultante van de invloed van de media en enige onafhankelijke stemmen die op dat moment tegen de gevestigde macht hun stem laten horen. Dan is er natuurlijk het inzicht van de stemgerechtigden dat met de vinger op de pols word bijgehouden, wat word beïnvloed door de media, politiek inzicht, de financiële en economische toestand en een heel klein beetje vooruitgang in ‘s mensens niveau van begrip.
Corbyn had geen zin om daar tegen op te boksen en de mensjes die het bij Labour voor het zeggen hebben, the faceless ones, zagen het ook niet zitten, anders hadden ze wel een ander naar voren geschoven. Het werd dus een loze strijd tussen Farage en Boris.
Een loze strijd, omdat Farage helemaal geen zin had om The Brexit Party in het zadel van Executive te helpen. Farage wilde wel dat Brexit zijn beslag zou hebben, maar de strijd met de gevestigde orde aangaan was hij zeer zeker niet van plan(zo ook Wilders), want dan begin je wel iets. Bovendien, Farage weet ook wel dat het Britse volk, dus de Engelsen( de Welsh tellen kwalijk mee en de NI and de Schotland stemden tegen), er beslist nog niet aan toe zijn om die strijd nu aan te gaan. Dat zou een revolutie betekenen. Daar zijn de Engelsen nooit toe in staat geweest. De “revolutie” van 1688 was een afzetting van een koning en een aanstelling van een ander (twee-delig) koningschap.
De Establishment kibbelt wel onder elkaar, maar uiteindelijk komt er een een besluit en zo gaat het. Sinds 23 Juni 2016 heeft het Britse Parlement de zaak met alle mogelijke listen en streken tegen weten te houden. Edoch, de politieke druk van de Leavers maakte het de PM Theresa May te moeilijk. Bovendien was de Tweede Kamer, de Commons, het ook niet eens waar het de manier waarop de zaak gesaboteerd zou worden betrof. Aldus kwam Boris de clown. Hij zou het varkentje wel even wassen. En dus, na veel gedoe en, ja, de nodige poppenkast, kreeg Boris zijn General Election, en met behulp van een Labour Partij die (nog) niet aan de beurt was om een tijdje met geld te strooien en met behulp van Farage die de strijd met de Establishment niet aan wilde, en ook niet bij machte was daartoe( hij is tenslotte zelf een deel ervan), werden de mensen door de politieke schapen hoeders terug in het hok gedreven. Inter alia, een paar dagen voordat de kandidaten lijst werd gesloten trok Farage ongeveer de helft van het kandidaten bestand van de Brexit Partij terug. De zogenaamde independents waren niet klaar om er in te stappen en de Brexit Partij kandidaten die er uit gegooid werden hadden niet het benul om er als independents in te stappen. Een klassieke zet van Farage, en hij kon altijd zeggen dat hij verwachtte dat Boris het wel zou klaren. Nou, dat hebben we gezien, of, althans, dat moet nog weer uitkomen aan het eind van dit jaar. Het patroon laat echter zien hoe het werkt. Steeds weer uitstellen en nu, ach, dat kwam nou net zo goed uit, een pandemie, alsof het zo gechoreografeerd was. Ondanks het geheen en weer is deze crisis weer tot in de topjes uitgebuit door de machthebbers.
Kijk maar eens naar de gevolgen. Het grote internationale kapitaal staat klaar om alles wat de moeite waard is goedkoop op te kopen.