Quote du jour | Poepstampen

Dat Tofik een flikkerse bruinneuzende rugridder is die weet waar Ibrahim de poppers haalt. Dat Tofik het poepstampen bijkans heeft uitgevonden, dat-ie meermalen gespot is in het Schwulen Circuit van Berlijn en dat-ie het thansch doet met het top-beertje Kustaw Beffems van de Volkskrant. Dat was reedsch gevoegelijk bekend.

Mooi staaltje humor van GS’er ‘Pritt Stift’ (ook al humor).

Maar vooral ook een mooie illustratie van het gegeven dat voor sommigen homohaat alleen een probleem is als het om islamitische homohaat gaat. Ofwel: bruinneuzende rugridders zijn een prima stok om rifapen mee te slaan, maar voor de rest moeten we niks hebben van hun viezigheid.

Nu kun je dit zien als een simpel gevalletje hypocrisie, maar ik denk dat het bovenstaande citaat onthullender is dan dat.

Eerder deze week beschreef Klokwerk GeenStijl als volgt:

GeenStijl volgt in haar stukken kortom een zuivere conservatief-rechtse agenda die een flink eind in de richting gaat van de beweging van Geert Wilders en het huidige rechtse kabinet.

Daar zit wat in, maar ‘zuiver conservatief-rechts’ geeft de roze horden en hun aanhangers, zoals ook uit het hierboven gelinkte stukje blijkt, eigenlijk al te veel eer.

In mijn optiek valt het ‘gedachtegoed’ van het GS-publiek veel nauwkeuriger samen te vatten. Ongeveer als volgt:

Vrouwen, hippies, homo’s en buitenlanders (dat laatste uit te splitsen naar: a) zwarte pieten en rifapen; en b) knoflook- en spaghettivreters, ‘Brussel’) moeten gewoon hun bek houden.

Je zou dat conservatisme kunnen noemen, maar dan hooguit in de betekenis die Corey Robin eraan geeft:

[C]onservatism has been a reactionary movement, a defense of power and privilege against democratic challenges from below, particularly in the private spheres of the family and the workplace.

Een artikel over het ‘poepstampen’ van ex-politicus Tofik Dibi gaat immers helemaal niet over het aan de kaak stellen van maatschappelijke misstanden of het propageren van beleidsbestuurlijke oplossingen. Het is simpelweg alles te grazen willen nemen wat de automatische vanzelfsprekendheid van de blanke, mannelijke, heteroseksuele norm in het eigen, alledaagse leven een klein beetje minder vanzelfsprekend maakt.

Want als je het leven ziet als een zero sum game, staat rekening houden met de ander (wat die verdomde hippies aan ons hebben opgedrongen) gelijk aan inleveren. Thuis en op je werk en op het feestje bij de overburen waar je ‘grappen’ over bruinneuzende rugridders niet langer automatisch op goedkeuring kunnen rekenen.

Dit is overigens ook precies waar het gejammer over ‘verstikkende’ politieke correctheid vandaan komt. Zoals Ed Kilgore het onlangs verwoordde:

That’s what “political correctness” is code for: having to worry about the sensitivities of people who were invisible or submissive not that very long ago.

Want waar het allemaal écht om draait: es muss sein dat er altijd een groep is op wie je in het persoonlijke domein (thuis, in je straat, op je werk) kunt neerkijken, met wie je geen rekening hoeft te houden.

En dat is exact het publiek dat GeenStijl bedient.

Uiteraard mogen ze dat zelf weten. Maar laten we er geen doekjes om winden dat dit (getalsmatig niet onbelangrijke) publiek liever een middelmatig plekje (if that) in een reactionaire hiërarchie veilig stelt dan die hiërarchie zelf ter discussie te stellen.

Een publiek bovendien, dat gretig achter suffige jaren vijftigsentimenten (‘flikkerse bruinneuzende rugridder’, ‘poepstampen’) aanholt. (En dan – de fucking treurnis ten top – net doet alsof dat edgy en rebels is.)

Niet leuk, maar wel goed om je dat af en toe te realiseren.