COLUMN - Toptalent dat niet wil werken voor het salaris van een minister zijn we beter kwijt dan rijk.
Deze week snaterde WC-eend dat WC-eend te weinig betaald krijgt: toezichthouders en bestuurders van publieke sectoren verkondigden dat we in de problemen zouden komen als hun salarissen verlaagd worden.
Natuurlijk steunde de partij van het grootgraaien deze mensen meteen in hun betoog. En daar werd datzelfde argument weer herhaald: het is gevaarlijk om de salarissen van bestuurders te verlagen, want daarmee zou het toptalent naar het buitenland verdwijnen.
Ik zou zeggen: laat ze gaan. Graag zelfs. Want volgens mij zijn we dit soort figuren beter kwijt dan rijk.
De overtuiging dat geld de belangrijkste reden is dat mensen bewegen is hardnekkig. Zij kwam de afgelopen maand in de discussie over de ‘bijstandsmoeder‘ ook weer naar voren. Nadat bleek dat iemand met een full-time baan ook bij minimumloon niet minder verdiende dan iemand in de bijstand, waren er weer mensen die reageerden dat ze voor die paar tientjes – of zelfs paar honderd euro extra – hun bed niet uit zouden komen.
Mensen die dat beweren zitten zelf nooit in de bijstand. Gelukkig staan de meeste mensen als ze zelf eenmaal in de bijstand zitten er dan ook heel anders in. Om te beginnen weten zij maar al te goed dat wie van zo een laag budget leeft niet makkelijk kan doen over een tientje meer of minder. Maar belangrijker: van bankhangen worden mensen ongelukkig. De meeste mensen werken niet alleen voor het geld, maar ook om zich nuttig en gewenst te voelen.
En laten we hem eens omdraaien: mensen die liever formulieren invullen, hun tandenborstels laten tellen en re-integratietrajecten volgen dan dat ze voor je werken, zou ik zelf als ik werkgever was absoluut niet in dienst willen hebben.
Het beeld van de homo economicus is in de psychologie al lang achterhaald. Maar in de politiek blijft het de heersende religie. Een religie met nogal kwalijke gevolgen. Het heeft geleid tot een maatschappij waar aan de onderkant mensen redeloos worden afgeknepen en murwgepest, een geldverslindende industrie waardoor niemand sneller aan werk komt, terwijl aan de top gegraaid wordt bij het leven, met een internationale crisis als bonus.
Tot zover het succes van het neoliberale ideaal.
Het probleem bij topbestuurders, zo is gebleken, is ten eerste de neiging om hun onderneming een miljoenenverlies aan te doen door middel van volstrekt onverantwoordelijk en roekeloos gedrag, en ten tweede de neiging om teveel te letten op de inhoud van hun eigen zakken, en te weinig hart te hebben voor de onderneming die zij leiden.
Dit heeft volgens mij alles te maken met onze beloningscultuur. Wie 100% van een ministerssalaris te weinig vindt om een ziekenhuis, school of woningbouwvereniging te leiden, is mijns inziens volledig ongeschikt voor die functie. Hij of zij mag misschien een ’toptalent’ zijn, maar dan wel een toptalent met volstrekt verkeerde motieven.
En onder de mensen met verkeerde motieven zijn de toptalenten het gevaarlijkst. Daarom lijkt het mij juist een bijzonder zeldzaam goed idee om die salarissen aan te passen, zodat deze mensen zo snel mogelijk het land verlaten. Liever vandaag dan morgen. Want hoe eerder die bloedzuigers hun biezen pakken, hoe beter. In de laag onder ze barst het van het potentiële toptalent dat staat te trappelen om hun functie over te nemen.
Reacties (23)
Probleem met beloningssysteem is dat het asymmetrisch is. Bij verlies zou de bestuurder een bepaald percentage van dat verlies uit eigen zak/spaarrekening/Kaaimanpotje/pensioen terug moeten storten in het bedrijf.Es kijken of er dan ook sprake is van roekeloos gedrag.
@1: Er zou nog steeds roekeloos gedrag zijn, want er zijn mensen die risico’s onderschatten, gokverslaafden, en mensen die zichzelf in de vernieling helpen.
Zulke mensen moeten eigenlijk tegen zichzelf beschermd worden, dus we moeten ze vooral niet blootstellen aan de verleiding om risico te nemen.
Overigens heeft Nederland een duidelijk top-talent als minister:
Plasterk!
(universitair docent, hoofd van een onderzoeksgroep, hij wordt vaak geciteerd door vakgenoten.
Ik geef toe dat hij als minister minder uit de verf komt, zo’n verandering is een beetje alsof Johan Cruijff hockey gaat spelen o.i.d.)
@2: Heb je op zich ook wel weer een punt.
weet iemand nog wel wat een toptalent is?
Wat bedoelen we daarmee? Een talent om mensen ten dienste te zijn of het talent om heel neoliberaal de middelen te heiligen voor de doelen?
Toptalent in corruptie, manipulaties,babbelaar en fraude?
Is ook toptalent maar wel nadelig psychopathisch
Toptalent is erg tijds, mentaliteit en doel gebonden..het hangt er maar van af,
Dus het gelul over toptalent is flauwekul en dient heerszucht/winst.
En daar zitten we echt niet op te wachten..
De Gandhi’s worden bij ons vermorzeld..door talent in vernietiging.
Onze maatschappij is naar de donder geholpen door neoliberaal toptalent
Topmanagers zijn mensen die de afvalrace naar de top hebben overleefd. Deels omdat ze goed zijn, maar nog meer wegens een hele grote dosis geluk.
Helaas denken de meesten dat ze het zuiver op eigen kunnen hebben gedaan.
Een beetje als claimen dat de loterij winnen totaal geen geluk was, maar lag aan je lotkooptechniek.
Vergeet vooral ook het rattengedrag niet dat nodig is om daar te komen. Ervoor zorgen dat jij de credits krijgt voor de vondsten van anderen, op tijd weg zijn als iets uit de hand loopt en als je daar te laat mee bent ervoor zorgen dat iemand anders de schuld krijgt
@6: ”Deels omdat ze goed zijn,” goed in wat? Vooral goed in politiek manipuleren en netwerken en een grenzeloos zelfvertrouwen dat je onfeilbaar bent. Dat zijn echt de kenmerken van een bestuurder/top manager.
Plato stelde voor de heersende klasse als enige bezitsloos te maken. Hij had 2400 jaar geleden al door dat bezit in combinatie met macht corrumpeert.
De problemen zijn begonnen in de jaren 80 toen bestuurders vonden dat ze ondernemers waren.
Ondernemers nemen grote risico’s door hun geld en tijd te investeren in hun onderneming. Ze hopen ooit de vruchten van hun werk te kunnen plukken en als het misgaat staan ze met lege handen, of erger.
Bestuurders proberen zoveel mogelijk aan de onderneming van anderen te verdienen. Ze verlangen riante beloningen en als er iets mis gaat mogen ze met een gouden handdruk naar huis.
In de schaduw van succesvolle ondernemers hebben muisgrijze bestuurders kans gezien om hun beloningen tot exorbitante proporties op te blazen. Hoe durven ze te beweren dat het laten draaien van een pensioenfonds of een woningbouw coöperatie uitzonderlijk talent vereist!
Bestuurders die zichzelf zó goed vinden dat ze meer dan 170.000 euro per jaar waard zijn, moeten dat laten zien. Vooral voor de ’toptalenten’ zou het immers een eitje moeten zijn om met een eigen onderneming ruim boven het schamele ministerssalaris uit te komen.
En als ze daar zelf niet in geloven…
Dan zijn ze de 170.000 euro niet waard en zit er voor hen inderdaad niks anders op dan hun oplichterij in het buitenland voort te zetten.
Succesvol zijn in geld verdienen wordt zelden bereikt met gewoon productief werk. Je wordt rijk met handel, slim zakendoen of lucht verkopen in bestuurlijke functies. De vereiste eigenschappen hiervoor zijn niet iedereen gegeven maar worden in onze samenleving toch als het hoogste goed gezien.
Zo’n eigenschap is bijvoorbeeld een sterk competitieve geest. Je moet willen winnen koste wat kost. De beoogde status moet links of rechtsom bereikt worden ook als er slachtoffers bij bosjes om je heen sneuvelen. Wat dat betreft is het net oorlog.
Ik geloof dat ze in een andere realiteit leven, een soort parallelle werkelijkheid die geen raakvlak heeft met de onze, of nou ja, niet met de mijne.
Goed gezien Klokwerk.
Gauw lozen zulke over-de-top betaalde subsidiejunks.
Met zulke graaiers lokken we precies de verkéérde karakters. stuk voor stuk geen volksvertegenwoordigers.
Zitten er vnl. uit eigen belang – paar jaartjes meedraaien in het theater van de leugen en hup de draaideur door.
Naar lobby, PR, media, multinationals, accountancy, consultancy – de industrie van professionele leugenaars en subsidiejunks.
’t werkt als zwijggeld. Ze weten allemaal van de corruptie, belangenverstrengeling, georganiseerde misdaad, staatsgeheimen/misleiding van het volk – zwijgen, en stemmen toe.
Neem zo’n type als Timmermans. Maakt ons wijs dat de verzetsstrijders toegang tot de rampplek onmogelijk maken. In werkelijkheid is het precies andersom. Kiev begon dezelfde dag al een offensief op 2 fronten, waaronder de rampplek.
Dat betekent dat Kiev al dagen van te voren wist wat waar en wanneer zou gaan gebeuren.
En zo iemand die staat te dansen met de fascisten in Kiev, juist die wordt er uit gepikt om de Europese Commissie te komen versterken. Toeval? Toch niet in de politiek!
De 1% vaart wel bij dit systeem dat wordt bevolkt met slippendragers. De 99% doen er beter aan hiermee te kappen.
Vind het artikel onwaar en toch ook weer waar.
Snap ook niet waarom mensen in de publieke sector zo overbetaald moeten worden. Inderdaad laat ze naar het buitenland gaan voor een nog beter salaris. Genoeg capabele opvolgers.
Dat neemt niet weg dat succes beloont moet worden. Heb dus niets tegen rijken. En volgens mij wordt niemand verboden succesvol te zijn en of rijk te worden. Ook wordt niemand verboden daarvan af te zien.
Mensen in de bijstand… zal waarheid in het midden liggen? Velen zitten liever in de bijstand dan in de kassen? Anderen weten dat ze er nooit meer uitkomen wegens ……
Moet bekennen dat ik het verschil tussen niet werken en werken op minimumloon wel erg gering vind. Werken is daardoor veelal niet lonend. Zeker als je er, noem het maar wat bij sprokkelt. Uitkering afschaffen en vervangen voor werk op minimum zou ik voorstander van zijn.
Recent realiseerde ik me echter dat werken voor het minimum eigenlijk niet voldoende is om rond te komen. Vandaar dat subsidie en toeslagencircus. Als ik alleen al kijk naar hypotheek, verzekeringen en de andere gewone kosten en dus niet naar allerlei luxe, kom je gewoon bij lange na niet uit. De andere kant is dat als je wat beter loon hebt en nergens recht op hebt, je zoveel af kunt dragen dat t ook niet echt opschiet.
Leven in dit land is dus voor velen onbetaalbaar geworden. Zonder hulp van anderen door middel van subsidies en dergelijke zullen velen, ook werkenden, het niet eens redden. Zou het daarom geen tijd worden eens te kijken of het dagelijks bestaan niet wat goedkoper kan?
Ik ben ook zeker niet voor complete nivellering. Pleit ik ook niet voor. Maar ik vind voor een publieke functie 7.000 euro netto iedere maand in het handje echt voldoende.
Ik bedoel, je runt een woningbouwvereniging, een ziekenhuis, of een school. Wie leveren nu het product: de huizen, de artsen en de leraren. Wat is het risico? Vergeleken met een marktbedrijf is dat er nauwelijks – tenzij je wild gaat gokken op de beurs met de organisatietegoeden natuurlijk…
Woonlasten met name zijn een groot probleem met ons land.
Mensen die in de bijstand zitten, zitten momenteel vaak al in de kassen. Met behoud van uitkering en niet tegen minimumloon.
@14 Mensen die in de bijstand zitten, zitten momenteel vaak al in de kassen. Met behoud van uitkering en niet tegen minimumloon.
Maak je nu niet een foutje? Ze zitten juist toch niet in de kassen?
Nou, ik ken iemand in de bijstand die toch echt 32 uur in de kassen werkt. Om ‘werkritme op te doen’.
Er is al voor ze gecollecteerd ;-)
https://www.sp.nl/nieuws/2014/10/van-raak-collecteert-voor-grootverdieners-in-publieke-sector
Inderdaad werkritme… participatie, vrijwilligerswerk… gewoon werk dus en dus ook gewoon betalen. Of door werkgever of door overheid of door beiden. Dus mensen in de bijstand werken, er is werk zat en vaak nuttiger dan ik doe. Tegen minimum dacht ik en vandaar dan weer verder. Maar ja dat schiet dus niet zoveel op in dit te dure land.
H. Ford zei zoiets als ik betaal mijn medewerkers zoveel dat ze de auto die ze maken kunnen kopen. Vond ik altijd een mooi economisch uitgangspunt.
Voor genoemde voorbeelden in de publieke sector zou het juist niet moeten zijn. Een toptalent daar is niet iemand die met het geld van huurders luxe woonboten en derivaten weet te kopen, maar juist iemand met veel empathie die het lot van hun ‘product’ zich aangaat. Wat dat betreft zie je ook veel goede voorbeelden maar helaas hoor je er minder van aangezien ze daar wel goed gaat.
Er zijn in deze discussie 2 principiële vragen die ik mis:
De eerste is of het ethisch/moreel wel juist is om een bepaalde groep mensen ( mensen in een uitkering) een plicht op te leggen werk te doen dat a) niet door henzelf gekozen wordt of b) dat niemand anders wenst te doen. Het is makkelijk praten als je zelf leuk werk kunt doen ( of dat leuk betaald wordt) dat je zelf gekozen hebt en dan het werk dat je zelf niet zou willen doen aan anderen oplegt die dat geluk niet hebben. ( om welke reden dan ook) Het feit dat je leuk en goed betaald werk hebt is in mijn ogen een voorrecht dat mede bepaald wordt door omstandigheden die niet voor iedereen gelijk zijn.
De tweede is of er wel een principieel verschil is tussen werken voor een publieke werkgever of een private werkgever. Let wel dat de enorme kostenstijgingen vooral veroorzaakt wordt door private/commerciële ondernemingen. Denk aan de farmaceutische industrie, die de prijzen van medicijnen opdrijft, de aannemer, de bouwstoffen leverancier die grondstoffen en halffabrikaten levert voor de bouw waardoor huizen duur worden, denk aan projectontwikkelaars en speculanten die de grond onwaarschijnlijk duur hebben gemaakt, enz.enz.
Voor mij is er geen enkel verschil. Grondstoffen en energie, technologie en dienstverlening, we zijn er allemaal afhankelijk van. Ieder grof winstbejag is in feite zeggen; het komt mij meer toe dan de ander.
Twee erg goede punten wat mij betreft. De eerste is een retorische vraag, en ik ben het met de gedachte erachter compleet eens. Het tweede zou oproepen tot een salarisplafond, ook in de private sector. Ik weet dat daar weinig handen voor op elkaar te krijgen zijn. Jaren terug verkondigde ik ooit het idee van een belastingschaal van 100% (of 5%, met een knipoog naar de Beatles). Maar over het algemeen vinden mensen wel dat als je zelf zoveel toegevoegde waarde hebt (je bent Michael Jackson of zo), je dan ook veel moet kunnen verdienen, en een plafond van 7.000 netto per maand (daar komt een ministersalaris op neer), heet dan te weinig te zijn.
GL wil met een voorstel komen dat aan de top van het bedrijf nooit meer verdiend mag worden dan X keer het salaris aan de onderkant van het loongebouw. Ik zelf vind dat een uitzonderlijk goed voorstel. Zo blijft het mogelijk om veel geld te verdienen met een onderneming. Maar dat mag dan niet ten koste gaan van eigen personeel. Baas wil hoger salaris? Dan zal hij moeten beginnen met een loonsverhoging van de schoonmaker die iedere dag zijn werkplek voor hem gereed maakt.
Eindelijk komt die partij trouwens weer met iets goeds. Mijn woede over het leenstelsel is echter nog niet gedaald. Gelukkig duurt het nog even voordat we weer naar de stembus gaan.
@21: Ja, die woede………echt van de pot gerukt dat groenlinks…
Er is ook een Canadees initiatief dat een soort keurmerk wil geven aan ondernemingen waarvan de hoogst verdienende max 8 x zoveel verdient als de laagst betaalde in de onderneming.
Er zijn over de hele wereld ondernemingen waar de baas 152 x de laagst betaalde verdient……..
Ik vind 8 x al heel veel.
Als een paprikateler een probleem heeft met het vinden van personeel dan heeft HIJ een probleem. Dat vervolgens anderen- de bijstanders- dan ZIJN probleem moeten oplossen is de omgekeerde wereld. In mijn ogen is het de paprikateler die faalt met zijn bedrijf. Want hij is kennelijk niet in staat zijn bedrijf zo in te richten dat er leuk en goedbetaald werk gerealiseerd kan worden. De teler heeft de overheid aan zijn zijde, want die heeft van de export een heilig huisje gemaakt en jaagt zodoende die arme sloebers de kassen in. Het is eigenlijk allemaal zo simpel…..
Maar gelukkig helpen de Polen ons dit probleem uit de wereld te helpen..