Vroeger speelden we wel eens oorlogje. Wie werd neergeschoten had verloren. Van Donald Trump wordt gezegd dat hij mentaal een kleuter is gebleven. Hij denkt nog steeds dat je een loser bent als je wordt neergeschoten. En losers, daar wil hij niks mee te maken hebben. Of hoogstens als hij ze kan gebruiken om er zelf beter van te worden. Hij ging behoorlijk content met zichzelf op de foto bij zijn bezoek aan de crime scene van de zoveelste massamoord in zijn land, Twitter bij de hand om de FBI de schuld te geven. Er is sprake van verontwaardiging over zijn gedrag, dezelfde verontwaardigde machteloosheid als na iedere schietpartij, ongeacht de president. Met de grijnzende toddler in chief die zijn duim opstak om aan te geven hoe lekker hij het vond gaan, daar in Parkland, Florida, kregen de Verenigde Staten in elk geval een president die geen valse hoop wekte dat er iets zou veranderen. De losers zullen snel weer uit het collectieve geheugen worden verdrongen.
Mooi essay van dichter Troy Jollimore waarom ethiek zonder God prima kan bestaan, maar toch worstelt om zich een positie te verwerven.
Kantian and utilitarian approaches have been both fruitful and influential, and they get a lot of things right. But they share an impersonal, somewhat bureaucratic conception of the human being as a moral agent.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
ANALYSE - van Prof.Dr. Ruud Koole
De door de minister van BZK ingestelde commissie die de Wet financiering politieke partijen (Wfpp) moest evalueren, heeft recentelijk een mooi, informatief rapport gepubliceerd.
De commissie (Kars Veling, voorzitter; André de Jong, Sarah de Lange en Gerrit Voerman, leden) betrekt al gelijk in de titel van het rapport, ‘Het publieke belang van politieke partijen‘, een duidelijke stelling. Verderop in het rapport (p. 25) wordt die als volgt omschreven: het is ‘een publiek belang dat politieke partijen zo optimaal mogelijk zijn toegerust voor hun rol en functies in het proces van politieke wilsvorming, en dat hun onafhankelijkheid daarbij is gewaarborgd.’
Tussen die optimale toerusting en onafhankelijkheid zit natuurlijk de nodige spanning. De commissie doet een verdienstelijke poging hiertussen het evenwicht te bewaren. Enerzijds meer overheidssubsidie voor partijen (van in totaal 15,1 miljoen euro naar 21,9 miljoen euro), anderzijds zo weinig mogelijk bemoeienis van de overheid met de organisatie- en oriëntatievrijheid van partijen. ‘Verstatelijking’ van partijen moet worden voorkomen, maar tegelijk worden strenge eisen gesteld aan de transparantie van partijen over hun inkomsten.
Dat evenwicht was ook de bedoeling van de Wet financiering politieke partijen, die in 2013 werking trad en die nu door de commissie is doorgelicht. Het rapport is veel meer een heroverweging dan een evaluatie. We vinden nauwelijks gegevens over hoe de wet in de praktijk heeft uitgepakt. Geen informatie, bijvoorbeeld, over wat de partijen de afgelopen jaren nu precies met de subsidie hebben gedaan of welk effect de transparantievereisten hebben gehad op het publieke debat of op het vermogen van partijen om fondsen te werven. Wel het opnieuw doordenken van onderdelen van de wet. Dat laatste is heel nuttig, maar staat los van praktijkervaringen in de afgelopen jaren.
Kunst als wapen tegen oorlog is van een engagement dat aan menig revolutie heeft bij gedragen, Het bestaat nog en dat is om vrolijk voort te gaan op het pad der verandering.
Zo hadden we het vorige week over Art Works for Change, dat met rondreizende tentoonstellingen en online projecten mensenrechten, sociale rechtvaardigheid, gendergelijkheid, milieu en duurzaamheid aan de orde stelt.
Sinds 2008 heeft de organisatie 19 projecten gerealiseerd. Daarvan zijn 16 tentoonstellingen vertoond in 33 steden in 17 landen, op 40 locaties, waarvan 17 reguliere musea of kunstcentra. Maar nog op geen enkele plaats of in geen enkel museum in Nederland.
Dat zulke initiatieven nog steeds hard nodig zijn bewijst recente berichtgeving dat #MeToo de musea is binnengedrongen. Ophef waarover twee maanden eerder al in buitenlandse media was te lezen.
Wat zullen we nu hebben? Zijn er kunstenaars gedwongen de museumdirecteur te pijpen vooraleer hun werk werd geaccepteerd? Zijn er kunstenaars na afloop van vernissages bepoteld door geile conservatoren?
Vooralsnog niets van dat alles. Het ging om de vraag of kunst met vrouwelijk naakt nog wel zonder een hedendaagse #MeToo verantwoorde toelichting vertoond kan worden. Om daar een discussie over uit te lokken werden in de Manchester Art Gallery een groepje badende nimfen verwijderd.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Media speculeerden al langer waar het exorbitante bedrag vandaan kwam dat de NRA spendeerde om Trump gekozen te krijgen. De FBI heeft nu de met Poetin bevriende bankier Alexander Toshin in het vizier.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dit is het Sargasso-café van zondag 18-02-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Ok, ok, ik zei dan wel dat ik niet bekend wil komen te staan als een nostalgische oude zak, maar hé… een beetje nostalgie op zijn tijd is niets mis mee. Toch?
Dynamo Open Air was lange tijd hét toonaangevende metalfestival in Europa, en misschien wel in de wereld. De editie van 1995 was het grootst. Officiële waren er een kleine 120.000 mensen, maar de organisatoren gaven aan dat op een gegeven moment de hekken het begaven, dus hoeveel het er echt zijn geweest…
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 17-02-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Ok, het kost wat, zo’n bevrijding van de ‘EUSSR’. De waarde van je munt zakt in elkaar; je samenleving raakt hopeloos gepolariseerd; je regering is nergens anders meer mee bezig waardoor het land nauwelijks bestuurd wordt; het kost je miljarden, zo niet tientallen miljarden omdat je BBP als een (echte Engelse) plum pudding in elkaar gaat storten. Maar je krijgt er zoveel voor terug!
Chloorkip, bijvoorbeeld. En hormoonvlees. En minder bureaucratische regeltjes, over, eh, allemaal onzin waar we zonder kunnen:
Na Moyey Zemle, oftewel “In my land”, in het Engels. Maar de oplettende lezer / luisteraar had wellicht al opgelet dat het Russisch betreft. Arkona is een Russische folkmetal band, die sinds 2002 actief is. Kenmerkend voor de band zijn onder andere het gebruik van traditionele, Russische folk-instrumenten; zangeres Maria Arkhipova, die moeiteloos heldere zang afwisselt met screams en een death grunt; en lange, epische nummers.
Het ruim een kwartier durende epos “In my land” is een samenwerkingsproject met een aantal andere folkmetalbands. Het concept is heel aardig. Het lied gaat over een Russische krijger, die zijn thuisland verlaat op zoek naar het geluk. Op zijn reis ontmoet hij allerlei lieden, die hem vertellen over hun vaderland en waarom zij daar gelukkig zijn. Dit wordt gedaan (gezongen) door bands uit Zweden, Letland, Litouwen, en Duitsland. Tot hij uiteindelijk aankomt in Nederland, ‘waar de zee het land verzwelgt’. Het Nederlandse Heidevolk speelt namens Nederland een deuntje mee.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.