Een verhaal dat nog wel een keer verteld mag worden. In 1975 bezocht VN-journalist Rudie Kagie het toen volledig afgesloten Albanië. Hij was niet de enige. Ik was er een jaar eerder ook geweest (en zag het land opnieuw in 2014; dit even over mijn betrokkenheid). Er was in de jaren zeventig veel belangstelling voor groepsreizen naar het kleine land op de Balkan. Albanië werd gezien als een socialistisch experiment dat linkse, idealistische jongeren uit diverse Europese landen wel eens van dichtbij wilden zien. Avontuurlijk was het natuurlijk ook, een bezoek aan een land waar nauwelijks buitenlanders kwamen en waar je zelden wat over hoorde. De vele beperkingen op de strak geregisseerde propagandareis namen we voor lief. In 1991, vlak na de val van het communistisch regime bezocht Kagie Albanië opnieuw. Het land was in chaos. Samen met Qemal, de gids op zijn eerste reis, reisde hij door het onttakelde land. Hij sprak met slachtoffers en meelopers van het oude regime. Zijn reportage verscheen in 1992 onder de titel De Papieren Heilstaat. Na een nieuw bezoek aan Albanië, dit voorjaar, is zijn boek opnieuw uitgegeven met een uitgebreide geactualiseerde inleiding. Ook na 28 jaar vrijheid gaat het nog steeds niet goed in Albanië.
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 19-05-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
DATA - Op de dagelijkse ‘situation reports’ van de WHO zien we alle landen bijeen als slachtoffers van het coronavirus. Alle landen? Nee, elf landen lijken de macabre dans te ontspringen.
Het eerste rapport verscheen 21 januari en vermeldde vier landen (China, Japan, Zuid-Korea en Thailand) met in totaal 284 bevestigde gevallen en 6 overledenen.
Met een gemiddelde van één per dag nam het aantal landen toe tot 30, totdat vanaf 25 februari het ineens een stuk sneller ging. Er kwamen tot 25 maart gemiddeld 6 landen per dag bij. De WHO had 190 landen en territoriale gebieden geregistreerd.
Vanaf 25 maart vlakte de toename weer af tot zo’n 0,5 landen per dag. In mei zakte dat nog tot 0,1 per dag en met de bijschrijving van Lesotho op 14 mei staat de teller nu op 215 landen en territoriale gebieden.
De enige landen die er nu (nog) niet bij staan zijn Kiribati, de Marshalleilanden, Micronesia, Nauru, Noord-Korea. Palau, Salomonseilanden, Samoa, Turkmenistan, Tuvalu en Vanuatu. Op twee landen na allemaal eilanden(groepen).
Of die twee landen werkelijk geen coronabesmettingen kent valt te betwijfelen. Noord-Korea is absoluut niet transparant met gevoelige informatie en ook Turkmenistan lijkt niet betrouwbare statistieken te willen delen. Dat het woord ‘coronavirus’ door de staat verboden zou zijn, berust op een hoax en er zou wel enige samenwerking met de WHO zijn, berichtte de BBC.
Rechts Nederland stond weer eens op z’n achterste poten. De NOS bleek een diversiteitsdatabase te hebben, met een heuse maandelijkse bokaal. Het reverse racism vloog weer rijkelijk in het rond.
Deels terecht. Niet het reverse racism, dat sloeg nog nooit ergens op, maar laten we het er in ieder geval over eens zijn dat een bokaal uitreiken aan de meest ‘diverse productie’ ook nergens op slaat. Het is vooral vrij pijnlijk dat je iets uitreikt voor wat een kernwaarde zou moeten zijn in de journalistiek, namelijk je eigen vooroordelen zoveel mogelijk onderkennen en uitsluiten. Diversiteit mag in de journalistiek alleen een middel zijn, geen doel en de prijs onderstreept het probleem daarmee meer dan dat het bijdraagt aan een oplossing.
Maar makkelijk is het niet, ‘diverse’ journalistiek. Mensen zijn slecht in het zien van eigen vooroordelen, ook omdat ze onderdeel zijn van een systeem waarin uitsluiting en racisme zijn geïnstitutionaliseerd. Dat inzien en je realiseren dat je er zelf ook niet immuun voor bent – hoeveel goede bedoelingen je ook hebt – is een belangrijke eerste stap.
En juist daarom is een diversiteitsdatabase een goed idee. Een plek waar je als journalist bijhoudt wie je waarover spreekt. Steeds maar weer het gezichtspunt van de witte man laten zien kán niet goed zijn voor de kwaliteit van je verhalen, zelfs als de witte man bij uitzondering wel verstand heeft van het onderwerp.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Ik hoor ’t je bijna denken: “Heb je haar weer met d’r geile liedjes”. En dat klopt. Ik vind muziek geil en ik ben dol op geile liedjes. En als er dan ook nog wat eye candy bij komt kijken, heb je ’t bij mij wel gemaakt.
Over Iza is niet veel te vinden op internet, tenminste niet in het Engels. Ze is een Braziliaanse schone, veel meer weet ik ook niet. Behalve dat ze een prachtige stem heeft, geweldige covers maakt en in dit clipje des te geiler is omdat ze zo decent gekleed is. Met dat hooggesloten blouseje en die wiegende heupen. Als ik op vrouwen zou vallen zou ik op slag verliefd zijn geworden, denk ik. Wat een wijf! En dat zingt dan I Put a Spell On You. Ga er maar even bij zitten zou ik zeggen. Of juist niet natuurlijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De vermogensongelijkheid blijkt in Nederland veel groter dan tot nu toe gedacht. Een zeer klein deel van de bevolking heeft gigantische vermogens gestald in BV’s, die tot nog toe buiten de statistieke bleven.
“Maar er is één vraag die mij door alles heen steeds meer intrigeert. Ik snap heel goed waar de koene anti-deug ridders tégen strijden. Ik begrijp dat ze diversiteitsbokalen, Grunberg-lezingen en Thunberg-marsen graag kapot-analyseren. Ik versta dat ze niet geloven in de idealen van een rechtvaardige, duurzame en harmonieuze wereld – en de cynicus krijgt altijd gelijk.
Maar waar zijn ze eigenlijk vóór? Wat is hun idee van het goede leven? Wat is hun ideaal?”
Dit is het Sargasso-café van maandag 18-05-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Sandrine Kiberlain is een Franse actrice met twee Césars op de schoorsteenmantel. Tussen de tientallen films door nam ze ook twee albums met chansons op.
De helft van de door de EU goedgekeurde Corona-steun gaat naar de Bondsrepubliek.
Het risico bestaat dat hierdoor de concurrentie op de interne markt wordt verstoord en het economisch herstel wordt vertraagd, zei Vestager tegen de Süddeutsche Zeitung – “en dat is tot op zekere hoogte al gebeurd”.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.