Wie kiest de lijsttrekker?

Vandaag verscheen een stukje van de Jonge Socialisten over de stemprocedure binnen de PvdA voor het bepalen van de lijsttrekker voor het Europees Parlement. Ze zijn daar niet zo gelukkig mee. In het verhaal geven ze aan dat ze liever voor een eenvoudig systeem van kiezen bij meerderheid gaan. Hierbij halen ze hun eigen interne raadpleging naar voren waar dhr Berman in hun ogen de "massale" steun geniet van de Jonge Socialisten. Maar slechts 160 van die JS-ers hebben een stem uitgebracht en 91 daarvan waren voor Berman. Zo massaal is dat dus niet. Maar de aangezwengelde interne discussie van de PvdA gaat voorbij aan een andere ontwikkeling. Namelijk de trend dat iedereen binnen een partij tegenwoordig een directe stem moet krijgen in het bepalen van de lijsttrekker. Het bijzondere is dat dit gebeurt binnen twee partijen die juist worstelen met hun idealen, de VVD en de PvdA. Kennelijk is het een reflex om bij afnemende populaire steun juist populaire maatregelen nemen om weer leven in de brouwerij te krijgen. Maar is dit ook goed? Natuurlijk is het democratisch als iedereen kan meebeslissen wie de lijst trekt. En natuurlijk levert dat vaak ook meer publiciteit op (zie Verdonk versus Rutte). Maar het levert ook veel meer ruis op. En bovendien komt er nog meer aandacht voor het zogenaamde "mannetjesmaken" i.p.v. de inhoud.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zweedse band

, door

De gezondheidszorg staat bol van de verzachtende uitdrukkingen. Zo spreekt men over ‘vomeren’ in plaats van over braken en over ‘euthanasie’ in plaats van ‘opzettelijk levensbeëindigend handelen op uitdrukkelijk verzoek van de patiënt zelf door een arts’. Hetzelfde geldt voor het omstreden gebruik van de zogenoemde ‘Zweedse band’. Maar waar hebben we het eigenlijk over?

De afweging om de Zweedse band te tonen, is geen eenvoudige. Omwille van identificatie is gekozen om dit wel te doen. Let op: de afbeelding kan als schokkend worden ervaren, u kunt daarom zelf kiezen om wel of niet te kijken.

– Ja, ik ben me bewust van de risico’s en wil de Zweedse band zien.
– Nee, ik wil geen Zweedse band zien

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hebben we een oorlog nodig?

, door
Geld uit de tijd van de Amerikaanse Burgeroorlog (Foto: Flickr/spongg)

Terwijl iedereen zijn uiterste best doet zich een voorstelling te maken bij de enorme bedragen die overal in het financiële systeem worden gestoken, betoogt de kersverse Nobelprijswinaar Paul Krugman al enige weken op zijn eigen blog dat het niet ver genoeg gaat. Volgens Krugman leert de Grote Depressie ons vooral dat je niet te voorzichtig moet zijn bij het aanzwengelen van de economie. Als je ook maar iets te weinig uitgeeft gebeurt er eigenlijk niets en is het dus weggegooid geld, is zijn redenatie. Dan kan je beter te veel uitgeven. Je gooit dan misschien ook wel geld weg, maar de economie draait tenminste weer. Bovendien kan de Fed in het laatste geval de inflatie die dan optreedt opvangen door de rente te verhogen. Zijn advies: neem het bedrag dat je denkt nodig te hebben en gooi er 50% bovenop. De situatie is zo onzeker dat dat de enige manier is om zeker te weten dat je aan de goede kant van de medaille zit.

Ter rechterzijde klinkt uiteraard behoorlijk wat kritiek op Krugman. Het debat spitst zich vooral toe op de vraag of de New Deal wel of niet geholpen heeft. Nee, zeggen de critici, de economie bleef immers kwakkelen totdat de Tweede Wereldoorlog kwam. Ja, beweert Krugman daarentegen, het hielp wel degelijk, hoewel Roosevelt te angstig was. Hij had harder moeten inzetten. Dat het op een gegeven moment toch weer slechter ging, kwam doordat Roosevelt na een aantal jaar besloot dat hij zijn begroting weer een beetje in balans moest brengen en zijn extra bestedingen terugschroefde. De fragiele Amerikaanse economie ging toen weer finaal onderuit. Uiteindelijk heeft de Tweede Wereldoorlog het land erbovenop geholpen. Hoewel Krugman van mening verschilt met z’n critici over de New Deal maakt dat verder natuurlijk niet zoveel uit. Immers, beiden zijn het eens over het belang van de Tweede Wereldoorlog en wat was dat anders dan een gigantische bestedingsimpuls door de overheid?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verkiezing lijsttrekker PvdA is tombola

, door

Op Sargasso ontvangen we graag gastbijdragen. En zeker vanuit de hoek van de politiek. Hier een bijdrage van Sven Stevenson, hij is landelijk voorzitter van de Jonge Socialisten in de PvdA.

In de afgelopen weken hebben binnen de PvdA de kandidaat-lijsttrekkers voor de Europese verkiezingen tijdens verschillende debatten hun kennis en visie over Europa geëtaleerd. Tot en met 19 december kunnen de leden van de PvdA nu bepalen wie het lijsttrekkerschap voor de Europese verkiezingen uiteindelijk op zich mag nemen. Daarbij zouden de PvdA-leden zich niet alleen druk moeten maken over hoe zij Europa terug willen zien in een lijsttrekker, maar vooral ook hoe deze keuze zich vertaalt in het stemsysteem dat de partij gebruikt. Want met het huidige systeem is de kans groot dat een minder uitgesproken kandidaat er met de buit vandoor gaat.

Een onwenselijke situatie. Het intransparante verkiezingssysteem dat de PvdA gebruikt, genaamd ‘alternative vote’, maakt dat de leden van de PvdA niet weten wat hun stem teweeg brengt. Alternatief is het systeem inderdaad. De kiezer bepaalt namelijk niet alleen zijn eerste keus, maar ook wie hij op nummer twee, drie en vier plaats. Mocht de kandidaat met de meeste stemmen niet een meerderheid hebben dan valt na elke stemronde de kandidaat met de minste stemmen af. Zijn stemmen worden herverdeeld op basis van de tweede keus van de kiezer. Dit principe herhaalt zich totdat één van de kandidaten een meerderheid van 50% heeft gehaald.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wat de bits over ons zeggen

, door
Boekcover

Op 19 september 2007 reed Tanya Rider nabij Seattle in een ravijn. Acht dagen lang hing ze ondersteboven in het wrak van haar auto, voordat reddingswerkers het recht hadden om haar gsm-gegevens op te vragen en haar te vinden.

Hal Abelson, Ken Ledeen en Harry Lewis beginnen hun boek ‘Blown to bits’ met dit voorbeeld om de mogelijkheden en complexiteit van het digitale bestaan aan te duiden. Tanya had een mobiele telefoon bij zich, waardoor de telefoon-maatschappij haar zou kunnen traceren tot op het moment dat het apparaat in de crash kapot ging. Toen Tanya’s echtgenoot Tom naar de politie stapte om haar verdwijning te melden, kon de politie echter niet zomaar het mobieltje traceren. Daar heeft ze namelijk het recht niet toe vanwege Tanya’s privacy. Pas toen ze na een week Tom begonnen te verdenken van een misdrijf, konden ze erbij en vonden zo Tanya, die zwaargewond was, maar het uiteindelijk wel overleefde.

In het tijdperk voordat alles digitaal werd zou dit dilemma niet bestaan hebben. De informatie van het mobieltje was er simpelweg niet, dus hoefden er ook geen omgangsvormen voor worden verzonnen. Maar inmiddels bevatten computers wereldwijd talloze persoonsgegeven, van de bankrekening tot de flickr-account (die van jezelf, maar ook die van anderen waar je misschien wel op de achtergrond staat van andermans portret, misschien wel in gezelschap van iemand met wie je niet in het openbaar gezien wilt worden).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kunst Op Zondag | Duchampion

, door

Sunday, arty sunday.
Eerste vraag binnen deze subreeks Kunst Op Zondag (KOZ):
Wat is kunst?

Er bestaat geen eenvoudiger vraag als deze, dus mag het antwoord ook niet moeilijk zijn:

dat alles wat zich willens en wetens wil onttrekken of onttrokken wil weten van het aardse minus het religieus noodzakelijk geachte.

Eenvoudig toch?
Eens deze klipf genomen kan je de volledige kunstgeschiedenis opdelen in drie onderdelen:

  • 1) alles vòòr Duchamps en de dadasurrealisten
  • 2) Duchamps en de dadasurrealisten
  • 3) alles na de dadasurrealisten en Duchamps.

Goed, dat ging snel.

Want iedereen weet: het is pas sinds zeer onlangs dat de mens het begrip ‘Kunst as we know it’ heeft uitgevonden. Daarvoor WERKTE je meneer.

Omdat binnen het korte Before-the-more-bestek van een Sunday, Arty Sunday er weinig tijd te verliezen valt, gaan we meteen over naar een moment in de geschiedenis waar het dus om draait: le pissein. Onder de (michael) Moreknop meer!

1917. Stel het u voor! 91 jaar geleden was men voornamelijk op zoek naar eten, wist de denkende mens (hallo bezoeker van Sargasso!) dat de Belle Epoque naar de kloten was, en waren er een aantal mensen zo extreem verstandig dat ze de gemiddelde gast van Paul & Witteman of Phare de Canvas zouden wegpraten als waren het liftboys or -girls. Om maar te zwijgen over Phara Witteman zelf. Eén van die mensen was Marcel Duchamp.
1917!!: uw eigen wereld wordt aan flarden geschoten, en u, kunstenaar met penseel, werd geacht Mooiheid weer te geven op 2D.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende