Kamer teveel geregeerd door waan van de dag
Kamer teveel geregeerd door waan van de dag
Vindt ze zelf.
Er gaapt een kloof tussen de politiek en de burger. Dat is populair om te zeggen, eigenlijk al een cliché. De schuld van die kloof ligt grotendeels bij de burgers. Een minder populaire uitspraak, maar toch nog wel vaak gehoord als men op een feestje - première van een theaterstuk of zo - onder Ons Soort Mensen is. Maar nu een echt weinig gehoorde uitspraak: die kloof hakkende burgers hebben rationeel gezien helemaal gelijk. Politiek gaat over ingewikkelde zaken die investering van veel tijd en moeite kosten om te volgen. Na een hele dag werken en de bijkomende huishoudelijke taken voelt lang niet iedereen de behoefte zich nog gaan te verdiepen in discussies over economische reddingsplannen. Want zelfs als je het doet, dan levert het je niks op, want als individu is je invloed ongeveer nihil. Dus je zou wel gek zijn als je niet gewoon met de voeten op tafel naar De Wereld Draait Door gaat kijken of juist actief gaat sporten.
Kamer teveel geregeerd door waan van de dag
Vindt ze zelf.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Geweld, of dat nu wordt gepleegd door individuen of door collectieven in de vorm die bekend staat als oorlog, is het product van heftige menselijke emoties. Schakel die emoties uit en daarmee zal ook het geweld verdwijnen.”
Aldus Martin van Creveld hoogleraar (krijgs)geschiedenis in de Volkskrant van vandaag (sorry, geen link want VK begrijpt het nog niet helemaal)
Hoe ver van de waarheid kan je zitten. Indien zijn uitspraak correct zou zijn, zou je dagelijks enige malen geweldsincidenten mee moeten maken. Gelukkig is dat niet zo. En daarmee mag ook duidelijk zijn dat het pathetische “het zit nu eenmaal in de mens” een kul argument is. Voldoende gebeurtenissen in de levens van de meeste mensen die heftige emoties oproepen maar nooit tot geweld komen. Leer daar eens van en kijk hoever je kan komen zou ik zeggen.
In Nederland gaat het prima met de onderzoeksjournalistiek. Week in week uit verrassen de dames en heren journalisten ons met de meest onthullende scoops. De wereldschokkendste onthullingen van de afgelopen jaren op een rijtje:
• Het is makkelijk om aan coke te komen in een grote stad. (2007 Alberto Stegeman SBS)
• Je kunt een bom gooien op Schiphol als je snode plannen hebt. (2008 Alberto Stegeman SBS)
• Je kunt kijkcijfers beïnvloeden als je kastjes kaapt. (2009 Geen Stijl)
Het slappe rijtje met onzin onthullingen is eindeloos. Ik ageer niet tegen het fenomeen ‘onzin onthullingen doen’. Ik zie dat als kattenkwaad. De onthullingen in de categorie ‘als je poept en je trekt niet door dan ruikt het vies’ kunnen mij gestolen worden. Als mensen het grappig vinden, prima. Guido Weijers, Freek de Jonge en Claudia de Breij bedoelen hun performances vast ook grappig. Ik snap ze niet. Of misschien snap ik ze wel en moet er daarom niet om lachen. Hoe het ook zij, smaken verschillen en we leven in een vrij land.
Serieuze media
Wat me tegenstaat, is het belang dat serieuze media als de NOS, het AD en de Volkskrant hechten aan de ‘onthullingukjes ‘ van journalisten uit de Toto divisie. Is er geen grote mensen nieuws? Alleen de NRC ging deze week niet mee in het kopiëren van de stijlloze‘onthulling’. Dat geeft mij persoonlijk weer een beetje moed. Regelmatig valt in kranten en blogs te lezen dat er in Nederland ‘helemaal geen onderzoekjournalisten –meer- zijn’. Dat klopt niet. Ook op televisie zijn ze nog te vinden. In Zembla, Tegenlicht en Reporter wordt bewezen dat er nog vraag is naar gedegen onderzoeksjournalistiek.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Landen zouden niet mogen toestaan dat de dalai lama hun territorium gebruikt voor de separatistische activiteiten voor een onafhankelijk Tibet. […] Zouden Duitsland, Frankrijk of andere landen accepteren dat een kwart van hun territorium afgescheiden zou worden?”
Aldus de Chinese minister van Buitenlandse Zaken Yang Jiechi. Volgens hem streeft de dalai lama naar een “groot Tibet”, en is hij daarom geen geestelijk, maar een politiek leider in ballingschap.
De Nederlandse kranten worden door Belgen bestuurd, en lente slaan we dit jaar kennelijk over, en verkiezingen zullen weer een historische beweging in het drijfzand brengen, maar niet getreurd: het bonuskapitlisme is om zeep en het is een vrijdagdag: het schermschot dus, ofte Ècrainpangpang om 20 uur des avonds.
Er is die ene contestant, die zo maar even op een century staat, 102, en de tweede klokt af op de helft – dus met nog 130 potentiële punten te gaan mag men gerust wagen van een moeilijke opdracht – maar zeker niet onmogelijk. Was u dat daar niet die toevallig een beeld herkent wat u noopt tot het intikken van een titel met 12 lettertjes?
Soeksès!
Wie?
******************************************************
DE SCHERMSCHOTQUIZ: Rond pakweg Schermschot #100 ontvangt de beste Sargassale Schermschutter een prijs na een shootout tussen drie (of vier) finalisten. De eerste finalisten zijn Lothar Matthäus en bzkrt. De derde finaleplek wordt uitgedeeld #99 (een een eventuele vierde na #100).
Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.
John de Mol denkt een nieuw baanbrekend concept te hebben ontwikkeld voor kinderen. Het tijdperk van tekenfilms is volgens De Mol voorbij. In de 21ste eeuw zijn de personages van de tekenfilms echt geworden. In een nieuwe smurfen-realityserie zijn alle 101 smurfen in een dorp 24 uur per dag te volgen terwijl zij op bijstandsniveau moeten overleven. Op 7 April is de eerste aflevering. Wekelijks zal er één smurf weggesmurfd worden door de kinderen.
“Je kunt kinderen niet vroeg genoeg confronteren met de realiteit,” zegt De Mol. De mediamagnaat denkt dat door kinderen stelselmatig te laten opgaan in een fantasiewereld, ze verkeerde voorbeelden gaan nadoen. “Wij behouden de aantrekkingskracht van de tekenfilmversie, maar confronteren de kinderen met de harde realiteit van deze mensen. Een heel dorp blauwe mensen die op bijstandsniveau leven, dat is vermakelijk en leerzaam,” aldus De Mol.
De serie zal een uniek inzicht geven in het functioneren van het smurfendorp. Er is veel nieuwsgierigheid over de leiderschapskwaliteiten van Grote Smurf, volgens velen de aangewezen smurf om het dorp door de recessie te trekken. Door de afwezigheid van een monetair stelsel valt te bezien of de communistische ideologie nog heilzaam kan werken in het dorp. Er wordt ook druk gespeculeerd of het mysterie rond de reproductiemogelijkheden van de blauwe baasjes eindelijk opgehelderd zal worden. “De EO wilde er graag 40 Dagen Zonder Smurfin van maken. Gelukkig is RTL niet zo preuts,” zegt de mediatycoon. Het is nog onduidelijk welke rol Gargamel in het geheel krijgt. Er gaan geruchten dat weggestemde smurfen bij hem terechtkomen, zodat hij wellicht eindelijk de Steen der Wijzen kan fabriceren.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dit is een nieuwsbericht dat nergens op slaat en daarom nergens op gecodeerd is. Alleen om te testen of het invoeren van nieuws nog goed werkt.