Hoewel de meeste liedjes gaan over de liefde, wordt ook vaak gezongen over dorpen, steden, landen, rivieren en bergen. Michiel Maas gaat op zoek naar de plaats achter deze muzikale beschrijvingen. Benieuwd naar de achtergronden van uw favoriete plaat? Stuur uw tips voor een geoplaat naar [email protected] With newfangled buffet cars and faster locomotives the train stopped in Serviceton less and less often There's nothing sadder than a town with no cheer VicRail decided the canteen was no longer necessary here Tom Waits – Town With No Cheer (1983) [caption id="attachment_39688" align="alignleft" width="300" caption="Station Serviceton"][/caption]Als iemand in zijn muziek een gevoel van mislukking, verval en eenzaamheid kan neerzetten, dan is het Tom Waits. Met zijn donkergeraspte stem bezingt hij het leven van de verliezers, de ontheemden en de onverbeterlijke romantici. Zijn muziek roept beelden op van verlaten plattelandsplaatsjes, vervallen wijken in de stad en zeelui met heimwee in grote Aziatische steden. Maar wat bezielt een Amerikaan, beïnvloed door blues, jazz en Europese volksmuziek, om een lied te schrijven over een verloren spoorwegstation in de outback van Australië? Me dunkt, er zijn dichter bij huis genoeg “towns with no cheer” te vinden. Amerika ligt er vol mee. Hoe kwam Waits dan op dit -relatief onbekende- plaatsje? Kwam hij er ooit langs? Kende hij iemand die uit Serviceston kwam?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Het is de komende dagen een drukte van belang in en rond het Nederlandse water. Dat water wat ons zo bindt, maar ook zo uit elkaar kan drijven. Want water is niet alleen de gemeenschappelijke vijand van droge voeten. Het dwingt ook tot gepoliticeer, waarover later meer.
Zolang het water zich koest houdt, doen we er graag leuke dingen mee. En daar staat de agenda dezer dagen dan ook vol mee. Een ander stukje Neerlands trots, groente en fruit, dobbert van vrijdag tot en met zondag rond in het Westlands Varend Corso. Wie dat te gezapig vindt, gaat de spectaculaire reddingacties van de Katwijkse Reddingsbrigade bekijken, want op water kunnen we ook heel stoer zijn. De meer sportievere geesten doen vanaf zaterdag natuurlijk een week lang mee aan de Sneekweek en wie niet van varen houdt, maar wel op een andere manier het water wil trotseren, doet een poging kampioen fierljeppen in Linschoten te worden.
Een en al gezellige gezamenlijkheid? Juist op dat element dat ons kleine landje zo groot heeft gemaakt? Wereldwijd worden we geroemd om hoe wij het water beheersen. We houden het buiten beroemde dijken, we reguleren het strak met polders en kanalen. En voor verstandig en schoon gebruik hebben we zelfs een royaal waterhoofd, dat overal met respect wordt ontvangen. Zo schoon en verstandig gaat het er echter niet overal aan toe. Ditzelfde weekend wordt het water misbruikt in een voormalig VOC-bolwerk. De luisterrijke gay-pride bootjes gaan feesten in de Amsterdamse grachten. Dat op zich is niet het misbruik van onze nationale natte trots. Dat hoort juist bij die trots. Maar, zoals iedereen inmiddels weet, het CDA vaart mee!
Bilal wil het Kanaal overzwemmen om bij zijn meisje te komen. Ik kijk met een tikkeltje ongeloof naar de Franse speelfilm Welcome. Het lijkt iets melodramatisch te hebben. Later leer ik dat in werkelijkheid meerdere vluchtelingen hebben geprobeerd om vanaf Calais het Kanaal over te zwemmen naar Engeland, dat in de onderlinge verhalen een soort Eldorado schijnt te zijn. Ja, ja, Margaret Thatcher heeft met haar ‘free market economy’ kennelijk een indrukwekkende erfenis nagelaten.
Regisseur Philippe Noiret, die heeft meegeschreven aan het scenario, heeft Welcome degelijk gedocumenteerd. Het begon ermee dat het tot hem doordrong dat Frankrijk met de situatie in Calais zijn eigen stukje Mexicaanse grens heeft. Daar moest een filmverhaal in zitten. Onderzoek ter plaatse met medescenarist Emmanuel Courcol maakte zacht gezegd nogal wat indruk. Wat Noiret het meest verbaasde was dat alle vluchtelingen nog zo jong waren, de oudste was nog geen vijfentwintig. Het was hier dat ze hoorden van de zwempogingen.
In de auto terug naar Parijs zwegen de mannen urenlang. Vervolgens werd het scenario geboren. Courcol: “Hij gaat in Calais naar het openbare zwembad om te trainen.” Noiret: “En hij ontmoet een badmeester.”
In de film is badmeester Simon een man die nogal bot kan zijn. Hij is vooral teleurgesteld in het leven. Ooit had hij zwemkampioen kunnen zijn, maar hij heeft de top niet gehaald. Nu slijt hij zijn dagen met het geven van zwemlessen en fitnesstraining in het openbare bad van Calais. Zijn vrouw Marion wil bij hem weg, tot zijn met niemand gedeelde verdriet. Marion is lerares Engels en doet vrijwilligerswerk voor de plaatselijke illegale vluchtelingen. Simon interesseert zich net als de meeste inwoners van Calais hoegenaamd niet voor deze mensen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Eeuwig zonde…
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Het was helemaal niet zeker dat die proef zou lukken. In Afrika duurt het namelijk wel vijf tot tien jaar voordat mensen in malariagebieden zelf afweer hebben ontwikkeld.” (NRC)
Onderzoeksleider Robert Sauerwein, hoogleraar medische parasitologie heeft mogelijk een vaccin tegen malaria ontwikkeld. Zijn onderzoeksgroep aan het UMC St. Radboud deed een proef waarbij proefpersonen chloroquine: een medicijn dat de malariaparasiet doodt, kregen toegediend terwijl ze gestoken werden door malariamuggen. Doordat de chloroquine de malariaparasiet onderdrukte kon het menselijke afweersysteem blijven functioneren en werden er afweerstoffen geproduceerd. Iets wat in Afrika jaren duurt en nogal wat ‘collateral damage’ oplevert werd in het Nijmeegse lab binnen een paar weken gefixt. Malaria vaccin made in Holland. Iets om trots op te zijn, TÓCH?!
In de verse serie zomercolleges om de saaie zomermaanden door te komen nu eentje die thuis hoort in dit jaar. Het is immers nog steeds het Darwinjaar, ook al lijkt de “strijd” alweer geluwd.
Een lang college (1 uur) over de vraag of de mens nog evolueert en of je dit kan waarnemen. In redelijk te volgen Engels zonder al te veel wetenschappelijke kreten.
Professor Christopher Dye: Are Humans Still Evolving?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.