Kom, laten we alle mannen bespioneren, je weet nooit wanneer ze iemand verkrachten of ineens pedofiele handelingen gaan verrichten. Kom, laten we alle mensen die alcohol drinken gaan bespioneren, je weet immers niet of ze niet in een auto stappen en iemand doodrijden of misschien gewelddadig worden en iemand per ongeluk een stuk glas door de strot snijden. Kom, laten we alle vrouwen met jonge kinderen bespieden, je weet immer nooit of ze geen last hebben van Munchhausen by Proxy en hun kinderen dus de meest verschrikkelijke dingen aan gaan doen. Kom, laten we ....... En zo voort, en zo verder. U begrijpt dat dit soort voorstellen weinig zinvol zijn in een moderne rechtsstaat waar iedereen onschuldig is, tot er werkelijk reden is tot verdenking. Maar in het VK stelt een denktank het volgende voor: Bespiedt alle moslims, je weet immers nooit zeker wie straks extremist wordt en een aanslag gaat plegen. Mij rest slechts hoofdschudden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Eigenlijk is het nog geen kamerstuk. Het is een wetsvoorstel dat door de regering is opgesteld en eerst naar de Raad van State gestuurd is. Daarna komt het pas in de Tweede Kamer. Maar hij is te interessant om daarop te wachten.
Het betreft hier een wetsvoorstel waarin vastgelegd wordt dat iedere regering verplicht is ieder jaar het tekort op het EMU-saldo (nu nog negatief) met minimaal 0,5% te verminderen. Nu ben ik persoonlijk voorstander van het in de wet verankeren van het niet mogen begroten met een negatief saldo en dit is in ieder geval een stap in de goede richting. Maar in dit geval voel ik toch wat nattigheid. Het heeft niet zozeer met het voorstel zelf te maken (ik moet de werkelijk tekst eerst nog lezen voor ik daar een oordeel over kan geven), maar meer met de timing.
Dit kabinet is bezig de schuld enorm op te laten lopen. En nu komen ze met een wet die dat in de toekomst onmogelijk maakt. Maar die toekomst is nu net het jaar dat er nieuwe verkiezingen zijn. Oftewel, een volgend kabinet heeft er mee te leven.
U kunt vast wel zelf uitrekenen wat de politieke consequenties zijn. Ik vind het in ieder geval jammer dat ze het niet aandurven deze wet al in te voeren voor komende prinsjesdag.
En ik ga weer over tot de orde van de dag.
Mocht u uw ei kwijt willen bij de politiek naar aanleiding van bovenstaand stuk, gebruik dan de site van Mail de politiek.
KSTn = Selectie uit recente KamerSTukken.
“Als ze niets doen, verliezen ze alles. Dan kunnen ze beter nu een deel inleveren.”
Jelle Hendrickx van het Steunfonds Probleemhypotheken heeft een manier gevonden om DSB te redden: spaarders met meer dan 100.000 euro op hun rekening moeten hun tegoed omzetten in aandelen. Dat is goed voor zijn achterban, maar slecht voor de spaarders, want die hebben nu nog een claim op de bank die ze als aandeelhouder verliezen. Onhaalbaar idee dus, maar toch leuk bedacht: DSB-klanten met spaargeld moeten een veer laten ten bate van die met schulden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Gisteren stelde Bas van der Vlies, fractievoorzitter van de SGP en langstzittend Kamerlid, voor om een toelatingsexamen voor parlementariërs en parlementair journalisten in te stellen: “een goed medicijn tegen overdrijving, overijling en overschatting. Als ze het examen met goed gevolg hebben afgelegd, mag de beveiligingsdienst ze een Kamerpasje meegeven.” Zijn voorstel haakt aan bij het breed gedragen beeld van hijgerigheid dat in de Kamer heerst. Zijn zorgen deel ik, maar een examen is zowel onwerkbaar als onwenselijk.
In 2007 constateerde CDA-kamerlid Schinkelshoek per motie “dat de positie, de reputatie en de werkwijze van het parlement al enige tijd onderwerp van publiek debat zijn”. Nu kan iedereen daar iets anders onder verstaan, maar een veelgehoord bezwaar tegen het huidige politieke discours is de hijgerigheid van parlementariërs, die onder andere tot uiting komt in gigantische hoeveelheden kamervragen (3161 vragen in 2008 tegenover 1648 in 1997), moties (2543 in 2008 tegenover 913 in 1997) en het groter gebruik van het spoeddebat (65 in 2008 tegenover 18 in 2004) als middel van informatie en verantwoording.
Een stijging van die parameters is niet per definitie slecht, het kan immers betekenen dat het parlement beter gebruik maakt van de middelen. Het beeld van de laatste jaren is echter dat kamervragen, moties en spoeddebatten niet direct leiden tot meer of betere informatie of dat er een beter beleid door ontstaat. Juist door op elk incident te reageren, verdwijnt de component van de lange termijn uit de Kamer. De sterk gegroeide aantallen kamervragen en moties maken gedegen follow-up bijna onmogelijk en spoeddebatten worden ingezet voor zaken die weliswaar op dat moment in de media spelen, maar die niet door een spoeddebat in se kunnen worden omgezet in beleid. Hierdoor worden de instrumenten op een onwenselijke manier verdund. Alles is spoed, over alles worden vragen gesteld. “U bent verontwaardigd, wij draaien,” lijken de parlementariërs te denken.
Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Dit maal een stuk ingezonden door Nick, student economie & bedrijfseconomie, over de ontwikkelingen in Azië.
De meeste economen zijn het er wel over eens: over 50 jaar is de wereld niet meer zoals hij nu is. Het Westen is zijn mondiale heerschappij kwijtgeraakt aan de nieuwe grootmacht China en, in mindere mate, India. Na een dipje van 150 jaar wordt China weer wat het voor die tijd altijd was: de grootste economie ter wereld. Of toch niet?
In de jaren ’60 van de 20e eeuw ontstonden er grote economische discussies in de Verenigde Staten. Veertig procent van de Amerikaanse economen had serieuze bedenkingen bij de superioriteit van het kapitalistische systeem. De grote concurrent van die tijd, de communistische Sovjet-Unie, liet al jaren achtereen stabiele, hoge economische groeicijfers zien. Crisis of niet: zelfs in de rumoerige jaren ’30 bleef de Sovjet trein onverhinderd door denderen. Elk jaar weer 6% groei; een dieseltrein was het. De Russen liepen ook nog eens tien jaar voor met de ruimtevaart technologie: eerst ging het hondje Laika de ruimte in, daarin Youri Gagarin. John F. Kennedy beloofde voor het einde van het decennium nog een man op de maan te zetten. Voor de zekerheid werden er vooraf alvast opnames gemaakt in de Hollywood-studio’s.
De trein uit het oosten bleef nog even door denderen, maar zwakte op een gegeven moment in snelheid af en niet veel later ontspoorde hij zelfs. Hoe kon dit? Decennia lang werkte het systeem toch prima? Waarom zou de Sovjet-Unie de VS nu opeens niet meer bij kunnen benen in hun wapenwedloop?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Blijkt dat mensen dat alleen zeggen over Geert en Rita. Hoe komt dat toch?
Met dank aan jvdheuvel voor de tip.
Foto’s van overleden Albatrossen waarbij zichtbaar wordt hoeveel plastic ze in hun leven uit de zee hebben geplukt.
Cohen en Ter Horst boos op Welten
Na iets te openhartig interview met NRC.