Ik ben het niet vaak met het CDA eens, maar het verkiezingsideetje om de minimumleeftijd voor de verkoop van alcohol te verhogen is een uitstekend voorstel. Sterker nog, handhaaf ook meteen het verbod op openbare dronkenschap. Een jaar of drie geleden had ik een lang gesprek met de wijkagent Binnenstad van Enschede. Dat gesprek ging over gebiedsverboden voor raddraaiers, lik op stuk-beleid in het weekend, cameratoezicht in de binnenstad en convenanten tussen politie, horeca en gemeente. Duidelijk was dat er erg veel energie ging zitten in het beheersbaar houden van het uitgaan in Enschede. En veel geld. Halverwege het gesprek verzuchtte de agent dat de oplossing ogenschijnlijk eenvoudig was. ,,Zonder drank zijn er ook geen probleem. Dan ben je voor 99 procent van het gedonder af.'' Die oplossing is onmogelijk in Nederland.
LEUK – Cabaretier Reggie Watts geeft een typische TED presentatie waar desondanks geen touw aan vast te knopen is. Voor als je houdt van ontregelen en verwarren. FILMPJE!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Egmond aan Zee is één winkelstraat, de Voorstraat, waar je alles kunt kopen wat je maar wilt. Behalve computers, tv’s en ander witgoed. Ik heb er gisteren bijvoorbeeld een spijkerbroek, een paar boeken, wat ondergoed, een scholletje en een hapjespan gekocht. Van mijn vorige hapjespan was het glazen deksel stukgegaan (is het nu de deksel of het deksel?) en dat gebeurde door het volgende, tamelijk spectaculaire ongeval.
Ik moet het in mijn leven hebben van de routine. Laat ik die routines varen, dan gebeuren er verschrikkelijke, levensbedreigende dingen. Dan word ik een proleet of een alcoholist of dan spelen mijn ziektes allemaal op. Om vijf uur ’s middags begin ik met ‘het kookproces’, zoals ik dat in gedachten altijd noem, glimlachend, grijnzend.
(U zult wel denken: wat bazelt die kerel toch? Wat leren we hier nu van? Komt er nog een algemene opmerking over Arabië of over het begrotingstekort? Daarmee dringt u mij in de verdediging, want zulke opmerkingen heb ik nauwelijks ooit. Maar u moet maar denken: goed verdedigen is óók een kunst.)
Eergisteren, tijdens het kookproces. Ik had in mijn oude hapjespan wat stukjes kip, prei, rode paprika en wat kruiderij gedaan en dat stond gaar te worden. In een andere pan stond een portie sperziebonen te koken. Die zou ik er later bij doen, samen met wat stukjes ananas en ook wat macaroni. ‘Een voedzame maaltijd!’ zei ik in gedachten. Ik stond aan het aanrecht te bedenken wat voor saus ik er nu bij moest maken om het maaltje nog lekkerder te maken. Toen werd er aangebeld. Ik deed de deur open en daar staat Selim, mijn aardige Turkse buurman. (Als Turken met elkaar praten, versta je niets, maar je denkt dat ze over zeer belangrijke zaken ruzie staan te maken. Zelfs Selim, die toch een zachte natuur heeft, praat zo met zijn Turkse vrienden.) Hij is een jongen van 35, hij komt naar binnen en zegt: ‘Die Staatsloterij van jullie, dat is ook niks. Weer niets gewonnen. Wat ben je aan het koken?’ Ik haal het deksel van mijn hapjespan en zeg: ‘Een Hollandse lekkernij.’ Hij ruikt aan de maaltijd, en terwijl hij zegt: ‘Dat lijkt me lekker!’ laat ik het deksel uit mijn hand vallen. Het breekt in twee stukken op de vloer.
Vanaf heden publiceren we geregeld voetbalcolumns van onze collega’s van Soccer Department. Neem er eens een kijkje. Vandaag geeft Michiel Jongsma een goede reden om België binnen te vallen.
1830 is zo’n jaar wat je voor een EK als dit gaat haten. In dat jaar maakten de Belgen zich los van het Verenigde koninkrijk der Nederlanden. Dat we een gebied verloren wat als bijnaam ‘Europe’s Battleground’ had vanwege de vele veldslagen die er zijn gestreden is niet erg. Bovendien verstonden we die Walen toch al niet al te best en sturen de Vlamingen de écht leuke Belgen toch wel met regelmaat deze kant op. Wat overblijft is een land waar wij, zelfs in tijden dat het bij ons wat minder gaat, om kunnen lachen. Dat gedoe met Fortis, de bijna twee jaar durende kabinetsformatie, zo bont maakten ABN Amro en onze regering het niet eens! Ook de plaagstootjes (Belgenmoppen) en andere pesterijtjes (de Schelde uitbaggeren? Ho maar!) dragen eraan bij dat wij de afgelopen 182 jaar het nodig plezier hebben gehad de afscheiding van onze zuiderburen.
Maar zoals ik al zei: voor een EK als dit liggen dingen anders. Want voetbal is belangrijk. En niets is mooier dan succes bij voetbal. En daar hadden we die Belgen wel goed kunnen gebruiken. Want wat we voorin aan extra kwaliteit hebben, wordt weer mooi gedecimeerd door het gebrek achterin. Dat terwijl er bij de Belgen met Vertonghen, Vermaelen en Kompany drie Europese topverdedigers rondlopen, net op posities waar wij wel wat kunnen gebruiken. Ziet u het al voor zich? Vermaelen, Vertonghen, Kompany en van der Wiel? Daarvoor De Jong en van Bommel, hoewel Witsel en Fellaini ook aardige opties mogen zijn. Speelden eerder bij Standard Luik, slechts vijftien kilometer van de grens. We hebben die lijnen toch verkeerd getrokken destijds.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
,,Ik lees het nieuws over Syrië, de berichten over de grote aantallen slachtoffers. Op papier zijn ze statistieken. Maar als ik jou zie, dan zijn het mensen.’’
Het gesprek ging over de vraag hoe het geweld in Syrië kan worden gestopt en we zagen het somber in. We waren net als Robert Fisk bang dat de slachtoffers van Houla al snel weer vergeten zullen zijn. Tegenover mij zat een vrouw van wie de ouders jaren geleden naar Nederland vluchtten voor het regime van Hafez Al-Assad. Ik keek haar aan en dacht: ,,hoe kunnen wij haar vertellen dat we niks doen? Wat als ook haar familie en vrienden slachtoffer worden?’’
Vandaag drie artikelen die ingaan op de vraag welke mogelijkheden er nog zijn om in te grijpen.
Het eerste artikel is een vraaggesprek van NPR News met Rami Khouri en Joshua Landis. Zij zien een neerwaartse spiraal in de richting van een burgeroorlog langs etnische lijnen. ,,There’s just no easy option, and people are as frustrated as they are outraged.’’ Het Jemen-scenario van Obama – Assad vertrekt, de vice-president blijft en er wordt over een vreedzame transitie onderhandeld met de oppositie – werkt alleen als Assad denkt dat het voor hem ,,game over’’ is. Tot die tijd houdt men vast aan het vredesplan van Kofi Annan. In de tussentijd leiden de sancties tot toenemende schaarste en honger. Het leger raakt steeds meer controle kwijt en wordt afhankelijk van de shabiha, ongeregelde troepen. Intussen wordt de oppositie bewapend. Daardoor wordt het conflict steeds meer sektarisch en ontwikkelt zich een ,,regime change through civil war’’. Het artikel gaat uitgebreid in op de rol van Rusland, Turkije, de VS en Saoedi-Arabië: iedereen wacht op elkaar. Ook aan de orde komt de vraag of het conflict zal overslaan naar Libanon. Khouri, zelf uit dat land afkomstig: ,,the Lebanese are not stupid enough to allow themselves to fight a proxy civil war for somebody else, and they’ve had their civil war.’’
Sukiyabashi Jirō is een restaurant waar je zó voorbij zou lopen. Het piekleine etablissement bevindt zich in een hoekje onderaan de toegangstrap van een metrostation in Tokio. Maar de plek is een legende met drie Michelinsterren, en eigenaar Jirō Ono is 85 jaar oud en vindt dat hij nog best even te gaan heeft vóór hij de perfectie heeft bereikt.
Je zou om minder een documentaire foodfilm maken. Dat is dan ook precies wat de Amerikaanse cineast David Gelb gedaan heeft. De film “Jirō Dreams of Sushi” volgt de 85-jarige meester-sushimaker in zijn zoektocht naar de volmaakte sushi en geeft een uniek kijkje in de keuken van een restaurant waar de inktvis urenlang wordt gemasseerd om naar de normen van de eigenaar toch maar mals genoeg te zijn. We maken kennis met Ono’s 65-jarige(!) zoon Yoshikazu en diens worsteling met zijn toekomstige erfenis, en met de jongere zoon Takashi die aan het hoofd staat van een tweede sushirestaurant in een buitenwijk waar het er slechts marginaal meer ontspannen aan toe gaat.
Deze film is een schitterend portret van een sobere en bescheiden maar uiterst gedreven kunstenaar, zijn twijfels, zijn verwachtingen en zijn kunst. Want kunst is sushi hier zeer zeker: we zijn mijlenver verwijderd van de voorverpakte rommel uit de super of de hupsakee-hapjes in de all-you-can-eat gelegenheden waarmee het sushilandschap steeds meer vervuild raakt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
VIDEOCLIP – De Frans-Griekse regisseur Romain Gavras maakte de nieuwe clip van Jay Z & Kanye West: “No church in the wild”. Tekst en beeld verwijzen naar de protesten in Griekenland. Waar Out Of Control van de The Chemical Brothers dankzij het romantische Zuid-Amerikaanse sausje nog op aanvaardbare afstand bleef komt deze clip bleef wel griezelig dichtbij…
