In hoeverre moet en kun je bedrijven en overheden dwingen om verantwoordelijk met privégegevens om te gaan? Deze vraag hing gisteren lange tijd boven de zaal tijdens het Nationaal Privacy Debat. In een Haagse congreszaal kwamen zo'n beetje de tachtig knapste ICT-koppen van Nederland bij elkaar waardoor het doel van de dag - een nationaal debat - meteen door het ijs zakte. Dat is jammer, want organisator Webwereld had een mooie line up staan. Daarom op Sargasso de komende dagen hopelijk een wat breder debat, met een eigen twist. Volgens een aantal privacy-activisten is sprake van een dreigende digitale watersnoodramp. Of zoals Brenno de Winter zei: ,,Zelfs met al mijn ervaring kan ik niet meer bepalen of de dijken al zijn doorgebroken.'' Kern van zijn betoog is dat de overheid en bedrijven eigenlijk geen grip meer hebben op de datavloed. Er worden teveel persoonsgegevens verzameld, verwerkt, doorverkocht en onopzettelijk kwijtgeraakt. Iedereen met een beetje verstand van ICT ziet met angst en beven de incompetentie aan van politici die datachaos alleen maar vergroten. Hoe moet je daarmee omgaan?
Breng de kinderen vroeg naar bed, zet de popcorn klaar en ga lekker zitten voor de Italiaanse Spiderman. Check!
ITALIAN SPIDERMAN (complete & uncut) from spartalis on Vimeo.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Het grondrecht van de vrijheid van meningsuiting geldt bij uitstek voor de openbare ruimte: de straat, openbare gebouwen, de openbare vergadering, maar ook de publieke media, het internet. Er zijn wel grenzen natuurlijk, maar die zijn bij wet bepaald en gelden voor iedereen. Overschrijding daarvan zal altijd door een rechter moeten worden getoetst voordat er sancties kunnen volgen. In niet-openbare omgevingen, zoals bedrijven, scholen, particuliere huizen moet je je houden aan daar geldende regels. En dan kun je bij overtreding te maken krijgen met sancties van de daar bevoegde autoriteiten. Dat is dan een puur private aangelegenheid, willekeur is niet uitgesloten. Je kunt daarvoor naar een (civiele) rechter stappen natuurlijk, maar de meeste conflicten worden in de praktijk binnenshuis opgelost.
Nu is er in Nederland en vele andere westerse landen al jaren sprake van een privatisering van de openbare ruimte. Het overdekte winkelcentrum is het meest bekende voorbeeld. Een straat, plein, passage of traverse met uitsluitend winkels, beheerd door een particuliere onderneming en bewaakt door particuliere beveiligers. Die onderneming heeft namens de winkeliers meestal ook regels vastgesteld die er voor moeten zorgen dat er ongestoord gewinkeld wordt. En alleen gewinkeld wordt. Activiteiten die niet passen binnen dat kader kunnen worden verboden. Zwervers worden geweerd, evenals demonstraties en mensen die folderen in verkiezingstijd. Het is shoppen geblazen en anders ga je maar ergens anders heen.
William Shakespeare is beroemd geworden door zijn vele toneelstukken, maar hij schreef ook 154 sonnetten. In 1609 werden ze voor het eerst gepubliceerd. De meeste van deze gedichten zijn gericht aan een goede vriend. Waarschijnlijk ging het om William Herbert, de derde graaf van Pembroke, maar zeker is dat niet. Het was in die tijd binnen de hogere kringen gangbaar om mannen-vriendschappen zo excpliciet te cultiveren.
De laatste 28 sonnetten uit de reeks zijn gericht aan een donkere dame. Deze vrouw heeft zwarte ogen, maar ook een zwarte ziel. Shakespeare beschrijft in deze gedichten het proces van afstoten en aantrekken. Eerst is er de opwinding dat donkere vrouwen veel mooier zijn dan blonde, maar enkele gedichten later vindt hij haar toch niet zo mooi. Toch houdt hij van haar:
In Faith, I do not love thee with mine eyes,
For they in thee a thousand errors note,
But ‘tis my hart that loves what they despise,
Who in despite of view is pleased to doted.
Over het algemeen wordt er van uitgegaan dat het bij de donkere dame gaat om Mary Fitton. Zij was de minnares van zijn vriend, maar hierbij moet aangetekend worden dat het niet zeker is dat de initialen W.H. naar William Herbert verwijzen en daarmee is ook twijfelachtig om Mary Fitton model heeft gestaan voor de donkere dame. Daarboven is er twijfel of de sonnetten voor de donkere dame wel voor een vrouw zijn geschreven. Tijdens de vertaling van de 28 sonnetten kreeg Bas Belleman het idee dat het bij de dark lady wel eens om een man in vrouwenkleding zou kunnen gaan. Hiervoor geeft hij een complex van argumenten. Eén ervan is dat toneelrollen in de zestiende eeuw werden vertolkt door mannen in travestie. Shakespeare verwerkte graag verkleedsessies in zijn dramastukken: van man naar vrouw en weer terug naar de mannenoutfit. Het belangrijkste argument zit volgens Belleman in de woordkeuze van Shakespeare. Over de sonnetten voor de donkere dame: ‘…bij het vertalen moest ik me steeds afvragen waarom Shakespeare het ene woord boven het andere verkoos, waarom hij bepaalde rijmwoorden gebruikte, en wat nu eigenlijk de toon van deze sonnetten is en welke dubbelzinnigheden er allemaal in de dichtregels schuilen’. Of Belleman gelijk heeft? Ik weet het niet. Volgens Shakespeare-kenner Peter Verstegen zit Belleman er helemaal naast, zo blijkt uit een discussie in Met het oog op morgen. Luister en oordeel zelf.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Een bericht in De Volkskrant, toch tamelijk betrouwbaar qua berichtgeving, vroeger, heeft voor enige opschudding gezorgd in het Dirkswoudse. Het ging om dit bericht. Uiteraard klopte dit bericht niet: de oudste mens ter wereld woont nog steeds in Dirkswoud. Het is de op 2 januari j.l. 123 jaar oud geworden mevrouw Christina de Graaf (geb. Matstra). Krissie, zoals ze genoemd wil worden, is geboren in 1889. ‘Ik ben even oud als de Eiffeltoren, maar ik roest niet. En ik hoef ook geen licht te geven, ’s avonds. En elke man mag me nog zo bespringen, hoor! Ze zullen niet van me af vallen, want ik houd ze lekker vast.’
Inderdaad is Krissie de oudste vrouw ter wereld, maar dat niet alleen: ze is ook de oudste hoer, een feit waarop ze trots is. ‘Van de week zag ik een programma op de tv over een paar hoeren van hooguit 70 jaar. Nou wil ik niet veel zeggen, jongens. Zussen waren het, uit Amsterdam. Amateurs!’
Op 2 januari kwam burgemeester Das op bezoek om Krissie geluk te wensen met een bloemetje. Er was ook een camera bij van RTV Noord-Holland om het vast te leggen. ‘Nee hoor, dat vond ik wel goed. Want dan weten ze ook in de Oekraïne dat er nog zat werk voor je is, na je honderdste. Als je het maar áánpakt, weet je. Je moet tegenwoordig adverteren op een handige manier, bijvoorbeeld. Ik adverteer nu met ‘Gedegen Dame Zoekt Nog Een Veulen’ en daar komen de heren al aangetrippeld! Ik ben begonnen in 1914 met de business, want mijn man Henk vond het wel interessant, zeg maar. Het bracht wel wat op. Henk was dakdekker, maar hij stierf al toen hij 42 was. De kanker. Eén dochter hebben we gekregen, An, die is 53 geworden, die is in 1979 overleden, ook aan de K. Longkanker, terwijl ze nooit gerookt had. En ik rook nog steeds, maar weet je hoe je oud wordt? Dat doe je door je nooit iets aan te trekken van wat de mannen van je willen. Echt. Wat zo’n burgemeester Das bijvoorbeeld van je wil, effe opzitten in een veel te wijde stoel, dan zeg ik gewoon: doe dat zelf maar, burrie! Hij kwam trouwens ook nog aan met: wel gefeliciteerd, mevrouw De Graaf, met uw 113-de verjaardag. U hebt de hele 20ste eeuw meegemaakt. Dat soort runderen kan ook niet tellen, hè.’
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Ferropolis, ’the city of iron’ is a museum – opened in 1995 – of old huge industrial machines in Gräfenhainichen, a city near Dessau, Germany. It’s an open air museum which contains machines from the mid-twentieth century.
They can measure to 30 meters high, 120 meters long and weigh up to 1980 tons. As skeletons of huge extinct dinosaurs, these derelict machines seem finally resting in a graveyard of obsolete technology.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
