gastbijdrage van Ardy Beld Vladimir Poetin verklaarde op 24 februari Oekraïne met een 'speciale militaire operatie' te willen denazificeren. In schril contrast met dit door Russische en zelfs enkele westerse media overgenomen 'argument' voor de vernietigingsoorlog staat een intern document van de Duitse inlichtingendienst BND. In het interne rapport dat bij opinietijdschrift Spiegel belandde, wordt de officiële deelname van twee uitgesproken neonazistische groeperingen uit Rusland bevestigd. Het gaat hierbij om vrijwilligers van de organisatie Rusich (spreek uit 'Roesietsj) en het zogenaamde Rijkslegioen. Voor de tsaar met het Rijkslegioen Het Rijkslegioen heeft zijn oorsprong in Sint-Petersburg. Het Amerikaanse Center for International Security and Cooperation (CISAC) beschrijft het Rijkslegioen als gewapende tak van de Russische Rijksbeweging (RIM): „De beweging promoot etnisch Russisch nationalisme, pleit voor herstel van het tsaristische regime en tracht de ideologie van blanke suprematie te verspreiden. De RIM onderhoudt contacten met neonazistische en white power- groeperingen in Europa en de Verenigde Staten. Ze geeft in Sint-Petersburg paramilitaire opleidingen aan haar eigen leden en die van gelijkgezinde organisaties uit Rusland en andere landen. Leden van de gewapende vleugel van de RIM, het Russische Rijkslegioen hebben gevochten aan de zijde van pro-Russische separatisten in Oost-Oekraïne en waren betrokken bij conflicten in Libië en Syrië. Naast ultranationalistische overtuigingen staat de RIM bekend om zijn antisemitische en anti-Oekraïense standpunten. Het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken plaatste de Russische beweging al in april 2020 op de lijst van terroristische organisaties.” Na het begin van Ruslands 'speciale militaire operatie' schreef legioenchef Denis Gariev via de berichtendienst Telegram: "Uiteraard zijn wij voor de liquidatie van de separatistische entiteit Oekraïne." In het Duitse rapport werd vermeld dat het Rijkslegioen eveneens via Telegram actief zocht naar strijders met gevechtservaring. Volgens de BND blijft het onduidelijk of het besluit over deelname van de gewapende tak van de tsaristische Rijksbeweging is genomen in overleg met de Russische regering. Wel wist de Duitse inlichtingendienst te melden dat in april de plaatsvervanger van Gariev zou zijn gesneuveld in Oekraïne en de leider zelf gewond raakte. Op 15 mei verscheen op de pagina van het Rijkslegioen op het sociale netwerk vk.com de volgende pathetische boodschap: „Het belangrijkste is dat wij Russisch-orthodoxe mannen onze plaats in deze strijd hebben gevonden. Onze plaats is aan de zijde van God. Onze God is Christus!!! Christus is opgestaan.“ Op een recente foto van het front is een geïmproviseerde iconenwand met Russische heiligen te zien geplaatst tegen een rugzak. Verminken met de vrijwillige verkenners van Rusich Leider van de eveneens uit Sint-Petersburg afkomstige 'vrijwillige verkennerseenheid Rusich' (onderdeel van de Wagner Group) is de neonazi Aleksej Miltsjakov, ook bekend onder de codenamen Fritz en Serb. Al in zijn vroege jaren deed hij als sadist van zich spreken door straathondjes aan stukken te snijden en video's van deze weerzinwekkende taferelen online te zetten. In 2014 kreeg de Rus tijdens de oorlog in de Donbas de unieke kans zich in alle vrijheid op mensen uit te mogen leven: hij sneed steevast de oren van zijn slachtoffers af en kraste hen ‘kolovrats’ (Slavische swastika’s) in het gezicht. Ook plaatste Miltsjakov regelmatig foto’s van zichzelf poserend naast stapels lijken op zijn account op vk.com. In 2016 kwam de Russische neonazi in het nieuws in Belarus omdat hij er trainingskampen voor de jeugd zou leiden. De BND zwijgt over het aantal strijders van Rusich. Volgens de pagina van de 'verkennerseenheid' op vk.com, nemen de vrijwilligers echter 'volop deel aan de oorlogshandelingen op het grondgebied van het voormalige land Oekraïne'. De pagina toont eveneens een video uit 2019 van oefeningen van het neonazistische bataljon in de Volksrepubliek Loegansk. In een recent interview met de Russische zender Tsargrad TV, dat in haar uitzendingen extreemrechts gedachtegoed met een monarchistische wereldbeschouwing en complottheorieën combineert, zei de Peterburgse oorlogsmisdadiger: 'Ik ben een nazi. Mijn arm gaat als vanzelf de hoogte in.' Bekend is eveneens dat Hitlerfan Aleksej Miltjsakov nauw betrokken is bij de activiteiten van de Wagner Group, het beruchte huurlingenleger van het Kremlin, dat in de Donbas, maar ook in Syrië en een groot aantal Afrikaanse landen wordt ingezet. Deze mannen voor het vuile werk hebben, net als de neonazistische vrijwilligers, weinig op met democratie. In een anoniem interview vertelden Wagner-militairen over Dmitri Oetkin, wiens codenaam dienst deed als benaming voor de gehele groep: „Wagner (Dmitri Oetkin) is een keiharde vent. Hij arriveerde op onze positie bij Palmyra. Hij trok zijn T-shirt uit. Op zijn schouder heeft hij een tatoeage van een hakenkruis. Hij draagt een helm met twee horens. Hij is een 'rodnovér' (slavische neo-paganist, nvda). Maar Oetkin is niet de leider van de organisatie, hij is slechts één van de commandanten.“ De huurlingen worden ingezet om de geopolitieke ambities van het Kremlin kracht bij te zetten én de directe zakelijke belangen van Jevgeni Prigozjin, oligarch en vertrouweling van Poetin te ondersteunen. Volgens Raphael Glücksmann, afgevaardigde van het Europees Parlement, werden onlangs huurlingen van de Wagner Group naar Oekraïne uitgezonden om president Volodymyr Zelensky te vermoorden. Azov als argument De Russische regering wast inmiddels de handen in onschuld. Het argument voor denazificatie van Oekraïne blijft als een rots in de branding staan. Staatsmedia blijven gretig met de beschuldigende vinger wijzen naar het Oekraïense Azov-regiment dat als zogenaamd bewijs dient dat alle Oekraïners neonazi's zouden zijn. Leden van het veelvuldig door het slijk gehaalde vrijwilligersbataljon dat in 2014 werd opgericht en later geïntegreerd in de Oekraïense strijdkrachten trokken aanvankelijk inderdaad de aandacht met extreemrechtse uitspraken. Dit stadium lijken ze inmiddels te zijn gepasseerd. Andreas Umland van het Centrum voor Oost-Europese Studies in Stockholm zei tegenover het Franse persbureau AFP dat Azov een normale gevechtseenheid is geworden, vrij van ideologie. Het bataljon gebruikt wel nog steeds de wolfsangel als herkenningsteken op de uniformen. Na de inname van het verwoeste Marioepol verscheen een reportage van een zender uit de Volksrepubliek Donetsk vanuit de uitgebrande kelders van het fabrieksterrein Azovstal dat wekenlang heldhaftig door Azov-strijders werd verdedigd. Als bewijs voor het welslagen van de 'denazificatie' werd met groot enthousiasme ingezoomd op kennelijk zojuist gevonden badges met de wolfsangel te midden van verbrande laptops. Op 23 juni nam Vladimir Poetin per videoconferentie deel aan het 14e BRICS-congres, een samenwerkingsverbond van Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Hier sprak hij nog eens uitdrukkelijk over het 'naziprobleem' van Oekraïne: „In geen enkel beschaafd land worden fakkeltochten van duizenden mensen met nazisymbolen door de overheid aangemoedigd. Dit wordt nergens gedaan. Tot onze grote spijt gebeurt dit alleen in Oekraïne.“ Om welke overheid het hier gaat en wat de nationaliteit van de genoemde 'duizenden mensen met nazisymbolen' zou zijn, liet de Russische president in het midden. Ardy Beld is vertaler Russisch en freelance auteur en journalist. Zijn nieuwste boek 'Donbas - verscheurd tussen Oekraïne en Rusland' vertelt het verhaal over de ontstaansgeschiedenis van de 'volksrepublieken Donetsk en Loegansk' die door Poetin als voorwendsel werden gebruikt voor zijn oorlog in Oekraïne. Het boek bevat naast achtergrondartikelen en portretten van separatistenleiders, huurlingen van de beruchte Wagner Group ook interviews met ex-gevangenen, muzikanten, kunstenaars en filmmakers uit de regio.
Free The Robots gaat al lang mee – samen met Teebs en anderen was hij een van de pioniers van de L.A. beat scene zo’n 20 jaar terug – en bracht onlangs een nieuw album uit, Kaduwa.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Mijn moeder somt als ze in de file staat, of de slaap
niet vatten kan, de cijfers van Pi op, die achter de komma.
Dan kijkt ze tot hoever ze dit keer komen zal.
Pi heeft geen eind, dus dan gaat ze: 3,14159 2653…
Van mijn broer krijg ik een mail waarin hij wenst
dat iedereen in goede gezondheid verkeerd.
Ik heb hem nog niet discreet kunnen zeggen
dat dat verkeert is, als hij begrijpt wat ik bedoel.
Bij handvaardigheid op school wilde mijn zus
van houten balkjes de oneindige, onmogelijke
Driehoek van Escher namaken. Het boek met de
tekening had zij voor zich op de werkbank gezet.
En mijn vriend Erik, stak zijn hand op in de klas
toen de basen en de zuren werden behandeld.
‘De zuurgraad wordt gemeten op de zuurgraadmeter,
okay, maar waarop meet men dan de basen?’
Maar mijn liefje die weet echt niets van wetenschap.
Gister zei ze nog: ‘Michiel, jij kunt naar de maan lopen.’
Op 27 oktober verleden jaar, stond er een oproep op Sargasso: Schrijf een gedicht dat de wetenschap als thema heeft. De Vereniging voor Wetenschapsjournalistiek en -communicatie bestaat 35 jaar, en ter gelegenheid van dat feit werd er een gedichtenwedstrijd uitgeschreven.
Het aantal inzendingen was hoog: 700 gedichten werden beoordeeld door de jury. Mijn gedicht kreeg niet de eerste of de tweede prijs, maar belandde wel in de dichtbundel met nog honderd anderen. Ik sta op bladzijde 101 van de (leuke en gevarieerde) bundel ‘En dat was kennis, zeg je dan.’ Joepie!
Lieke Marsman, onze Dichter des Vaderlands, was ziek, is ziek: ze heeft kanker, kraakbeenkanker. Dat werd al in 2017 geconstateerd. Lieke Marsman heeft hierover geschreven in haar boek De volgende scan duurt 5 minuten.
En ze is daarvoor behandeld, met radiotherapie. Helaas heeft die bestraling niet geleid tot genezing. Haar arm en schouder zijn nu geamputeerd.
Sterkte Lieke. We denken aan je.
Het gedicht ‘Vasthoudendheid’, is het openingsgedicht van haar debuutbundel Wat ik mijzelf graag voorhoud, uit 2010.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Een piano. Een microfoon. En een soulstem met wat heesheid. Celeste beschrijft een liefde die voorbij is gegaan.
Isn’t it strange?
How people can change
From strangers to friends
Friends into lovers
And strangers again
ACHTERGROND - Tot in de negentiende eeuw was men er nog van overtuigd dat de filosofie pas ten tijde van Sokrates tot wasdom was gekomen. Tegenwoordig zien we dat anders. Nu worden de natuurfilosofen beschouwd als degenen die het fundament legden voor het Griekse denken. Daar valt veel voor te zeggen.
Al bij de natuurfilosofen komen we de eerste ontwikkelingstheorieën tegen, die het ontstaan van het heelal, de aarde en zijn levende wezens op een andere manier verklaren dan met behulp van mythen. Daarbij zien we herkenbare zaken ontstaan, zoals empirisme en reductionisme. Daarnaast introduceren de natuurfilosofen het idee van een onveranderlijk Zijn achter de verschijnselen.
Xenofanes liet in het midden wat dit dan was, en noemde het voor het gemak ‘God’. Voor Pythagoras waren de getallen het onveranderlijke Zijn achter de verschijnselen. Voor Herakleitos was de natuurwet of logos de hogere waarheid.
Een belangrijke botsing in die periode, waarvan de echo’s nog lang zouden nadreunen, is die tussen Parmenides en Herakleitos. Zij lijken in veel opzichten lijnrecht tegenover elkaar te staan. Parmenides stelt dat beweging en verandering illusies zijn, terwijl Herakleitos zegt dat verandering hét kenmerk is van de werkelijkheid: alles stroomt. Meer verschil is toch niet denkbaar?
De Verenigde Staten zijn in veel opzichten toonaangevend voor Europa. Al heel lang en met instemming van een meerderheid van de bevolking. Het terugdraaien van het recht op abortus door het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft hier daarom nu de angst gevoed dat ook in Europa een terugslag mogelijk is. Er wordt weer gedemonstreerd met de meer dan vijftig jaar oude leuze ‘Baas in eigen buik’. Het Europarlement heeft gisteren een motie aangenomen met een pleidooi om het recht op abortus in de EU veilig te stellen. Het parlement dringt er bij de lidstaten op aan ‘abortus uit het strafrecht te halen en belemmeringen voor veilige en legale abortus en voor de toegang tot seksuele en reproductieve gezondheid en rechten weg te nemen en te bestrijden’. In de motie, die met 324 stemmen voor, 155 tegen en 38 stemonthoudingen werd aangenomen, verzoekt het parlement het recht op abortus op te nemen in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.
Malta
Voor EP-voorzitter Roberta Metsola is dit een lastig dossier. Ze heeft zich bij haar verkiezing geconformeerd aan het EU-standpunt, maar houdt zich voor het thuisfront op de vlakte. Malta, haar thuisland, is het enige land in Europa waar abortus onder alle omstandigheden nog steeds is verboden. Dokters die vrouwen helpen met een abortus worden behandeld als criminelen. Politici die pleiten voor verandering van de wet kunnen een verdere carrière wel vergeten. Dat geldt ook voor de progressieve partijen zoals de Groenen en de Sociaaldemocraten waar Metsola toe behoort. Het verbod heeft er onlangs toe geleid dat dokters weigerden hulp te verlenen aan een Amerikaanse vrouw die in de zestiende week van haar zwangerschap werd geconfronteerd met bloedingen die haar het leven had kunnen kosten. Ze werd uiteindelijk overgebracht naar Mallorca om daar een abortus te ondergaan.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Een beetje vals spelen is dit wel. Een lief walsje van The Gun Club, weliswaar met een boel valse noten, ook al zijn het hele goeie valse noten wat mij betreft, ik had ze niet beter kunnen plaatsen.
Maar The Gun Club was geen lieve band. Ze waren rommelig, smerig, vuig, onbetrouwbaar en ze dronken en ze rookten en ze gebruikten – maar wat waren ze heerlijk. Hier doen ze My Dreams
Er zijn liedjes die blijven hangen. Dat kan om verschillende redenen zijn. De muziek, de tekst, de artiest, je eigen stemming, het moment, en bij dit nummer van Macy Gray is het voor mij het refrein. Altijd als ik dit nummer ergens hoor, denk ik: laat de rest van dat nummer maar zitten, doe voor mij geen moeite, sla die coupletten maar over, ga gelijk door naar het refrein. Want dat hoor ik het liefst. Doe maar gelijk het refrein. En als het mag en kan, Macy, doe het maar gelijk een paar keer achter elkaar. Het refrein. Dank je wel.
Joe Henry heeft betere songs, aantrekkelijk nummers, vlotter, meer aansprekend, commerciëlere, minder weerbarstig dan deze Our Song, die maar amper vooruit lijkt te komen, er lijkt zoveel gezegd te moeten worden, er zit zoveel dwars in deze klaagzang.
Joe Henry, of de verteller van deze song, voert in de eerste regel ene Willie Mays op. En die heeft bestaan. Hij was een bekend basebalspeler, en die klaagt indringend over wat er met zijn land gebeurt en gebeurd is. En welke zorgen en dromen hij heeft. Later is de verteller van de song toch niet helemaal zeker of die persoon wel Willie Mays was. Hij had ook iemand anders kunnen zijn. Goeie tekst.