Kiezers zijn niet trouw, maar in sommige gemeenten lijken ze ontrouwer dan in andere. Waar wonen de meest grillige stemmers? En waar is als partij veel te winnen en te verliezen? Dit wordt een vreemd verhaal. We kunnen de hierboven gestelde vragen namelijk (nog) niet beantwoorden. We hebben prachtige data, we hebben prima analyses en we hebben een trend gevonden. Maar wat zegt deze trend? Dat levert ons dermate veel hoofdbrekens op, dat we uw hulp inroepen. Bij deze. Wat is er aan de hand? Het lijkt erop dat de zuidelijke gemeenten - Brabant, Limburg - grilliger kiesgedrag vertonen dan de noordelijke en oostelijke gemeenten. Grillig betekent in dit verhaal dat partijen veel kiezers winnen en verliezen in het zuiden dan in het noorden. Een grillige kiezer is niet per se een zwevende kiezer: een grillige kiezer kan immers heel doelbewust stemmen. Dit is een hypothese met een belangrijke implicatie. Als het klopt, zou je kunnen concluderen dat partijen hun campagnestrategie meer op het zuiden moeten richten: mogelijk winst en verlies zijn daar namelijk groter. Zie onderstaande kaart die de mate van 'grilligheid' aangeeft. Daarom spreken we op onze burelen van 'swing-gemeenten'.
DWARS – De partij distantieerde zich direct van dit filmpje waarin GroenLinks sympathisanten zich bloot geven, ‘onsmakelijk’ vond ze. Maar feitelijk is het de beste zet in een verder kleurloze campagne? (NAAKT)FILMPJE!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Waarin de auteur tot drie keer toe probeert zijn stem te rechtvaardigen. Nota bene op de partij waar hij al jaren lid van is. Het zijn drie onaffe verhalen. Hij weet het niet. Dus hij stemt op een outsider die hij toevallig goed kent.
Ik ga woensdag stemmen op Astrid Oosenbrug van de PvdA. De kandidaat op nummer 36, die bij de huidige peilingen net buiten de boot valt. Een tof wijf dat op haar CV achter ‘hoogst genoten opleiding’ met trots heeft ingevuld: ‘Mavo, niet afgerond’. Een dame die vindt dat er meer bewijs is voor het bestaan van homo’s, vrouwen en overtuigingskracht, dan voor het bestaan van God. Een vrouwtjesnerd bovendien, die de komende regeerperiode met haar XS4ALL-achtergrond aan kernfysicus Samsom kan uitleggen waarom de Piratenpartij soms best wel een punt heeft.
Het probleem is: ik ken haar heel lang en goed. En nu moet ik mijn stem overtuigend gaan duiden. Ik betaal al jaren contributie aan de PvdA-kas, daar niet van. Maar ik heb de laatste jaren toch vooral GroenLinks gestemd. Vanwege Femke. Nu ga ik stemmen op de PvdA. En vraag me af of ik dat – los van mijn favoriete nummer 36 – rond kan redeneren.
Beste medekiezer,
We hebben het aardig voor onze kiezen gekregen de afgelopen weken. De campagnes duurden weliswaar niet lang, maar waren vrij intensief. Je kon de tv of radio nauwelijks aanzetten zonder in een debat te belanden. Politici doken op bij Lingo, Boulevard, Bauer en lieten zelfs hun ster zien aan Peter van der Vorst. Hoogste tijd om te gaan stemmen en ze weer eens écht aan het werk te zetten dus.
Voor wie door de ruziënde en liegende bomen het politieke bos niet meer ziet, zijn er allerlei wijzers en kompassen die na enkele vragen jouw ideale partij ophoesten. Of althans pretenderen dat te doen. Ondanks de foutmarge van een half politiek spectrum, zijn ze blijkbaar nogal populair. Het internet is inmiddels namelijk vergeven van de advieserende sites. Voor wie door die advieserende bomen het meningenbos niet meer ziet, volgt hier een stemwijzer-wijzer.
De Stemwijzer en het Kieskompas kent iedereen. Het aardige van het kieskompas is dat hij aangeeft waar je zit in het politieke spectrum (als je in het vakje rechtsbovenin zit, heb je de vragen goed beantwoord). Voor wie er met dit soort geijkte vragenlijsten echter niet uitkomt, bijvoorbeeld omdat hij een totaal politiek onbenul is, is er brandvoting. Aan de hand van je favoriete wasmiddel en gedroomde automerk rolt er binnen een paar minuten een stemadvies van de band. Hoe het werkt, laat zich raden: wie Audi rijdt, krijgt VVD advies en wie zijn kleren koopt bij de Wibra, SP.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Er waren eens (in de jaren zeventig) twee jongens die allebei zetter werden. Ze hadden voor dat vak nooit gestudeerd, ze wisten er eigenlijk niets van af, ze wisten het verschil tussen een schreefletter en een schreefloze letter niet, want ze wisten niet eens wat een schreef was. Het is altijd handig als je zulke dingen leert op een Grafische School, maar die school hadden de twee nooit bezocht. Ze moesten het vak werkenderwijs onder de knie zien te krijgen. Hoe? Door erover te lezen, bijvoorbeeld. Zo kochten ze het prachtige boek The Typefinder en ook andere typografische standaardwerken, en werden ze na een paar jaar gewaardeerde zetters.
Laat ons die twee jongens B en H noemen. H was meer het precieze type, zo heeft hij een kerning-probleem voor een bepaalde zetmachine eens opgelost, daar de (Amerikaanse) fabrikant van op de hoogte gesteld, die vervolgens de machines aanpaste. Zo ging dat toen nog, dames en heren: je schreef een brief met je bevindingen, je eindigde die brief met ‘Misschien kunt u uw technici daar eens naar laten kijken’ – en dan keken die technici daar ook naar. Tegenwoordig gebeurt dat niet meer: alles wordt in China gemaakt, door undergraduates. Zo goedkoop mogelijk.
B daarentegen was eigenlijk niet zo in dat zetten geïnteresseerd. Hij verdiende er zijn geld mee, natuurlijk, maar zijn eigenlijke interesse zat in het schrijven, het beluisteren van muziek en, het spijt me dat ik het hier vertel, het drinken van lekkere drankjes zoals port of baco’s, of laat ons nu meteen maar eerlijk zijn: port en baco’s. Wat hij op een avond naar binnen kon brengen, geloofde niemand in Den Haag, anders zouden ze een drooglegging hebben afgekondigd. En ’s ochtends weer op tijd als zetter werkzaam, uiteraard.
Waarin de auteur nogmaals uitlegt waarom met rood potlood stemmen de veiligste optie is.
Terwijl stemcomputers in Nederland al vier jaar verboden zijn, blijken fundamentele misverstanden over de kern van het probleem rond stemcomputers te blijven bestaan. Afgelopen maand deden de VVD en D66 wederom voorstellen om elektronisch stemmen in Nederland weer in te voeren. Eerder dit jaar riep ook het Nederlands Genootschap van Burgemeesters op tot herinvoering (opmerkingen over niet-gekozen bestuurders die zich bemoeien met het kiesproces in de comments graag ;-).
De vele knullige security problemen (video) of de afwezigheid van de broncode van de software (in het geval van Nedap en SDU stemcomputers) zijn weliswaar prima aanleidingen geweest om het onderwerp via de media op de politieke agenda te krijgen, maar deze zaken zijn niet de kern van het probleem. En hoewel het dossier stemcomputer op het Ministerie van Binnenlandse zaken inmiddels een fel fluoriserende ‘radioactief, niet aankomen!’-sticker heeft, blijft het risico bestaan dat lagere overheden of leveranciers blijven denken dat stemmen per computer best kan ‘als we maar even die bugjes oplossen’.
De werkelijke bezwaren zijn veel fundamenteler en hebben weinig te maken met securitybugs of beschikbare broncode. Het gaat veel verder. Het gebruik van stemcomputers doet fundamentele democratische principes geweld aan. In het eerste jaar van de acties van de werkgroep wijvertrouwenstemcomputersniet.nl werd vaak geroepen door overheid en leveranciers dat men niet zo wantrouwend moest zijn. Nederland was tenslotte een net land en de suggestie dat iemand fraude zou plegen met zo iets fundamenteels als verkiezingen werd als ridicuul van de hand gedaan. Het was simpelweg ondenkbaar en verdere discussie of verantwoording erover was derhalve niet noodzakelijk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Om 12u start het Nieuwe Lijsttrekkersdebat in De Balie. Volg het hier.