Caelesta Braun maakt zich zorgen over de geringe ontvankelijkheid van de huidige coalitiepartijen voor kritiek, adviezen en oproepen uit de samenleving. Ik moest laatst denken aan het gedicht ‘lekker stout’, een van die treffende gedichten van Annie M.G. Schmidt. Het gedicht begint met: “ik wil niet meer, ik wil niet meer…”. Vervolgens word je meegenomen in een tirade van onwil, om daarna over alle stoute dingen te lezen die de ik-persoon wel wil, bijvoorbeeld: “ik wil heel hard stampen in een plas en dan m’n tong uitsteken.” Om dan uiteindelijk bij de afsluitende zin aan te komen: “en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!” Wie het gedicht als ouder leest, herkent de opstandige (peuter)puber. Je ziet ze voor je. Vaak ook nog stampvoetend en met de handen tegen de oren: “Ik luister niet, lekker puh, je kan me toch niks maken.” Dat is ook de boodschap van het gedicht: gewoon lekker overal tegenaan schoppen en je nergens iets van aantrekken. De wijze ouder bakent stevig af en wacht geduldig, wetende dat dit gedrag tijdelijk is en hoort bij de ontwikkeling van peuters naar kinderen en van pubers naar volwassenheid. Bij mij roept dit gedicht niet alleen associaties op met (peuter)pubergedrag, maar het doet mij juist ook denken aan de huidige coalitiepartijen. De onwil om te luisteren naar de wereld om hen heen en er betekenisvol naar te handelen nemen zorgelijke vormen aan. Medeoverheden, uitvoeringsorganisaties, adviesraden, wetenschappers, journalisten, rechters, maatschappelijke organisaties; ze kunnen allemaal roepen tot ze een ons wegen. Geen gehoor. “Ik luister lekker toch niet.” Anders dan bij de (peuter)puber is dit gedrag niet van tijdelijke aard. Het is blijvend en precies de bedoeling. En in tegenstelling tot wat wijze ouders doen, wordt op het politieke toneel vooral gewacht en veel te weinig afgebakend. Dat is erg zorgelijk. Er tekent zich namelijk een blijvend patroon af: niet luisteren. Niet reageren. Vooruitschuiven van oplossingen van grote maatschappelijke problemen. Losse flodders lanceren. Chaos creëren. Je moedwillig doofstom houden. Tegenspraak in de kiem smoren en, als het even kan, blijvend verder verzwakken. Voorbeelden genoeg. Denk aan de serieuze bezuinigingen op maatschappelijke organisaties van wie hun collectieve stem wordt gedempt. Of de nieuwe Kaderwet rijksinspecties die onder andere probeert te regelen dat een minister in het werkprogramma van inspecties kan ingrijpen, wat de onafhankelijke oordeelsvorming en van deze toezichthouders serieus beperkt. Maar ook de bezuinigingen op de publieke omroep, waarmee kritische journalistiek wordt lamgelegd. De bezuinigingen op het onderwijs, die uiteindelijk leiden tot een minder goed ontwikkelde bevolking en daarmee ook tegenspraak in de kiem smoren. Echo's van wetenschappelijke adviezen die lijken door te klinken in kabinetsreacties. Als je ze goed leest, zijn het eerder kopieën van goed klinkende formuleringen, dan een intentie van daadwerkelijk handelen in lijn met deze adviezen. Uitvoeringsorganisaties worden nog steeds niet voldoende serieus genomen in ‘Den Haag’, als ze wijzen op misstanden in de publieke dienstverlening. Adviezen van kennisinstituten en adviesraden worden domweg niet in ontvangst genomen, omdat de boodschap de betreffende bewindspersoon niet aanstaat. De pogingen om het demonstratierecht te beperken, omdat de betogers er een andere mening op nahouden dan de regering, zijn een onmiskenbare inperking van tegenstemmen. “Ik luister lekker toch niet. En als je er wat van zegt, dan mep ik je gewoon in de hoek.” Zo zou Annie M.G. Schmidt het wellicht hebben geformuleerd namens haar ik-persoon. Eerlijk is eerlijk, dit patroon is natuurlijk niet helemaal nieuw. Laten we elkaar niet voor de gek houden. Voorgaande regeringen waren ook regelmatig en bewust doofstom. Maar niet op deze schaal. En ook niet met deze grove minachting van tegenspraak én voor burgers in het land. Want in tegenstelling tot wat de grote lege woorden die gebruikt worden lijken te signaleren, is dat natuurlijk waar het fundamenteel mis gaat. Al deze doofstomheid leidt tot welvaartsverlies van precies die burgers die het meest kwetsbaar zijn. Doofstomheid en lethargie leiden tot symboolpolitiek en korte termijn fetisjisme, en zijn precies daarom zo ongelooflijk zorgelijk. Wat te doen? Altijd blijven voorleven hoe het wel moet. Niet alleen het belang van goede tegenspraak blijven benoemen, maar er óók voor opkomen en het verdedigen zijn cruciaal. Zo niet voor het effect ten opzichte van de huidige regering, dan wel als voorbeeld voor de rest van het land. Dat geldt voor iedereen voor wie een vorm van tegenspraak onderdeel van diens professionele rol is. Noblesse oblige. Maar het geldt zeker voor onze volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer. Zoals de historicus Timothy Ryback het verwoordde in Goede Gesprekken van De Correspondent: “als iets me echt doet denken aan de Weimarrepubliek, dan is het dit: dat onze volksvertegenwoordigers in het parlement falen om de pijlers onder de democratie hoog te houden.In plaats daarvan willen ze waarborgen dat ze de volgende ronde herkozen worden. In hun eigen belang.” Dus speciaal voor alle oppositiepartijen in de Tweede Kamer: word politiek volwassen. Zorg ervoor tegenspraak te stutten voordat het bouwwerk instort en niet meer te repareren is. Dwing handelen af om grote maatschappelijke problemen duurzaam bij de kop te pakken. Doe dat samen, stap over je verschillen heen. We hebben meer te verliezen dan een mislukt fragment van een Kamerdebat op sociale media of een niet-ingekopte motie. Beter samen dit patroon ten volle gekeerd dan alleen te zijn verleid door retoriek die ons allemaal de afgrond in stort. Politici en bestuurders die niet alleen macht hebben, maar ook verantwoordelijkheid durven dragen voor het algemene belang. “Dat is alles wat ik wil.” Caelesta Braun, hoogleraar openbaar bestuur & maatschappelijke democratie; raadslid Raad voor het Openbaar Bestuur. Deze bijdrage stond in De Hofvijver van 28 april j.l.
Conclave is een melodische doom-/sludgemetalband uit Massachussets. Er wordt in elk geval veel gebruld en gegorgeld.
O, en was u al bekend dat er vandaag een nieuwe paus is verkozen?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De participatie van familie in de zorg voor hun naaste met dementie in het verpleeghuis kan tot morele spanningen en onzekerheden leiden. Zorgethicus Nina Hovenga laat zien welke dat zijn en wijst op het belang van voortdurende dialoog hierover.
De zorg voor mensen met dementie staat onder druk door vergrijzing, budgetkortingen en personeelstekorten. Beleidsmakers stimuleren daarom de participatie van informele zorgverleners, zoals mantelzorgers (familie en andere naasten) thuis en in het verpleeghuis. Deze betrokkenheid kan de druk op zorgprofessionals verlichten en heeft vaak een positieve impact op het welzijn van mensen met dementie de familie zelf (Preshaw et al., 2016; Omori et al., 2019).
Tegelijkertijd brengt deze beleidsontwikkeling morele spanningen en onzekerheden met zich mee voor alle betrokkenen. Zo kan de toegenomen druk op familie om meer zorg te verlenen leiden tot overbelasting en schuldgevoelens als zij niet aan deze verwachtingen kunnen voldoen. Ook is familie vaak onzeker over wat zij mogen verwachten van zorgprofessionals en wat er precies van hen verwacht wordt (Hovenga et al., 2024).
De spanning tussen wat wenselijk is en praktisch haalbaar, kan morele stress veroorzaken
Mensen met dementie kunnen zich daarnaast afvragen of ze het prettig vinden dat hun naaste extra zorg op zich neemt, omdat dit hen in de relatie kwetsbaarder kan maken (Schermer, 2004). Voor zorgprofessionals geldt dat zij steeds vaker worstelen met de vraag welke taken zij nog kunnen uitvoeren gezien het toenemende personeelstekort en welke taken zij van familie mogen verwachten.
Vandaag Sargasso’s eigen bevrijdingsfestivalletje, als nabrander na de vierde en vijfde mei.
Het was, zoals elk jaar, altijd weer even schakelen van de serene twee minuten stilte naar de helikopterherrie waarmee popartiesten naar de podia in den lande vlogen.
Waar het op 4 mei veel ging over mensen die hun levens hebben geofferd voor de vrijheid, hoorde je op 5 mei nauwelijks nog een bekende artiest een liedje over vrijheid vertolken. Daarvoor zijn dit jaar “regionale songwriters, muzikanten, bands en acts uitgedaagd om hun eigen Song for Freedom te schrijven”.
Liedjes over vrijheid zijn net zo verschillend als de interpretaties die mensen er op na houden over wat vrijheid in werkelijkheid is of zou moeten zijn. Volkomen willekeurig kiezen we twee winnaars van de regionale ‘Songs for Freedom’ voor Sargasso’s vrijheidsfestival.
Uit Limburg: Celine Shanice met ‘Free’. “Een lied over de vrijheid van de geest, het loslaten van mentale obstakels en het omarmen van verandering. Mentale gezondheid speelt een grote rol in mijn leven en is iets wat in mijn nabije omgeving vaak aan bod is geweest. Met dit nummer wil ik het taboe doorbreken en laten zien dat je niet alleen bent” .
Uit Groningen: Suze Schoenmaker met ‘Rustig Slapen’. Een lied “over mensen in oorlogssituaties, huiselijk geweld…en dat het niet zo zou moeten zijn, dat ik ze een beter leven toewens” (RTV Noord sprak haar na haar optreden gisteren).
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bij een naam als ‘Kurt Vile’ denk je natuurlijk aan een pseudoniem met een knipoog naar de componist Kurt Weill, bekend van diens samenwerking met Bertold Brecht.
Maar de Amerikaanse singer-songwriter heet dus echt zo. Bovenstaand nummer komt van het album Wakin on a Pretty Daze uit 2013.
OPINIE - door Ewoud Butter
Discriminatie van moslims in Nederland is geen incident, maar structureel, genormaliseerd en diepgeworteld. Dat bevestigt nieuw onderzoek. Het rapport is waardevol, maar heeft te weinig oog voor de politieke context die mede verklaart waarom moslims ‘onderzoeksmoe’ zijn. Aan dit kabinet vragen iets tegen moslimdiscriminatie te doen, is aan de brandweer vragen een brand te blussen terwijl een deel van de korpsleiding eerder met een jerrycan op het dak stond.
Discriminatie van moslims is geen uitzondering, maar een patroon dat diep verweven is met het dagelijks leven van veel Nederlandse moslims. Dat blijkt uit een onderzoek dat tussen december 2023 en december 2024 werd uitgevoerd door Regioplan en ERCOMER (Universiteit Utrecht), in opdracht van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
Moslimdiscriminatie komt voor in vrijwel alle onderzochte domeinen van het dagelijks leven: op school, op het werk, in de zorg en bij de overheid. Vaak gaat het niet om scheldpartijen of openlijk geweld, maar om alledaagse, subtiele vormen van uitsluiting. Niet minder pijnlijk, wél moeilijker aanwijsbaar.
Daarnaast is er sprake van institutionele discriminatie: regels en processen binnen organisaties die – vaak onbedoeld – systematisch nadelig uitpakken voor moslims. Denk aan strengere controles, belemmeringen bij toegang tot zorg of werk, of protocollen die niet aansluiten bij religieuze realiteit.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In 2012 richtten Johnny Depp, Alice Cooper en Joe Perry (gitarist van Aerosmith) de band Hollywood Vampires op, vernoemd naar een drankclubje rond Alice Cooper in de jaren ’70.
Wie wil er af en toe nou geen rockheld zijn? Het gaat Depp in elk geval niet slecht af.
Een weinig bekend pareltje van het album Heroes uit 1977. Met name het funky arrangement van bassist George Murray wordt veelal geprezen.
Enkele dagen terug overleed bluesgitarist en -zanger Joe Louis Walker. Hij werd 75 jaar.
Walker was een grote naam in het bluescircuit en speelde met zo’n beetje iedereen die er toe deed. Hij heeft tientallen platen op zijn naam staan.
The Big Bamboo is een calypso-lied vol dubbelzinnigheden dat in de jaren vijftig door verscheidene artiesten werd opgenomen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.