Nu de roep om acties tegen de Israëlische aanwezigheid in de bezette gebieden luider wordt, wordt ook het verwijt van antisemitisme steeds vaker van stal gehaald. Een zekere Roy Isacowitz probeerde er in de krant Haaretz wat ironisch over te doen. Over het feit dat Bibi Netanyahu, de Israelische premier, vorige week voor een gehoor van Amerikaans-Joodse organisaties uithaalde naar de mensen die BDS ('Boycot, Divestment and Sanctions') steunen en zei dat 'diegenen die Israël boycotten klassieke antisemieten zijn in een moderne outfit'. 'Vroeger,' zei Netanyahu, 'riepen antisemieten op tot het boycotten van Joden, nu roepen ze op tot het boycotten van de Joodse staat.' Isacowitz reageerde door te schrijven dat het best moeilijk is om aan het idee te wennen dat je antisemiet bent als je al vanaf je geboorte Joods bent en veertig jaar in Israël woont. Maar, zei hij, er zit niets anders op, want we weten allemaal dat Bibi nooit ofte nimmer een loopje met de waarheid zou nemen als het om zoiets heiligs als antisemitisme of de Holocaust gaat. 'Het kan geen kwaad je te realiseren dat de Israëlische anti-boycotwet op elk gebied betrekking heeft dat onder Israëls controle valt', merkte Isacowitz verder op, 'dus is een weigering om wijn te drinken van de Golan al antisemitisch. Kijk maar uit. Het ene moment controleer je nog waar de peterselie in de supermarkt vandaan komt, en voordat je het weet sta je het volgende moment al hakenkruizen op een muur te sprayen.'
Nadat vorige week de IJslandse regering aangaf af te zien van verdere besprekingen tot toetreding EU, protesteerden gisteren 3500 mensen in de hoofdstad om toch vooral wel in gesprek te blijven en er een referendum over te houden. Nog geen toestanden als in de Oekraïne, maar toch.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
COLUMN - Sean Lennon stond naast zijn moeder, Yoko Ono. Te kijken naar Paul McCartney en Ringo Starr die met Hey Jude hun optreden in The Night That Changed America afsloten, een ‘Grammy salute’ ter gelegenheid van de vijftig jarige verjaardag van het eerste optreden van The Beatles in The Ed Sullivan Show.
Tijdens een eerder nummer, Get Back om precies te zijn, had zijn moeder Yoko Ono de dansvloer opgeëist op een manier die mij ergens aan deed denken. Op het moment zelf wist ik niet precies waaraan, maar inmiddels is het kwartje gevallen: het deed me denken aan de dansmoves van Elaine Benes uit Seinfeld. Yoko Ono wist zich omgeven door mensen die niet zo heel goed wisten hoe ze moesten reageren op Yoko Ono die uit d’r plaatje ging.
Ze was al de hele avond overdreven enthousiast geweest. Paul McCartney ook trouwens. De meeste aanwezigen waren overdreven enthousiast geweest. Dat hoort nu eenmaal bij dit soort gelegenheden. Overdreven enthousiasme. Presentatoren zijn overdreven enthousiast en proberen elkaar te overtreffen in lyrische superlatieven. Het publiek is overdreven enthousiast. De muzikanten zijn overdreven enthousiast. En al dat overdreven enthousiasme maakt mij dan weer wat neerslachtig.
Onlangs, tijdens de Grammy Awards (waar Paul McCartney en Ringo Starr voor het eerst sinds tijden samen op één podium speelden), viel me het overdreven enthousiasme ook al op. Het komt doordat werkelijk elke aanwezige enig aanzien heeft. Iedereen loopt elk moment het risico door camera’s gevangen te worden. Dat schept verplichtingen. Bij Ringo Starr overigens niet. Die wist zijn wat nerdy schijt-aan-alles-cool wel te behouden en stond soms een potje te luchtdrummen op drumpartijen die hij zelf ooit had bedacht.
OPINIE - Kleine verschuivingen in opiniepeilingen zijn inherent aan het houden van een steekproef en zeggen weinig over veranderingen in de steun die politieke partijen genieten, meent Rens Vliegenthart.
Het is de grootste ergernis van collega-bloggers Armen Hakhverdian en Tom van der Meer: de manier waarop media omgaan met peilingen en het uitvoerig rapporteren en analyseren van niet-significante verschuivingen van één zeteltje. Ik hoef hier waarschijnlijk niet meer uit te leggen dat dit type fluctuaties altijd optreden als je een steekproef in plaats van de populatie onderzoekt en dus waarschijnlijk op toeval berust.
Toch blijven media erover rapporteren, zo ook weer in een ANP bericht dat onlangs door allerlei nationale media werd opgepikt. Waarom is dat zo erg? Allereerst natuurlijk omdat het gewoon misleidende informatie is, en je van (kwaliteits)media mag verwachten dat zij over dit soort zaken correct rapporteren. Maar misschien nog wel meer omdat dit type nieuws een invloed kan hebben op beslissingen van kiezers en op uiteindelijk stemgedrag.
Nieuwseffecten
Hakhverdian en Van der Meer toonden effecten van mediaberichten over peilingen in een experimentele setting aan. Maar er is meer bewijs: VU-wetenschapper Jan Kleinnijenhuis doet met verschillende collega’s al sinds de verkiezingen van 1994 onderzoek naar berichtgeving in verkiezingscampagnes en de effecten van die berichtgeving op kiezersvoorkeuren. Hij onderscheidt daarbij drie typen nieuws: ‘issue-nieuws’ (inhoudelijke berichtgeving), ‘steun-en-kritiek-nieuws’ (over wat politieke actoren van elkaar vinden) en ‘succes en falen’-nieuws. Bij het laatste soort gaat het om beschouwingen over of partijen het goed doen. De berichtgeving over peilingen spelen daarin een belangrijke rol, maar ook de analyse over de politieke verhoudingen die op basis van die peilingen wordt gegeven is een belangrijk component. Deze ‘horse-race’ (politiek als een renwedstrijd tussen paarden) neemt een steeds prominentere plaats in de media.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
NIEUWS - Nog voor hij wereldberoemd werd met zijn Millennium serie leverde Stieg Larsson zijn onderzoek naar de moord op Olov Palme in bij de politie. Volgens Larsson was het aannemelijk dat Bertil Wedin, een Zweedse medewerker van de geheime dienst van Zuid-Afrika, de dader was.
Meerdere journalisten tipten destijds de politie over een verband met het Apartheidsregime. Een verband met Bertil Wedin werd in de 90´er jaren ook gelegd, maar de man is nooit verhoord en wordt ook nu niet als serieuze verdachte gezien.
RECENSIE - Het boek ‘Achter het front’ van oorlogsverslaggever Jan Eikelboom biedt een boeiende inkijk in de manier waarop het nieuws wordt gemaakt dat ’s avonds op onze televisieschermen verschijnt.
De titel van Jan Eikelbooms Achter het front. Mijn leven als oorlogsverslaggever dekt de lading van het boek prima. Eikelboom verhaalt van zijn belevenissen in Syrië, Libië en de Gazastrook. Maar ook is er aandacht voor zijn reizen naar landen als Egypte en Iran, waar weliswaar de nodige onrust heerste, maar van een oorlogssituatie geen sprake was. Misschien wel zijn professionele hoogtepunt was een persoonlijk interview met de Iraanse president Ahmadinejad.
Reportages maken in een oorlogsgebied is een bijzondere discipline. Er bestaat natuurlijk het nodige fysieke gevaar. Maar ook als er even niet wordt gevochten, is het geen beroep voor mensen met zwakke zenuwen: ‘[v]erkoolde lichamen, kapotgeschoten hoofden, opgezwollen lijken […] een stuk kaak in een plas bloed’ zijn zo van die dingen die je als verslaggever in een oorlogsgebied tegenkomt. Ongeveer dertig procent van de beroepsgroep lijdt aan posttraumatische stressstoornissen, meent hoogleraar psychiatrie Anthony Feinstein van de Universiteit van Toronto.
Daarnaast is het, op zijn zachtst gezegd, een uitdaging om als oorlogsverslaggever de waarheid (of zelfs maar een deel daarvan) boven water te krijgen. ‘[O]orlog is vooral verwarrend,’ schrijft Eikelboom. Iedereen liegt, maar niet altijd. En zelfs in een oorlogsgebied gaat het gewone leven altijd door. Het is daarom vaak onmogelijk te achterhalen wie burger, wie strijder, wie dader en wie slachtoffer is. Wat ook niet helpt is dat verslaggevers doorgaans worden vergezeld door een zogenaamde minder, die is aangewezen door een van de strijdende partijen en die bepaalt wat de aan hem toevertrouwde journalisten allemaal te zien krijgen. En zodra het echt gevaarlijk wordt, zijn er meestal helemaal geen journalisten meer aanwezig.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
NIEUWS - Ook al heb je de wet nog nooit overtreden, dan kun je nog steeds op de ‘heat list‘ van de politie van Chicago terecht komen. Iedereen die op deze lijst staat kan een bezoekje verwachten van een agent die een waarschuwing af komt geven.
De Electronic Frontier Foundation is kritisch: Op basis van welke criteria en door wie wordt beslist wie er op de lijst komen?
Maar blijft niettemin stijgen, zo menen de koffiedikkijkers.
Nog meer slecht nieuws:
De werkloosheid stijgt dit jaar vooral minder sterk doordat veel mensen zich terugtrekken van de arbeidsmarkt.
Het is maar goed dat we hier in Nederland door verantwoordelijke middenpartijen worden geregeerd, en niet door onverantwoordelijke, linkse populisten…
Uit de Volkskrant:
De jacht op vreemdelingen wordt vrijdag van extra ammunitie voorzien. Dan treedt de wet ‘Verruiming bevoegdheden vreemdelingentoezicht’ van staatssecretaris Fred Teeven in werking.
[…] wie het voorstel doorleest, krijgt een ongemakkelijk gevoel, dat vreemd genoeg vooral ontstaat door een overvloedige nadruk op alles wat met redelijkheid te maken heeft. Zo mag een woning worden doorzocht zonder toestemming wanneer dat ‘redelijkerwijs noodzakelijk is voor de tijdelijke inbewaringneming van zaken waaruit de identiteit van de betrokken vreemdeling met een redelijke mate van zekerheid kan worden afgeleid.’ Ook gebeurt de doorzoeking op zo’n manier dat ‘dit redelijkerwijs niet leidt tot substantiële schade aan de ruimte of aan de zaken die zich in deze ruimte bevinden.’ […]Dit betekent dus dat de vreemdeling nog minder bescherming geniet dan de gemiddelde crimineel. De wet is tekenend voor een Nederland waarin mensen zonder papieren simpelweg geen bestaansrecht hebben. Wanneer je jezelf niet onmiddellijk kunt identificeren ben je vogelvrij. Dan wordt de klopjacht geopend en kun je zomaar een peloton agenten in je huiskamer hebben staan. Basale rechten worden zo vertrapt door de laarzen van een ambtelijke controlemachine.
Zo valt te lezen op The Intercept:
Among the core self-identified purposes of JTRIG [Joint Threat Research Intelligence Group] are two tactics: (1) to inject all sorts of false material onto the internet in order to destroy the reputation of its targets; and (2) to use social sciences and other techniques to manipulate online discourse and activism to generate outcomes it considers desirable.
[…]Critically, the “targets” for this deceit and reputation-destruction extend far beyond the customary roster of normal spycraft: hostile nations and their leaders, military agencies, and intelligence services. In fact, the discussion of many of these techniques occurs in the context of using them in lieu of “traditional law enforcement” against people suspected (but not charged or convicted) of ordinary crimes or, more broadly still, “hacktivism”, meaning those who use online protest activity for political ends.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.