Nu de Tweede Kamer zich opmaakt om onderwerpen en dossiers als ‘controversieel’ aan te merken, kan het geen kwaad om ook de buitenlandse politiek daarbij te betrekken. Niet alleen moeten de steeds inniger banden met Israël eens kritisch tegen het licht gehouden worden, ook ontwikkelingen op sportief gebied verdienen onze aandacht.
Onlangs werd bekend dat de Oekraïense oud-premier Julia Timosjenko in haar cel in hongerstaking is gegaan, uit protest tegen de voortdurende mishandelingen en vernederingen die zij moet ondergaan. Het sterk gepolitiseerde proces dat leidde tot haar zevenjarige gevangenisstraf was al een schande, maar deze laatste ontwikkeling toont eens te meer aan dat Oekraïne het niet zo nauw neemt met mensenrechten.
Mevrouw Timosjenko is helaas slechts een voorbeeld van een steeds repressiever wordend regime dat bruut optreedt tegen, onder meer, asielzoekers, homoseksuelen en andere minderheidsgroepen. Mensenrechtenorganisaties worden geïntimideerd en continu tegengewerkt, migranten worden gemarteld, waarbij in sommige gevallen zelfs electrische schokken zijn toegediend, en politiegeweld is wijdverbreid; de rapporten van organisaties als Amnesty International en Human Rights Watch over Oekraïne zijn talrijk. De bomaanslagen van vandaag, de politieke spanningen, en de ongetwijfeld harde reactie vanuit de overheid komen daar nog eens bovenop.
Datzelfde Oekraïne organiseert de komende zomer samen met Polen het Europees Kampioenschap voetbal. Wat voor de meeste mensen een feestje zou moeten zijn, krijgt zo een heel wrange bijsmaak. Over enkele maanden zullen honderdduizenden voetbalfans afreizen naar Oekraïne om daar hun nationale helden aan te moedigen, terwijl ze over het algemeen in totale onwetendheid verkeren over de politieke situatie. In mijn ogen wringt dit.
Wat voor signaal geven we af als wij – thuisland van het Internationaal Strafhof, de mond vol van mensenrechten – al onze principes opzij zetten om even een paar weken te genieten van het Oekraïense leven, waarbij we lekker schreeuwend rondlopen met onze leeuwenshirts en een goedkoop biertje in de hand, en waarbij de top van het Nederlandse bedrijfsleven zich in skyboxen en VIP-tenten aangenaam laat fêteren door de Oekraïense elite? In tegenstelling tot Duitsland, wordt er in Nederland in het publieke debat nauwelijks aandacht aan deze kwestie geschonken, terwijl het mijns inziens op zijn minst controversieel te noemen is.
Door Rinus Michels weten we dat oorlog en voetbal onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en gezien het almaar toenemende geweld op de Nederlandse velden, zou de koppeling met mensenrechten wat mij betreft ook gemaakt mogen worden. Eerlijk waar, ik kijk zelf al weken uit naar het EK en heb het oranje deel van mijn garderobe al apart gehangen, maar in dit geval geef ik er toch de voorkeur aan dat wij als Nederland een duidelijk signaal afgeven. De Nederlandse regering moet, samen met de KNVB, internationaal aandacht vragen voor de politieke situatie in Oekraïne en het voortouw nemen in een gezamenlijke actie van alle deelnemende landen. Door te dreigen met een boycot – en als het moet die boycot ook handhaven! – kunnen we wellicht enige verbetering bewerkstelligen. De enorme economische belangen die met het organiseren van een EK gepaard gaan, zijn een goed pressiemiddel waarmee het Oekraïense regime aangespoord moet kunnen worden om de mensenrechten te respecteren.
Het is tegelijkertijd een signaal aan die mensen die leiden onder de onderdrukking dat wij ze niet vergeten zijn. Voetbal is namelijk ook nauw verbonden met broederschap en solidariteit. “Hand in hand, kameraden,” zoals uit volle borst wordt gezongen op de tribunes van mijn favoriete voetbalclub.
De Oekraïeners hebben na de frauduleuze verkiezingen van 2004 laten zien dat ze samen sterk kunnen staan en de nationale politiek op beslissende wijze kunnen beïnvloeden. In moeilijke tijden als deze moeten wij laten zien dat wij in ieder geval in figuurlijke zin naast ze staan. Een cynicus zal betogen dat het nutteloos is, maar internationale solidariteit en betrokkenheid zijn van wezenlijk belang in het versterken van de moraal.
Vraagt de toenemende repressie in Oekraïne om een tweede Oranjerevolutie met een breder programma en meer nadruk op mensenrechten en vrijheid? Wellicht. Maar wat mij betreft dan wel zonder Oranje.
Foto Flickr twicepix
Reacties (17)
Oranje niet, politici wel.
Had het vaker moeten doen, heeft het nooit gedaan. Sport, en voetbal in het bijzonder, is belangrijker dan mensenrechten.
Voetbal was GOD, toch?
Oh shit… god bestaat niet.
Weet je dat zeker?
Ja.
Zeg ga jij eens snel terug naar de rest van de obers.
Ik besta wel degelijk, maar dat is logisch
Ahum.
Heren, heren, we weten allemaal toch wie de grootsten waren?
Als het merendeel van het volk het wil zou het een mooi statement zijn inderdaad. Alleen moet je niet aan hun spelen komen.
Het zou toch het prettigst zijn wanneer onze politiek ophoudt met het tonen van twee gezichten op het gebied van mensenrechten. Ipv alleen roepen ook eens daadwerkelijk tot actie overgaat.
En niet te vergeten de mensenrechten hier in NL zelf eens opkrikt.
Nadat we vier jaar terug wel gewoon naar China zijn gegaan is Oekraïne boycotten wel een vreemde stap. China schendt de mensenrechten op veel grotere schaal dan Oekraïne. Freedom House scoort Oekraïne als “Partly Free” terwijl China (Zomerspelen 2008), Rusland (Winterspelen 2014, WK voetbal 2018), Qatar (WK voetbal 2022) als “Not Free” te boek staan.
Natuurlijk gaat het met Oekraïne niet de goede kant op, en daar moet inderdaad politieke aandacht voor zijn, maar als de voetballers niet naar Oekraïne mogen, dan zouden we ook Rusland, China en bijna de complete Arabische wereld moeten boycotten.
Hahaha, herinneren we ons Argentinie 1978 nog? Dream on.
Het heeft iig mooi cabaret opgeleverd:Bloed aan de paal-Neerlands Hoop Express
Ik wil best aannemen dat het niet goed gaat met de mensenrechten en de democratie in Oekraïne, maar een beetje jammer om dan mevrouw Timosjenko er bij te halen. Ze wilde zich niet voor haar rugpijn laten behandelen door Oekraïner artsen, want ze was bang dat ze dan mishandeld, vergiftigd of met een enge ziekte besmet zou worden. Ze prefereerde Duitse artsen.
Ik heb wat reacties op diverse fora gevolgd, maar merkwaardig genoeg lijkt een groot deel van de mensen dan gelezen te hebben dat ze daadwerkelijk mishandeld, vergiftigd en besmet was. Compleet met praktijkvoorbeelden uit de Goelag, en verwijzingen naar het Stalinistische regime. Dat Rusland, de Oekraïne en Wit Rusland drie verschillende landen zijn wordt gemakshalve buiten beschouwing gelaten.
En een veelgehoorde reden voor onze onverschilligheid: de ‘enorme gasvoorraden’ van Oekraïne waar we afhankelijk van zouden zijn. Er loopt een pijpleiding door dat land, dat op gezette tijden afgeknepen wordt door het land dat over die gasvoorraden beschikt.
Of Timosjenko terecht bang is of dat het weinig subtiele propaganda is dat zou ik niet weten. Die Russische (niet Oekraïner) spion die een aantal jaren geleden zo’n beetje levend gekookt was door een polonium vergiftiging dat was ook geen fictie (John le Carré zei dat het zo’n fantastische non-fictie was dat schrijvers het niet eens zouden durven verzinnen).
Ik wil maar zeggen dat haar verhaal de discussie vertroebelt en afleidt van de werkelijke schending van de rechten van asielzoekers, homoseksuelen, migranten en andere minderheidsgroepen.
Overigens zijn de Duitse artsen na een aanvankelijke weigering door de autoriteiten wel aan haar ziekbed toegelaten. Maar dat haalt de voorpagina dan weer niet.
PdnI, vergeet ook niet dat de eerste vrije president van de Oekraine, Joestsjenko (moest ik opzoeken) nu met zo een pokdalig gezicht rondloopt nadat uit was gekomen dat de geheime dienst hem aan het vergiftigen was. Enige angst bij anti-russische politici in dat land lijken me dan ook wel op hun plaats.
OK. Goed dat je me er aan herinnert, was me inderdaad een beetje ontschoten. Lijkt me een beter voorbeeld dan de problemen van mevrouw Timosjenko, en het gemak waarmee veel mensen aannemen dat waar zij bang voor is al daadwerkelijk gebeurd is. En hoe slordig alles door elkaar gehaald wordt.
Ik wil helemaal geen lans breken voor de regering/regime van Oekraïne, integendeel, ik wil er alleen op wijzen dat allerlei wilde verdachtmakingen en speculaties contraproductief kunnen werken. Als dat te debunken valt (‘mevrouw heeft rugpijn/hernia, heeft niets met mishandeling te maken, haar gewenste Duitse artsen mogen haar behandelen’), dan zullen daarmee gelijk de beweringen van Amnesty en HRW over de problemen van minderheden etc. gedownplayed worden.
Misschien zouden we trouwens ook de Olympische Spelen in Londen kunnen boycotten, gezien wat ze de burgers daar aandoen om de spelen maar “veilig” te laten verlopen.