Oorverdovend goed Triggerfinger

Afgelopen vrijdag was het weer een ouderwets avondje rocken in de Melkweg. En niet geheel toevallig had de avond een Belgisch tintje; de header waren de oudgedienden van Triggerfinger, voorafgegaan door het Belgisch/Nederlandse Drive Like Maria. Beide bands hadden al een keer hun opwachting gemaakt bij De wereld draait door en doorgaans is dan je kostje gekocht, maar blijkbaar toch niet helemaal, want uitverkocht was het wel, maar dan in de oude zaal, wat overigens nog steeds het fijnste zaaltje in de Melkweg is. Zanger Ruben Block van Triggerfinger refereerde aan dit optreden van een minuut in het programma en en passant bedankte hij ook nog Eric Corton van 3voor12 die zijn luisteraars warm heeft gemaakt voor deze band. Zelden heb ik zo’n dankbare band gezien want ze waren oprecht blij met deze volle zaal.

Maar goed, het begon dus allemaal met het stoner-trio/kwartet van Drive Like Maria, een band die de laatste tijd ook niet te klagen heeft over een gebrek aan media-aandacht. Wanneer zanger Bjorn Awouters achter de drums plaats neemt, zijn ze met z’n drieën en als hij zin heeft om gitaar te spelen doen ze het met z’n vieren. Het is een beetje merkwaardige constructie want zingend drummen staat niet bekend als het allermakkelijkste maar Awouters kwijt zich gedreven van zijn taak. Eerder dit jaar hadden ze al een bescheiden hitje met het nummer I’m on a train dat me tijdens het concert aangenaam verraste door de gitaarloopjes die erin voorkomen. Daarmee toonde gitariste Nitzan Hoffmann haar virtuositeit die helaas in al het rockgeweld niet altijd even goed uit de verf kwam. Het zompige dat zo kenmerkend is voor de stonermuziek was iets te ver doorgevoerd waardoor de nuances ondergesneeuwd raakten en dat is zonde. Deze nuances zijn overigens wel duidelijk hoorbaar op het debuutalbum Elmwood, dit jaar uitgekomen. Van mij hoeft dat overdreven rock & roll gedoe dat ze tentoon spreidt ook niet echt, zich uitend in frasen als “Are you ready for rock & roll” en het continue headbangen tijdens alle nummers. Het optreden wordt daardoor iets te veel een rock-cliché.

Bij Triggerfinger is dat volledig anders. Ook zij zijn rock & roll maar dan op een stijlvolle manier. Met een soort van rood fluwelen achtergrond verschenen de heren in pak ten tonele. Zanger/gitarist Ruben Block heeft een ware rock & roll uitstraling met bakkebaarden die minimaal een jaar lang niet zijn bijgeknipt en enorme cowboy-boots onder zijn pak, die graag op het drumpodium gaat staan om extra in de schijnwerpers te komen. Maar tegelijkertijd is hij ook de nederige dienaar van zijn publiek. Bassist Paul Van Bruystegemen, alias Monsieur Paul, ziet eruit als een kooivechter die in retraite is gegaan en eigenlijk ziet drummer Mario Goossens er nog het meest beschaafd uit van alledrie. Totdat hij begint te drummen. Het lijkt erop dat hij in dit project eindelijk eens een keer helemaal los mag gaan. Goossens is namelijk ook drummer van Hooverphonic en was het van Monza, toch beduidend rustiger bands. Tijdens het concert krijg je medelijden met hem dat het trio ervoor gekozen heeft strak in het pak gekleed te gaan. Het lijkt hem nauwelijks te deren, Goossens is de opstuwer van de band en zweept het publiek op wanneer Block in zijn eentje een intermezzo in een nummer voor zijn rekening neemt.

Triggerfinger is typisch zo’n band die je live moet zien. Hetzelfde gold bijvoorbeeld ook voor the Jon Spencer Blues Explosion in hun beste jaren. Het is onvoorstelbaar dat een drietal zulk een volume kan produceren en tegelijkertijd ontstaat er een energie op het podium die niet op een kleine draaischijf samen te ballen is. Eerste beluistering van hun “doorbraak-album” What grabs Ya uit 2008 viel daardoor dan ook een beetje tegen. Wellicht had het er ook mee te maken dat men meteen één van de beste nummers van het album, First Taste, als eerste single had uitgebracht. Er zit een enorme catchy riff als intermezzo zo ongeveer halverwege het nummer en het geschreeuw op het refrein door Block werkt ook zeer aanstekelijk. Tijdens het concert had men de rest van de setlist ook keurig naar dit hoogtepunt toegewerkt, zoals het hoort; eert uw single en speel deze met overgave.

Ondanks dat Triggerfinger al sinds 2004 actief is, lijkt de “doorbraak” dus nog maar een jaar een feit te zijn. Naast What Grabs Ya zijn er nog twee albums uitgebracht; Triggerfinger (2004) en het live-album, Faders Up uit 2007. Zo’n beetje alle nummers van What Grabs Ya werden gespeeld, met een aantal van het in mei 2010 nieuw te verschijnen album. Als afsluiting had men een zeer eigenzinnige versie van Sweet Dreams van The Eurythmics vertolkte. Goossens en Monsieur Paul bespeelden een bekken, terwijl Block de synthesizer partij van het nummer op gitaar speelde. Het smaakte naar meer want zulke concerten zijn altijd te kort en het ziet ernaar uit dat ze net hun Nederlandse tour achter de rug hebben. Het is dus wachten op het nieuwe album en stiekem hopen dat ze tussendoor nog een keertje langs komen.

http://www.myspace.com/triggerfingertheshooters
http://www.myspace.com/drivelikemaria

(NB: een trigger finger is een aandoening van de pezen in de hand en vingers. Oorzaak is een zwelling in de pees of een vernauwing van de schede rond de pees. In beide gevallen kan de pees niet langer vrijelijk door de peesschede bewegen. Doordat het pijnlijk is de aangedane vinger te strekken raakt deze in een gebogen positie, zodanig dat het lijkt alsof een trigger (trekker van een pistool) wordt overgehaald.)