Niks aan ’t handje, zegt de nVWA

Het staat, vermoedelijk mede door de ophef rondom de brand in een chemische fabriek in Moerdijk, niet hoog in de itemlijst van het journaal: het Duitse dioxineschandaal. In Nederland zijn we in elk geval alweer over tot de orde van de dag, nadat de nVWA gisteren een sussend bericht liet verspreiden: we hoeven nergens bang voor te zijn. Het grootste deel van de 136.000 verdachte eieren die naar Nederland zijn gekomen, is geblokkeerd. Een klein deel is in producten verwerkt. Daardoor zijn ze zo verdund, dat er geen risico meer is.

Ik haal de informatie van de site van het Voedingscentrum en link daar ook naar omdat de informatie op de site van de nVWA zó goed verstopt is dat ik ze in elk geval niet gevonden heb. De jongste waarschuwing voor levensmiddelen dateert daar van 8 oktober en betreft een mij onbekend goedje genaamd Miracle Mineral Solution.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik van deze houding van de nVWA niet zoveel begrijp. Nee, het zal best dat je zelfs na het leegeten van een hele pot mayo waarin een fractie van een met dioxine besmet ei is verwerkt niet meteen dood zult gaan of zelfs ziek zult worden of wat jeukende huiduitslag krijgt. Maar dioxine is een gif met een gemene eigenschap: het is vetoplosbaar. Dat betekent dat als je het éénmaal in je lichaam hebt, het daar ook blijft. Als je 34 jaar geleden in de buurt van Seveso bent geweest en nu een patatje met nuttigt, heb je kans dat je een optelsom maakt. Dioxine is in het menselijk lichaam een tikkende tijdbom. Welke druppel de emmer doet overlopen, weet je nooit.

In het bericht staan bovendien vier vreselijk enge woordjes bij elkaar: “voor zover nu bekend”. Wat was er eigenlijk precies bekend toen de nVWA zijn bagatelliserende woorden de wereld in stuurde? In ieder geval niet dat de vervuiling al negen maanden aan de gang was. Negen maanden waarin allerlei instanties kennelijk ook maar vast hadden beslist dat er allemaal niet zo veel aan de hand was en de economische belangen zwaarder moesten wegen dan de risico’s voor de volksgezondheid.

Sussen en afwachten, dat lijkt het beleid te zijn. Over een paar jaar komen we er misschien achter hoeveel producten gewoon zijn geconsumeerd die met een wat minder laconieke instelling van diverse instanties hadden kunnen worden tegengehouden. Of misschien ook wel niet, want tegen die tijd is het toch al te laat. Dan kun je zoiets beter onder de mat vegen. Alles beter dan paniek.

De nVWA zou eens over zijn prioriteiten na moeten denken, en zich afvragen of het vernietigen van een paar honderdduizend potten mayonaise en pakken koekjes bij nader inzien toch maar niet zou moeten opwegen tegen een potentieel risico van gifophoping bij de burgers die ze geacht wordt voedselveiligheid te bieden.