Neuken

COLUMN - Soms zou je willen dat je kinderen voor altijd klein en onschuldig blijven. Maar dan volgt plotseling een realitycheck.

‘Papa?’

‘Mmmh? Ja, lieverd?’

Ik kom uit mijn concentratie en ik kijk van achter mijn laptop naar mijn dochter, die mij met grote ogen aanstaart. Ze kijkt met een blik die ondeugendheid combineert met de zelfopgedane wijsheid van een achtjarige.

‘Papa, ik ken nog een vies woord.’

‘Nee, toch?’ antwoord ik semi-gechoqueerd. Ik ben permanent voorbereid op het gebruik van vieze woorden door mijn kind. Doorgaans beperkt dit zich eenvoudigweg tot diverse synoniemen van fecaliën. Wat kan er mis gaan?

‘Het is echt heel vies. Wil je weten wat het is?’

‘Ik denk niet dat ik dat dan wil horen, lieverd,’ antwoord ik glimlachend.

‘Neuken!‘

‘Sorry?’

‘Neuken! Wil je weten wat dat is?’

Even sta ik met mijn mond vol tanden. Wat klinkt dit woord toch afschuwelijk lelijk uit de mond van een achtjarig kind. Maar ja, kleine kinderen worden groot. Ik voed haar zo goed als mogelijk beschaafd op. Ik probeer de grote, boze wereld nog zo lang mogelijk buiten bereik van mijn kleine meisje te houden. Maar ik kan haar niet de hele dag binnen houden. Om te beginnen is er de leerplicht, die haar verplicht om een vastgesteld aantal uren per week door te brengen in een klaslokaal met nog een stuk of twintig andere kinderen van diverse pluimage. En het contact met leeftijdgenootjes beperkt zich uiteraard niet tot school alleen. Dat wordt uitgebreid met vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt in de nabijgelegen speeltuin. En tijdens die opgedane sociale contacten worden nog wel eens wat woorden uitgewisseld, die ik haar zelf niet geleerd heb.

‘Wil je ’t nog weten, papa?’

Nu sta ik voor een dilemma. Ben ik de preutse papa die dergelijke onderwerpen ontwijkt? Ik maak mezelf wijs van niet, maar ik vraag me af of ze niet te jong is voor dat soort zaken. Aan de andere kant prikkelt het ook mijn nieuwsgierigheid. Wat heeft mijn kleine meid opgepikt in de speeltuin? En van wie? Ik denk even na en ik besluit haar aan het woord te laten.

‘Dat is als een meisje aan de piemel van een jongen likt. Dat is echt goor! En ook andersom. Als een jongen aan het plassertje van een meisje likt. Iew! Dat is echt vies, hè papa? Dat is het vieste wat er bestaat! Echt goor! Iew!’

Daar zit ik. Achter mijn laptop, terwijl ik eigenlijk aan het werk was. Ik krijg zojuist een korte omschrijving van orale seks, uitgelegd door een achtjarige. Met – gelukkig – de gezonde en kinderlijke afkeer van hetgeen zij me uitlegt.

‘En van wie weet je dat allemaal, lieverd?’

‘Van Marjolein.’

‘En hoe weet Marjolein dat dan?’

‘Nou, die heeft daar een filmpje van gezien op internet. Echt waar! Dan stopt het meisje zó de piemel van een jongen zó in haar mond. Dat vertelde ze tijdens overblijven op school. Vies, hè, papa? Echt goor!’

Wat moet ik daar nu weer mee? Ik kan moeilijk aan haar uitleggen dat orale seks toch wel bij de geneugten des levens behoort. Seksuele voorlichting? Prima. Maar daar vind ik mijn dochter toch nog net iets te jong voor. Over een paar jaar wellicht wil ik wel wat uitleg geven. Als ze twaalf is, misschien? Op welke leeftijd is dat tegenwoordig bespreekbaar? In elk geval nog niet op haar leeftijd. Ik lieg dan maar dat me dat erg vies lijkt. Inderdaad. Errug vies. Bah. En iew uiteraard! En met die beaming van papa lijkt dochterlief gerust gesteld.

Mijn dochter verlegt haar aandacht weer naar de tekening van een schildpad die ze aan het kleuren was. Tevreden over de afhandeling buig ik me weer over mijn laptop. Ik moet nog een paar mailtjes beantwoorden. Nog één offerte de deur uit sturen. Nog één order afhandelen. Dat moet in een uurtje wel gedaan zijn als ik mijn best doe. Ik stort me weer op mijn werk en begin geestdriftig te hameren op het toetsenbord.

‘Papa?’

‘Mmmh?’

‘Mag ik dat filmpje ook eens zien? En mag ik een snoepje?’

De naam Marjolein is gefingeerd.