Bij ons thuis is het net als bij Frits Abrahams en zijn “mijn vrouw”. We slapen in één bed, we koken voor elkaar en we denken over de politiek bijna hetzelfde, bijna, maar niet helemaal.
Dus zegt zij gisteren tegen mij: “Had jij niet op de PvdA gestemd, de laatste keer?” Ja, dat moest ik toegeven, dat klopt, maar ik had op Job gestemd, en niet op Diederik. “Oh,” zegt ze, “maar je hoeft je toch niet te verontschuldigen” – wat ik dus ook helemaal niet deed. Ik zei alleen ‘ja’, omdat het gewoon zo was. Job was twee jaar geleden zo constructief de verkiezingen ingegaan dat ik voor het eerst van mijn leven niet op een extreem linkse oppositiepartij of op het radicaal-progressieve D66 had gestemd, maar gewoon op een grote partij met een leider die de boel mij mekaar zou kunnen houden. En dat Job niet mee had mogen doen bij de laatste formatie, dat was toch niet zijn schuld?
Daarin moest ze mij gelijk geven. Ze lachte, en vertelde dat volgens haar het uiteindelijk een vergissing was geweest, met die gedoogconstructie. Informateur Lubbers had met Rutte en Verhagen dan wel besproken dat je de grote winnaar van de verkiezingen toch niet helemaal buiten spel kon houden en dus wel met hem moest gaan praten.
Die informatieronde had wat betreft Lubbers alleen voor spek en bonen moeten zijn, zodat Wilders achteraf niet zou kunnen klagen dat hij niet serieus was genomen of buiten de gesprekken was gehouden. Maar blijkbaar hadden Rutte en Verhagen het niet goed verstaan, of ze hadden Lubbers niet goed begrepen. Ze hadden Wilders te serieus genomen: ze waren een veel te lang gesprek met hem aangegaan, en ze waren uiteindelijk tot de gedoogconstructie gekomen. Tot verbazing van Lubbers, want zo had hij het helmaal niet zo bedoeld. Maar de onderhandelingen waren in een versnelling terecht gekomen, en toen was de gedoogconstructie volgens mijn wederhelft niet langer tegen te houden geweest. “Wilders werd in het zadel getild. Andere partijen hoefden niet meer aan de bak te komen. En de als premier gedoodverfde Job Cohen had het nakijken. Hij stond er bij, en hij kon er niets aan doen, want ze hadden al meer dan 75 zetels samen, met Rutte, Verhagen en Wilders. Zo gaat dat in de politiek: één zeteltje meer of minder is genoeg, en met twee zeteltjes kun je bijna de politiek in de greep krijgen.”
Ik zei dat ik dat wel dom vond, van Rutte en Verhagen. Dat was ze met me eens, ze was blij dat ze niet met Rutte of Verhagen getrouwd was: dan maar liever met een verwaalde kiezer bij de PvdA. “Maar ik ga in september weer op Jolande Sap stemmen”, voegde ze toe. “Die PvdA-ers van jou laten hun kansen steeds als droog zand door de vingers glijden. Steeds maar weer met nieuwe onervaren voorzitters, fractieleiders en politieke aanvoerders kiezen, die eerst nog jaren zouden moeten meedraaien in de politiek voor ze echt hun mannetje te staan, dat het is domme van de PvdA. En dat is Diederik nu ook is overkomen – net niet op tijd de goede greep doen op het juiste moment doen. Ja, maar die Jolande heeft Diederik expres in de buitenspelval gelokt, probeerde ik tegen te sputteren. “Ha,” hoonde ze me weg, “Diederik werd niet in de val gelokt, hij was gewoon niet nodig. Met die paarse club van het vrijdagakkoord, die samenwerking van VVD, CDA, GroenLinks, D66 en Christen Unie, daarmee hebben ze in de Tweede Kamer voldoende zetels voor een meerderheid: 77, en 39 in de eerste kamer. Die coalitie zit gebeiteld, en die heeft niet meer partijen nodig. De PVV niet, de SP niet, en de PvdA niet. Daarom is Diederik er niet bij gehaald. Niet omdat hij te lastig zou zijn, of te boos of te schreeuwerig, of te onervaren. Nee, hij was gewoon niet nodig, en hem er toch bijhalen zou onnodig complicerend geweest zijn.”
“Ja, maar, …”, probeerde ik nog. “Ofwel, dus, eigenlijk zit het zo: het ligt niet aan Diederik, en ook niet aan Jolande of aan Pechtold dat het zo gelopen is. Diederik was gewoon niet nodig, volgens jou, en dit is de tweede keer dat ik mijn stem op de PvdA voor waardeloos heb laten wegschimmelen?”
“Precies.” zie ze, “Zo is het. Er is geen Zwarte Piet in dit spel. Er zijn alleen heel veel mensen die elke keer de boot missen. Het is net als bij borstvoeding: als de zuigeling wil happen, dan moet je met de tepel tussen de vingers klaarzitten. Als je dat foefje niet onder knie kunt krijgen, dan blijf je op poedermelk aangewezen en dat is jammer. Diederik snapte dat niet, maar Jolande, Alexander en Arie snapten het wel.”
Bijdrage van gastredacteur about:
Reacties (17)
spaar je adem – dit duurt nog tot 12 september, zo niet tot sint juttemis.
Geslaagd en onderhoudend Fritsabrahammetje @ about!
Ik ben vol bewondering over het frame dat zo dominant neergezet is, dat bijna iedereen er massaal in meegaat. Een linkse oppositiepartij heeft dus ‘verloren’ als ze niet de belangen van zijn eigen kiezers verkwanselt? De PvdA heeft verloren als ze zich niet blind aansluit bij een halfbakken haastig in elkaar gezet akkoord met flink wat rechtse trekjes? Samson is een verliezer als hij zich niet gek laat maken over die 3% waarmee Europa zichzelf het graf in probeert te bezuinigen? Een linkse partij doet het fout als ze niet accepteert dat de graaiers en bankiers en de woekerpolisverkopers, dus de veroorzakers van de crisis, toch niet het volle pond betalen, zodat de zwakkeren in de samenleving stevig mogen meebetalen aan een crisis die van rechts kwam?
Ongelofelijk knap, dit frame. Dat Jolande Sap, de heldin van de onzinpolitie in Kunduz, er achteraan loopt dat begrijp ik wel. Maar dat de rest van Nederland meehuilt, is verrassend.
…die 3% waarmee Europa zichzelf het graf in probeert te bezuinigen…
De 3% regel voor naievelingen. Stel, ik verdien 10.000 euro per maand. Maar ik geef 3% meer uit, t.w. 10.300. Hoe kom ik aan die extra 300 euro? Door te lenen, maar lenen kost geld, dus tegen (bv, maar niet toevallig) 3% per maand betaal ik nog eens 9 euro extra. Schuld per maand 309 euro. Door dit maand na maand vol te houden zit ik al na een jaar op een schuld van 2.360 euro. Vermenigvuldig dit eens met 4 jaar, de normale looptijd van een gekozen regering: mijn totale schuld, schrik niet, is opgelopen tot 94.400 euro. Er is geen huishouding ter wereld die dit vol kan houden, laat staan hieraan zou willen beginnen. In de Tweede Kamer zitten echter mensen, die denken, dat dit wel vol te houden is.
Rente op rente is de sleutel waarom ons kapitalistische systeem niet werkt. Elk jaar gaat het bedrag omhoog, dat aan rente moet worden betaald, zolang er een begrotingstekort is. De 3% regel is net zo vals als toen het 4, 5 of 10% was. Zelfs 1% is nog teveel. De banken varen er wel bij, uiteraard, en zijn de laatsten die lobbyen voor verandering. Daarom vloeit het geld, de rijkdom, de welvaart altijd van beneden (wij) naar boven (zij). Het maakt geen mallemoer uit op wie of wat je stemt, zolang het juk van de rente niet van onze gezamelijke schouders wordt afgewenteld, blijven de naievelingen in Den Haag de weg van de minste weerstand bewandelen: belast de burger. En pak vooral niet het systeem aan, want dat kost je onmiddellijk je politieke loopbaan.
De 3% regel voor naievelingen. Stel, ik verdien 10.000 euro per maand. Maar ik geef 3% meer uit, t.w. 10.300. Hoe kom ik aan die extra 300 euro? Door te lenen,
Of door meer inkomen te genereren. Ik ben het met je eens maar om een andere reden: je moet niet tegen een structureel probleem (huizenmarkt, vergrijzing) aan lenen. Keynesiaanse stimulering heeft vooral betrekking op tijdelijke conjuncturele dip(jes).
Ja, het is nu nog even alom juichkreten. Maar ik heb het sterke gevoel dat naarmate de gevolgen van dit wandelgangenakkoord beter doordringen, de rollen van winnaar en verliezer wel eens omgedraaid kunnen worden. Samson heeft het misschien niet heel erg handig verkocht, maar hij heeft inhoudelijk natuurlijk volkomen gelijk: er is (gelukkig) wel wat ellende geschrapt uit de Catshuisvoorstellen, maar het blijven maatregelen die de rekening voor het grootste deel niet leggen waar hij thuishoort, en die de hoge inkomensgroepen aanmerkelijk minder pijn zullen doen dan de lage en middeninkomens.
Ik sluit me aan bij @3 en @4.
Het is me niet helemaal duidelijk waar die juichstemming vandaan komt. De politici bejubelen elkaar en de pers lijkt de megafoon van Occupy gejat te hebben.
De lemmingen vieren feest.
Ik sluit mij aan
idd,bizar schouwspel.
Het is nog de vraag of Groen Links een betere voorzitter heeft dan de PvdA.
Binnen de partij is veel kritiek geweest op Jolande Saps beslissing om akkoord te gaan met politietrainingen in Kunduz.
Het meest schadelijke frame is ‘Kunduz’. Eerst en vooral voor GL.
Mee eens. De grote opgave van GL is dan ook om voldoende afstand te houden van de neoliberale intenties van De Jager en Rutte. Zij konden nu niet anders dan toegeven aan de wensen van de drie nieuwe coalitiegenoten om hun positie te redden na de vlucht van Geert. Maar ze zullen hun agenda niet veranderd hebben: een afgeslankte staat met zo veel mogelijk ruimte voor ondernemers en zo weinig mogelijk sociaal beleid. En de vraag is in hoeverre de drie nieuwkomers zich hierdoor laten meezuigen op de vleugels van het tijdelijke succes van het akkoord. D66 zal er geen moeite mee hebben. Pechtold heeft een liberaal sociaal-economisch program en werkt graag samen met de VVD. Dat geldt niet voor GroenLinks. Het Kunduz avontuur laat zien dat je als kleinere, linkse partij gemakkelijk het onderspit delft als je je realistisch opstelt. Dit akkoord is gegeven de omstandigheden voor dit moment dan misschien wel een goed resultaat, maar GroenLinks heeft andere partners nodig om ook op de lange duur geloofwaardig te blijven en haar doelen te kunnen realiseren.
Weinig meelij mee,eigen schuld….
Niet de eerste kamer als controlerend orgaan, maar een onafhankelijke commissie die niet gegijzeld wordt door een politieke achterban zou het kabinet moeten controleren en adviseren.Maar waar vindt men de wijze mannen en vrouwen en wie stelt ze aan.
Mijn tenen kriebelen van alle complimenten, die de politici elkaar geven. Samsom stond alleen voor zijn boodschap, maar misschien is dat erg. Het was wel zinvol dat er iets veranderde in de omgangsvormen in ons parlement. Het immobilisme slaat toe als de peilingen je als gunsteling van de kiezers zien: de SP en de PvdA konden geen beweging maken.
Groen Links is tot een soort roze linksigheid vervallen en kon wel iets en durfde ook.
Die dubbelheid zit mij dwars: andere vormen van werken prima, minder kijken naar electorale posities heel goed, maar het in elkaar draaien van een ingrijpend pakket roept veel twijfels op.
Leuk stukje.
Kleine opmerking: het was toch echt de PvdA zelf die destijds dacht dat ze eisen konden stellen bij de formatie, dat ze onmisbaar waren, en dat de VVD/CDA vanzelf wel weer bij hun terecht zouden komen.
Ook nu gebeurd precies weer hetzelfde.
Dat is de arrogantie van de grootste volkspartij die tot een regentenpartij verworden is. Maar we blijven hardleers natuurlijk.
Heerlijk dat dit zo duidelijk afgestraft wordt en tot algehele chaos leidt.
Voor iemand die hun en hen en de D en de T niet uit elkaar kan houden heb je best een heldere kijk op zoiets gecompliceerds als politiek