COLUMN - Hoe kunnen we de armste mensen ter wereld helpen? Dat is niet alleen een morele kwestie, maar vooral een praktische: geld, scholing, kippen of krediet, waar doe je de miljard mensen die minder dan 1,25 dollar per dag hebben een plezier mee? Een driejarige studie met 11000 huishoudens, de grootste tot nu toe, toont aan dat hulp werkt en zelfs kosteneffectief is. Tegengas voor alle sceptische verhalen over ontwikkelingshulp van de afgelopen jaren.
Het overtuigende aan dit MIT-onderzoek is dat het zo systematisch en grootschalig is opgezet: in zes verschillende landen, van Peru tot Ethiopië, werden 10495 van de armste huishoudens van een dorp ingeloot om deel te nemen aan het hulpprogramma. Het programma bestond uit een combinatie van kleinvee, training om dat te beheren, geld om te zorgen dat in noodsituaties niet alles verkocht hoefde te worden, coaching, gezondheidsinformatie en toegang tot een spaarrekening. Een flink schot hagel dus, maar uit eerder onderzoek was gebleken dat zo’n integrale aanpak veel meer kans van slagen heeft dan één losse interventie. Dat maakt het wel een dure aanpak: de kosten per huishouden varieerden tussen 1400 en 6000 dollar per huishouden.
De resultaten van deze aanpak zijn hoopgevend. Een jaar na afloop van het programma verdienden de deelnemers meer en waren gezonder en minder gestrest dan degenen die niet voor dit programma geselecteerd waren. Vooral de inkomsten uit de levende have (geiten, cavia’s, bijen – men mocht zelf kiezen wat) stegen: gemiddeld met 37%, behalve in Honduras, waar een besmettelijke kippenziekte uitbrak ten tijde van het programma.
Op de opzet van het onderzoek valt wel iets aan te merken. Een plotselinge overkill aan cavia’s zou voor andere dorpsbewoners ook negatieve consequenties kunnen hebben. En doordat de aanpak zo veelomvattend was, is het onduidelijk welke onderdelen ervan zinloos waren en welke cruciaal. De onderzoekers zelf vermoeden dat psychologische factoren bij hebben gedragen aan het succes: het idee dat dat de toekomst er rooskleuriger uitziet, heeft effect op iemands investeringsbeslissingen. Maar de gemiddelde ‘return on investment’ -in India verdienden deelnemers met iedere dollar er vier extra- was zo hoog, dat met dit onderzoek zeer overtuigend bewijs is geleverd dat we de extreem armen echt kunnen helpen. In Ethiopië wil de overheid deze aanpak nu uitrollen naar 10 miljoen huishoudens.
Reacties (3)
De vraag is natuurlijk in hoeverre het succes van dit experiment juist is veroorzaakt doordat niet iedereen mee deed. Als iedereen kleinvee heeft, valt de afzetmarkt immers weg. Armoede van een selecte groep oplossen is triviaal – het wordt een heel ander verhaal als je dit op een hele samenleving wil toepassen.
De keuze voor kleinvee geeft ook al aan waar het probleem zit: het opleidingsniveau van deze mensen zal veelal niet heel hoog zijn. Dat heeft ook weinig nut; hun arme medemensen zijn geen ideale klanten voor producten of diensten van hoger opgeleide mensen. Tegelijkertijd ontbreekt het deze mensen waarschijnlijk aan productiecapaciteit om serieus productief te zijn. Dat ligt deels aan hun armoede, deels aan de volle wereld en deels aan de gebieden waar ze zich bevinden.
Gevolg is dat geld onherroepelijk de lokale economie weer zal verlaten; men koopt wat diesel, een mobiele telefoon en een tondeuse of een nieuwe schep en voor je het weet is men weer terug bij af, zij het met wat meer mogelijkheden. Wil je dit echt oplossen dan moet je zorgen dat er structureel geld bijkomt. Niet als kadootje of lening, maar middels handel. En dat wordt lastig; je zult het in landbouw of productie van kleine dingetjes moeten zoeken, wat betekent dat deze mensen in een textielfabriek of palmolieplantage moeten gaan werken. Ondertussen zul je bovendien moeten zorgen dat het opleidingsniveau van deze mensen gigantisch omhoog gaat. Met landbouw en simpele taakjes – zaken die veelal de armoe kunnen doorbreken – gaat het op de lange termijn helaas niet gebeuren. In China heeft dat veel welvaart gebracht, maar naarmate productiemethoden verder geautomatiseerd raken, neemt export in rap tempo af… toerisme is nog een goede optie, maar voor de rest zie ik het eerlijk gezegd zeer somber in…
1400 tot 6000 dollar aan kosten? Dat is dus 5 tot 20 jaarinkomens voor deze mensen.Waarom is dit een succesverhaal?
@2:
Als dit een eenmalige investering is, en de armen de rest van hun leven rijker blijven, zijn 5 jaarsalarissen niet heel veel.
Als hun kinderen ook rijker blijven, is 30 jaarsalarissen een redelijke investering.
Maar ik denk dat de kosten omlaag kunnen, als meer ervaring met zo’n project opgedaan is.
(mensen kunnen ook dingen van hun buren leren).