Lost in Translation

Als je Lost in Translation niet gezien hebt, lees dan niet verder want spoiler alert (en ren naar de videotheek, voor zover die nog bestaan).

Het blijft een van de meest ontroerende filmeindes (sorry, alleen maar link want NBC Universal doet moeilijk) van de afgelopen jaren. Scarlett zit in een quarterlife crisis en bij Bill raast de midlife crisis door d’aderen. Ze hebben een paar dagen in hun zelf gecreëerde bubbel in Tokyo geleefd, verlangend om elkaar heen draaiend, afgesloten en genegeerd door de buitenwereld. Ze koesteren niet eens zozeer een romantisch verlangen, maar vooral een verlangen om weer zin te zien in het leven, om een vriend te hebben die je begrijpt.

Net voor deze scene hebben Scarlett en Bill onhandig afscheid genomen. Zo mag het niet eindigen – ieder gevangen in zijn eigen misère, denk je als kijker. Maar dan ziet Bill vanuit zijn auto Scarlett lopen en neemt de juiste beslissing, of liever gezegd: hij neemt überhaupt eindelijk eens een beslissing. Hij loopt haar achterna, pakt haar beet en fluistert precies de juiste zinnen in haar oor. Wat, dat is onderwerp van speculatie. En eerlijk gezegd wil ik het niet weten.

Hoe optimistisch en mooi kan een filmeinde of –fragment zijn? Ga daar maar eens overheen.

Hier het fragment.