Kunst op Zondag | Wiepke Poldervaart

Ook kunstenaars maken carrière. Het liefst van van klein naar groot, maar het kan ook anders. Wiepke Poldervaart ruilde zestien jaar geleden het wereldtoneel in voor het eigen atelier.

Ze was van 1984 tot 1997 artistiek leidster van Trajekt Theater. Een mengvorm van beeldende kunst en theater. De voostellingen bedacht ze zelf en kwamen tot stand dankzij medewerking van dansers, acteurs, musici, theatermakers en een legertje technici, decorbouwers en vrijwilligers. Tot op vandaag zie je op hun cv’s het Trajekt Theater prijken.

Sommige recensenten beschreven Trajekt als schatplichtig aan Hinderik de Groot  en als de ingetogen, introverte tegenhanger van soortgelijke locatietheaterprojecten als de Dogtroep, die in 2008 ter ziele ging.
In dertien jaar tijd groeide Trajekt uit tot één van de Nederlandse culturele producten die internationaal faam verwierven. Tot Trajekt in 1997 van het toneel verdween.

Nu maakt Wiepke Poldervaart schilderijen en objecten, veel kleiner van formaat dan de beelden in Trajekt. Vanaf 2 maart tot en met Pasen wijdt kunstcentrum De Kolk, te Spaarnwoude een expositie aan haar werk.

Nieuwsgierig naar zo’n enorme carrièreswitch besloot Kunst op Zondag haar aan een email-interview te onderwerpen. (KoZ = Kunst op Zondag, WP = Wiepke Poldervaart).

KoZ: Waarom ben je destijds overgestapt van een “groot” naar een “klein podium”? Mis je het grote werk niet?

WP: “Trajekt ben ik gestopt omdat ik uitgewoond was. Wel vreemd dat de voorstelling na ‘Gaten in de polder’ (de laatste) zich af zou spelen op bootjes. Maar helder kreeg ik het niet echt. Dat was vreemd omdat ik het altijd helder had. Nee, ik mis het niet. Achteraf gezien was Trajekt klaar. Klein of groot, de intentie is hetzelfde”.

KoZ: Ik zie overeenkomsten tussen Trajekt en je objecten. Het boek Pier lijkt daarbuiten te vallen.

WP: “Pier schrijven was per ongeluk. Ik was aan het schilderen en er ontrolde zich een verhaal, voor mij hetzelfde als een voorstelling voor je zien maar dan met letters. En ik had 100 hele kleine acteurs tot mijn bechikking,die ik uit de lucht kon laten vallen. Pier speelt zich af in een klooster. Met de spelers van Trajekt waren monikken/wezens en kloosterritme al een stille basis. In een kloosteromgeving heb ik mezelf weer op de been gekregen, kleine beentjes maar misschien groeien ze nog!”

KoZ: In je laatste Trajektvoorstellingen speelden weckflessen en jampotten gevuld met bijvoorbeeld “premature groenten” of kleine schepseltjes, een rol. Bijvoorbeeld in “Walls with Premature Vegetables Jamjars and Quails” (1996, in het Kielder Forest, UK). “Hotel Krupp” (1996, Duitsland) en “Gaten in de polder” (1997, Almere). We zien ze terug in je huidige werk.

KoZ: Wat heb je met die flessen? Waar staan ze voor?

WP: “De weckpotten kwamen gewoon uit de kelder van mijn oma. Die had een enorme kelder onder haar huis waar je in kon lopen met deuren die je door kon naar de volgende ruimte. Lang geleden had ze ingemaakt en op planken stonden die lege potten in rijen. Nu gebruik ik glas omdat het een kader geeft. Het isoleert en toch kun je er doorheen kijken. Een wereld in een wereld”.

KoZ:  Trajekt was woordeloos. Je lijkt nog steeds iemand van weinig woorden. Weinig tekst op je website en je schilderijen en objecten hebben geen titel. Mag ik jouw reactie op de KoZ-stelling “In geouwehoer huist geen kunst?”

WP: “Kunst tilt  op. Of ‘t nu mooie muziek, een fijn schilderij, een grappig beeld langs de snelweg is, of een knutsel van een buurmeisje”.

KoZ: Bedankt.

In kunstcentrum De Kolk, zijn, naast nieuw werk van Wiepke Poldervaart, ook een aantal korte films te zien van Trajekt Theater.
[kliktv]