Hoe nietig een mens wel is, valt af te meten aan de hoeveelheid water die een mens naar zee kan dragen.
Het zou in een flesje kunnen.
U zag Wim T. Schippers op 6 december 1963 een flesje Green Spot limonade leeggieten in de Noordzee bij Petten. Een ‘waarachtig oninteressant feit’, speciaal voor de pers ‘herhaalde daad die eerder plaatsvond op 29 oktober 1961’.
Dat kon toen nog: een Amerikaans product in zee flikkeren.
De Amerikanen hielpen niet alleen ons land te bevrijden van de Duitse bezetters, maar overspoelden ons land ook met een tsunami aan Amerikaanse waar.
Inmiddels weten we dat je niet zomaar alles in zee kan storten zonder onze habitat in gevaar te brengen. Kunnen we dan nog wel water naar de zee dragen? Jawel….
Geïnspireerd door het werk van Richard Long (‘art made by walking in landscapes’) schonk kunstenaar Bruno van den Elshout zich in het Kröller-Müller Museum een glas water in, liep nog even langs de aldaar tentoongestelde werken van Richard Long (From the River, Wood Line en Stone Line), verliet het museum en liep, met het glas water, in vijf dagen naar het Haagse Zuiderstrand om daar het glas leeg te drinken.
Vanmorgen heeft kunstenaar Bruno van den Elshout een glas water getapt in het museum. Na een wandeling door de tentoonstelling ‘Richard Long. From the river’ loopt hij in vijf dagen, met een vol glas, van ons museum naar het Haagse Zuiderstrand. #waternaardeZeedragen @photologix pic.twitter.com/g7IjDWLMaQ
— Kröller-Müller Museum (@krollermuller) April 8, 2019
Bruno van den Elshouts ‘Water naar de zee dragen’ (2019) is te zien in deze film.
Maar een flesje, een glas, dat schiet niet op. Kan een mens meer water naar de zee dragen? Men neme een groot blok ijs…
Ook deze methode van Francis Alÿs leidt nergens toe (zoals de titel van het werk al verraadde).
Nu speelde zich dat af in Mexico, maar inmiddels kennen ook wij temperaturen die desastreus zijn voor een blok ijs.
In 1968 werd dat al voorspeld door Lennaert Nijgh die voor Boudewijn de Groot het visionaire ‘Waterdrager’ schreef. Om te voorkomen dat door de klimaatopwarming de oceanen verwoestijnen, ging de waterdrager de strijd aan met de koperen ploert.
De mens hóéft helemaal geen water naar de zee te dragen. De Schepper heeft daar immers de rivieren voor gemaakt? Maar wat een verspilling! Juist nu we in deze drogere tijden het water zelf hard nodig hebben, laten we dat toch niet zomaar de zee instromen?
Met de tentoonstelling ‘Droogte in de Delta’ wil de Internationale Architectuur Biennale Rotterdam laten zien welke oplossingen er kunnen zijn voor een ‘nieuwe, gemeenschappelijke zoetwaterstrategie’. Middels een 30 meter brede en 3,5 meter hoge animatie van een doorsnede van de Nederlandse Delta en vier voor deze tentoonstelling geselecteerde projecten.
Op de website van Water Footprint Network kun je uitzoeken wat jouw ‘watervoetafdruk’ is. Tot in detail, want je leefstijl is natuurlijk bepalend voor je waterverbruik.
Vertaal dat dan maar eens in het aantal emmertjes water dat je naar de zee zou moeten dragen. Voor een gemiddelde Zweed zou dat 5890 liter per dag zijn, volgens de kunstenaars Felicia Konrad en Johan Haugen (samen het project I still live in the water).
Een hoeveelheid die geen mens naar zee kan dragen. Daar is, zo beginnen we dit stukje, een mens te nietig voor. Je zou minstens het formaat van ‘Ocean Atlas’ moeten hebben. Deze sculptuur van Jason deCaires Taylor, onder andere bekend van de onderwatermusea in Lanzarotte en Mexico, torst een complete oceaan en zal in de loop der jaren evolueren tot een groeiend ene bloeiend koraalrif.
En mocht de zee het toch nog op ons voorzien hebben, dan de zweep er over!
U zag een fragment uit ‘Punishment’ (2012) van Julius Von Bismarck.
Prettige zondag.