‘Kill your darlings’ is een vast ritueel bij de totstandkoming van Kunst op Zondag. De weg van idee naar artikel is erg leuk, maar soms worden er heel wat schatten om zeep geholpen. Die halen de definitieve publicatie niet, simpelweg omdat het anders veel te lange stukken zouden worden. We moeten tenslotte rekening houden met de moorddadige spanningsboog van de lezers.
Het ziet er naar uit dat sommige van die ‘darlings’ tot eeuwigheid liggen te verstoffen. Om dat te voorkomen zullen we zo nu en dan enkele van die omgekomen ‘darlings’ reanimeren. Opdat u er toch van kunt genieten.
Petri Damstén
In Tot op het bot ging over het skelet. In de kunsten vaak symbool voor de dood. Tijdens onze research kwamen we een kunstwerk tegen van de Finse fotograaf Petri Damstén.
‘Skeleton in the Closet’ is een van de werken in de ‘death series’. Het is ook een zelfportret. Damstén figureert zelf in bijna al zijn werk. Met interesse voor de donkere kanten van het leven en dus afficheert hij zich als ‘dark art’ fotograaf.
Kunst op Zondag is er eigenlijk nooit bij als kunstenaars in hun ateliers aan het werk zijn. Gelukkig geven kunstenaars sosm een blik in hun keuken en leggen het maakproces van een werk uit. Petri Damstén deed dat bij zijn ‘Skeleton in the Closet’.
Antony Gormley
Soms zoeken we lukraak naar beelden, in de hoop iets tegen te komen dat tot een interessante thematiek kan leiden. Uit die stapel schatten reanimeren we een project van de Britse kunstenaar Antony Gormley.
Zijn werk was wel vaker in Kunst op Zondag te zien, maar Domain Field (2003) werd terzijde gelegd.
Voor dit werk werden van honderden vrijwilligers een gipsen mal gemaakt. Dat stukje van het proces kon worden gadegeslagen door publiek. Vervolgens werden in de gipsen mallen metalen constructies aangebracht. Als waren het de individuele skeletten van de vrijwilligers.
Doe constructie werden in een grote ruimte opgesteld, waar het publiek door heen kon lopen. Gormley zei daar over:
De sculpturen roepen op wat ze missen: beweging, gedachte, gevoel, leven. Ze doen een beroep op ons geweten, ons gevoel, onze beweging, en wij worden onderdeel van het werk
Kijkt en luister u naar ‘The Making of Domain Field’.
Prettige dag verder.
Reacties (2)
De schrijver Alfabet van der Heijden, voerde in een deel van de cyclus De Tandenloze Tijd (Onder het plaveisel het moeras) de kunstenaar Flix op, die ‘beweging wilde vangen in een beeld’. Dat liep niet goed af. Daar deed Domain Field mij aan denken.
‘Als de kunstenaar Flix zijn vriend Thjum verpakt in langzaam verstijvend gips, bevrijdt hij hem te laat uit het verstikkende harnas.’
Flix was kunstenaar, maar beslist geen gipsverbandmeester.
Uit de toelichting bij Domain Field: “Volunteers aged from two to eighty-five years were moulded in plaster by teams of specially trained staff.”