Kunst op Zondag | Blauw

Blauw. Behalve één van de primaire kleuren in uw beeldscherm, is blauw alom aanwezig in beeldende kunst. Als water, lucht en in sneeuw en ijs. Als symbool voor harmonie, trouw, oneindigheid en ook voor kou of verdriet. Als het blauwe uur, favoriet dagdeel van fotografen.

Kunstenaars genoeg, die hun blauwe periode kennen. Van Vincent van Gogh (1889 – 1890) tot Picasso (1901 – 1904), van Yves Klein tot Jan Fabres Bic-kunst (de jaren van het uur blauw).

Vandaag kunst waarin blauw prominent aanwezig is.

Onder de honderden schilderijen die Claude Monet maakte van vijvers met waterlelies, komen vele tinten blauw voor.
Claude Monet – Waterlelies,1915.

Henri Matisse’s blik door het raam geeft uiteraard uitzicht op blauw, maar hij is ook bekend van zijn gestileerde, blauwe dames.

Henri Matisse – Blue nude skipping rope, 1952.

Joan Miró maake het drieluik Blue I, II en III. Hij had wel een ander kleurtje nodig om het blauw te laten knallen.
Joan Miró – Bleu III, 1961.

Misschien is met name Yves Klein er verantwoordelijk voor dat blauw steeds harder is geworden. Hij heeft lang gestoeid met de kleur, van de monochrome schilderijen tot de performances waarin levende modellen als verfgereedschap functioneerden. Zo gegrepen door de kleur zocht hij naar zijn ultieme blauw en dat werd IKB (International Klein Blue). Blauwe verf waar je niet om heen kan.

De afbeelding boven dit artikel is een reliëfportret van drie kunstenaars waar Klein een tijd mee samenwerkte: de dichter Claude Pascal (waarvan ik niets heb kunnen vinden op het wereldwijde web) en de kunstenaars Arman en Martial Raysse.

In één van de documentaires die over Klein zijn gemaakt speelt hij zelf een scene waarin hij één van zijn performances nog eens uitvoert. Anthropometries, voor kunstenaars, orkest, blote dames en blauwe verf.

Wij zijn natuurlijk trots op het wereldbekende Delfts blauw.
Hugo Kaagman – Bush Molenaar, 1992.

Groot en blauw.
Lawrence Argent – I See What You Mean, 2005.

Uiteraard gaat blauw ook over licht. Isoleer je blauw in een donkere ruimte, dan krijg je bijvoorbeeld deze lichtinstallatie.
Claude Lévêque – Le Grand Sommeil, 2006.

De Britse kunstenaar Roger Hiorns spoot vloeibare kopersulfaat in een leeg flatgebouw. Uiteindelijk kristalliseerde de ruimte.
Roger Hiorns – Seizure, 2008.

Blauw kan ook voor belachelijk staan. Dat was althans de bedoeling van van het symbool van mannelijkheid dat in 2013 op Trafalgar Square in Londen stond te pronken.
Katharina Fritsch – Hahn/Cock, 2013.

Begonnen in 2005 in Australië, trekt Konstantin Dimopoulos de wereld over en voorziet bomen van een milieuvriendelijk ultramarijn pigment, bedoeld als statement tegen de wereldwijde ontbossing. Tot nu toe gerealiseerd op elf plaatsen in Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, Engeland en de V.S.
Konstantin Dimopoulos – Blue Trees, Sacramento 2013.

Dat het een mooie, blauwe zondag voor u mag worden.