Kraken of klagen?

Ik heb iets tegen zinloos vrije vierkante meters. Eigenaren van voormalige of toekomstige kantoorpanden zouden behalve een parkeerhal, standaard een keuken en een douche moeten inbouwen, zodat studenten en andere woningzoekenden er in kunnen wonen tegen een laag huurtarief. De sociale woningmarkt in de grote steden moet op de schop: tien jaar wachten voor een doorzonflat in Slotervaart in Amsterdam is ridicuul. Startersleningen voor kopers worden steeds gunstiger, dus laten we hopen dat er een beetje beweging in de woningmarkt komt. Maar wanneer? Het gesprek van 7 oktober jl. in NOVA tussen Arie Slob, fractievoorzitter van de ChristenUnie, en kraakster Maartje was typisch. Slob bluft als hij beweert dat zijn familie op keurige wijze in Amsterdam een woning heeft gevonden. Dat lukt in de meeste gevallen helemaal niet.

Tot zover mijn zorg over de woningnood. Maar dan. Een groep opzichtige krakers. Fossielen uit de oudheid, met de vermaarde dreads als doornenkroon, megafoon als toorts. Ik heb het niet over dat deel van de krakers dat de beste bedoelingen heeft. Genoeg initiatieven kunnen leiden tot levendige culturele broedplaatsen en vreedzame communes. Woongroepen in ecoboerderij die hun eigen bonen doppen: waarom niet, als een gebouw anders toch maar leeg staat? Ik heb het over een ‘harde kern’, de barricadeklauteraars, de megafoonblazers, de kretenblaffers, het leger dat anti tot pro heeft verheven. Wat is nu werkelijk jullie punt? Loop niet te zeiken, dóe iets.

Ja, ze brullen tegen de vrije jongens met stropdassen. Een leusje schreeuwen tegen de rijkerds of de Tweede Kamer. Ik ben onder de indruk. De harde kern extremisten is net zo narrowminded als het volk van de vastgoed-dikkenekken met een roze das en een hummer. Wat de boer niet kent, dat vreet-ie niet.

Betonmolen
Ooit zat ik in een band. We belandden meermaals in een kraakpand. Het blikje Coca Cola dat een van onze muzikanten dronk, werd bijna uit de handen geslagen: Amerikaans imperialisme! De ogen achter de bivakmutsen van het Animal Liberation Front keken ons vrolijk aan vanaf een poster. Mijn pantalon met vouw werd met argusogen door Fons bekeken. Fons had geen achternaam, wel een hoody met een onbeduidende politieke boodschap. Bij deze krakers was een band die een liedje met een refrein speelde een doodzonde. De zaal liep leeg. De zaal liep vol zodra een laptop weer geluiden maakte als van een betonmolen. Er liep vaak een hond rond. Aan het eind van de nacht liep die hond er nog steeds, zijn poten bebloed door de scherven van de flesjes biobier.

Dit is natuurlijk een banaal voorbeeld. Maar het kraken is voor sommigen echt een ‘way of life’ geworden. Het heeft bij hen niets meer met woningnood te maken. Woning nodig? Ga je toch lekker in Den Helder wonen! Kost niks. Maar daar gaat het de vlaggenzwaaiers niet om. Die trappen om het trappen in de grote stad. Vuist in de lucht. En maar kreten. Je bent opgeslokt door de kapitalistiese maatschappij! Fijn, wat doe jíj eraan om het beter te maken? Niet door met een kop als een zwabber op een djembé te slaan en biobier te drinken.

Ik ben voor de outcast, voor andersdenkenden en voor het afwijken van gebaande paden. Ik ben tegen een kraakverbod. Maar ik ben ook voor innovatie en progressie. Ik kan niet genoeg benadrukken dat de meeste krakers ongetwijfeld een baan zullen hebben of studeren. Maar krakers die slechts blokkeren en schreeuwen, hoe klein de groep mag zijn, zijn net zo weinig zinvol voor de samenleving als de uitvreter met wijkende haargrens die onzichtbaar administratief werk verricht op een bedrijventerrein in Houten. Ga het onderwijs in, de zorg, de lokale politiek voor mijn part, om de positie voor de komende generaties te waarborgen. Maar houd op met het humorloze schreeuwen.

De groep demonstranten die gisteren het Plein in Den Haag bezette, had daar rustig kunnen blijven. ME en politie te paard, dat zijn juist de plûche prijsbeesten na een dag lang spelen. Hadden ze niet moeten doen. De krakers zouden vanzelf zijn weggegaan. Uiteindelijk was er dan eentje overgebleven: ‘I am the only squatter in the village!’