Een maand verschil.
Ben je geboren in september? Dan heb je meer dan vier keer zo veel kans dat je profvoetballer wordt dan een kind dat een maand eerder is geboren. Als je in Engeland leeft dan.
Klinkt een beetje vreemd, maar dit leeftijdseffect is inmiddels een bekend fenomeen in de sport. Elke jaargroep heeft jonge en oude kinderen, en het verschil loopt op tot een jaar, soms meer. En dat is veel voor kinderen van acht of tien. En de jonkies van zo’n jaargroep moeten gemiddeld meer op hun tenen lopen dan de ouderen. De jonkies krijgen meer kritiek, worden minder snel gekozen. Een zichzelf versterkend en, uiteindelijk, ondermijnend proces. En het kan de sportcarrière van kinderen om zeep helpen. Eén geboortemaand verschil.
En dit gebeurt op school evenzeer. De jonkies in een klas scoren significant lager dan de oudere klasgenoten. Logisch, want die zijn gemiddeld verder in hun ontwikkeling. Maar vanwege de negatieve terugkoppeling leidt het tot minder zelfvertrouwen: een zichzelf versterkend effect met bijeffecten. In een uitgebreide studie in Canada bleek bijvoorbeeld dat de jongste kinderen in een cohort 30-70% meer kans hebben op een ADHD-diagnose. Het geeft te denken over de praktijk van ADHD-diagnose, maar er zijn ook hele sterke correlaties tussen relatieve ouderdom en schizofrenie, overgewicht en zelfmoord gevonden.
Maar ja, is het een probleem, en zijn er goede oplossingen? Het eerste is een mening, ik vind van wel. Altijd op je tenen lopen en te weinig waardering krijgen is niet goed voor de sociaal-emotionele ontwikkeling. Maar oplossingen lijken niet gemakkelijk, immers sporten met hun competities en scholen met hun klassen zijn niet gebaat bij continue in en uitstroom van kinderen op het moment van verjaren. Je kan op die manier nauwelijks bouwen aan een team, of aan een samenhangende klas of een fatsoenlijk klassikaal onderwijsprogramma.
Aandacht voor het probleem is een eerste stap voor een oplossing. In schoolverband zijn Montessori-achtige vormen van onderwijs, waar kinderen van meerdere jaargangen bij elkaar zitten, misschien deels een oplossing. Sommige ouders laten hun kinderen een jaar later aan hun schoolcarrière beginnen om kansen te verhogen, het zogenaamde “redshirting“.
Een verschil van een maand dat je geboren wordt kan dus het verschil uitmaken tussen directeur of drop-out.
Reacties (19)
Heel interessant, (bijna) nooit bij stilgestaan.
LOL, statistieken. wat is de gangbare grap daarover ook al weer?
Zo is er voor iedere geboortemaand wel iets. Ik ben zelf bijvoorbeeld in november geboren. Da’s de meest populaire maand voor seriemoordenaars om in geboren te worden.
Toevallig ken ik iemand die een klas te hoog werd gezet en dus per definitie de jongste is. Wil dat zeggen dat zo iemand daar iets aan overhoudt? Zou het slecht zijn voor de ontwikkeling?
Zie ook het eerste deel van:
http://en.wikipedia.org/wiki/Outliers_(book)
(Wat je verder ook van Gladwell mag vinden.)
Kutzooi, ik wist dat er een reden was waarom ik geen Jaap Stam-achtige verdediger ben geworden. Als ik drie maanden later zou zijn geboren, had ik een vaste waarde in het Nederlands elftal geweest, en hadden we de wereldbeker gewonnen.
Maar wat zmoooc zegt. Meet 100 kenmerken per maand, en op kans zijn er altijd wel een paar significant. Correlatie!=causatie, enzo. Zo zijn mannen die geboren zijn in juni nogal groot geschapen. Zeggen ze.
@4
Er is meer dan genoeg anekdotisch bewijs van het tegendeel te vinden.
@6 Ik zeg overigens niet dat bij de genoemde voorbeelden geen sprake van een causaal verband zou zijn, in tegendeel. Ik zal mijn uiterste best doen om niet meteen in een seriemoordenaar veranderen om mijn gelijk te halen, maar ik beloof niks.
De oplossing is om individueel onderwijs aan te bieden, ipv klassikaal. Laat kinderen aan het begin van iedere maand instromen (in januari, februari, maart, etc.), en laat ze dan met hun opleiding beginnen. Iedere leerling krijgt z’n eigen pakketje waar-ie zich doorheen graaft. Dat betekent ook dat ze in januari/februari/maart etc. ‘klaar’ zijn van de lagere school, en doorstromen naar de middelbare school (die op dezelfde manier georganiseerd is).
(en je zou natuurlijk ook – oh horror- voor ieder kind z’n eigen lesstof kunnen uitzoeken, op basis van z’n vaardigheden/intellectuele vermogens/interesses (nog veel meer horror).
De manier waarop het schoolsysteem nu georganiseerd is, is vooral handig voor de leraren & managers. Niet voor de leerlingen.
@gronk: Weet je wel niet hoe duur dat hele onderwijs dan zou worden? Moeten we straks nog meer gaan snijden in de zorg voor bejaarden… :)
Leraren voelen zich geen eigenaar van het probleem. Die zien een kind dat zich aan de groep onttrekt als iemand die niet meer te redden is al van heel jongs af aan. In plaats van buitenstaanders bij de groep te betrekken worden de buitenstaanders aan hun lot overgelaten of een klas terug of overgezet, waar ze dan net zo buitenstaander zijn.
In plaats van dat kinderen wordt geleerd dat ook mensen die net iets anders zijn, er ook bij horen, wordt kinderen zo van jongs af aan geleerd dat iedereen die ook maar een beetje exotisch is, of het nu asperger of lichtgetint, of chinees, of hypersensitief of intellectueel, hoort te worden uitgekotst.
Daarom zijn die scholen voor intelligenten etc ook zo slecht. Dat tekent onze neiging tot afzonderen en uitsluiten in plaats van erbij betrekken en samenwerken. Stel je voor dat iemand zijn kop boven t maaiveld uitsteekt.
Edit: @gronk, das dus precies t tegenovergestelde van wat jij zegt. maar wat jij zegt is ook een oplossing. maar absoluut niet wenselijk.
@9: volgens mij hoeft het onderwijs daar helemaal niet duurder voor de worden. Je moet alleen wel op een andere manier lesgeven. En je moet er geen bezwaar tegen hebben het ene kindje iets anders doet dan het andere kindje.
@10: volgens mij is ’t beter om ieder kind z’n eigen ding te laten doen dan dat je ze allemaal kapotstampt tot dezelfde eenheidspuree, en alle afwijkingen afkapt.
Succes is een keuze hoor zegt Mark Rutte
maar wat jij zegt is ook een oplossing. maar absoluut niet wenselijk.
Volgens mij bereik je makkelijker acceptatie van ‘andersdenkenden’ als iedereen anders is, dan wanneer je puree maakt. ;-)
Als iedereen in zijn eigen hokje gaat zitten dan kunnen we inderdaad alles makkelijk accepteren. We praten verder dan nooit meer met iemand en bestellen alles via internet, zodat ons enige contact nog is om de deur open te doen.
Het is wel een oplossing om minder menselijk contact aan te gaan maar je moet juist willen dat iedereen goed met iedereen kan omgaan.
Misschien helpt het als een kindertelefoon ook een soort kinderombudsman functie heeft, dat als je belt om te vertellen dat het niet goed gaat, dat je kindertelefoon dan ook je school belt om te vragen hoe t precies zit. Maar goed een mentaliteitsverandering komt nooit door handhaving.
Tja. Echt waar? Werkelijk?
In NL werken voetbalteams (maar ook andere sport teams) in de jeugd met ‘2-jaren’ blokken. De d elftallen bv zijn van jaargang 2002 en 2003. Dus jongens die geboren zijn tussen 1 jan 2002 en 31 dec 2003.
Binnen clubs zit daar nog een beetje drang in om dat op 1 jaars teams te krijgen voor de selectie (dan heb je de beste kansen om in een hogere klasse te spelen als 2de jaars) maar dat was het dan wel.
De echt goede spelers kunnen zo bij een 2de jaars team komen als eerste jaars en andersom. Heb je ook nog vrijstellingen voor heel erg goede jongere spelers om in een hoger team te komen etc, etc.
Het postje hierboven is dus -sorry to say- gel*l. Tenminste: het stukje dat om voetbal gaat.
Dat voorbeeld van die voetballers is ws. iets wat van de amerikaanse situatie naar de nederlandse situatie is overgezet.
Richard@16: in de zin erna staat dan ook niet voor niets “Als je in Engeland leeft dan.” en daar verwijst de link ook naar (In Engeland en Amerika zijn er vergelijkbare cijfers trouwens). In Nederland geldt het cohort voor tal van sporten ook dat ze met enkele jaarklassen werken.
gp@4: Neen, het gaat om kansen, dus het voorspelt alleen maar of je een grotere of kleinere kans hebt of iets goed uitpakt of niet. Dus jouw kennis hoeft er niets aan over te houden, maar er is een grotere kans dat hij/zij meer op zijn/haar tenen heeft moeten lopen, maar dat dat niet noodzakelijkerwijs tot meer problemen heeft moeten leiden.