In de Verenigde Staten groeit het aantal rechtszaken waarin staten, gewesten of steden schadevergoeding eisen van fossiele energiebedrijven voor schade ten gevolge van klimaatverandering. Volgens de Climate Change Litigation Database van het Sabin Center for Climate Change Law aan Columbia University gaat het om 41 zaken.
De meeste rechtszaken spelen zich af op staatsniveau, tot ongenoegen van de olie- en gasbedrijven. Die zouden liever zien dat de federale rechter zich erover buigt en zo uiteindelijk het Amerikaans Hooggerechtshof, dat sinds Trump in meerderheid in conservatieve handen is. De aandacht ging de afgelopen jaren vooral naar de cultuurstrijd, zoals de uitspraak in Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization die staten weer de mogelijkheid heeft gegeven om abortus strafbaar te stellen.
Wat telkens onderbelicht blijft is dat dezelfde personen die de cultuurstrijd aanjakkeren, ook forse belangen hebben in fossiele energiebedrijven. Dat was al bij de gebroeders Koch, die de Tea Party mede oprichtten en financierden, en het is ook nu het geval bij Leonard Leo, de architect van de conservatieve overname van het Hooggerechtshof. Hij heeft banden met Chevron, een van de aangeklaagde oliebedrijven, en (niet verrassend) met het netwerk van denktanks dat de gebroeders Koch hebben opgebouwd.
Inmiddels duikt zijn naam ook op in de lobby om de rechtszaak van Honolulu tegen o.a. Exxon en Chevron over misleiding van het publiek van de staatsrechtbank naar de federale rechtbank te verplaatsen, omdat regulering van CO2-emissies een federale aangelegenheid is. De aanklagers in deze rechtszaak vragen echter niet om regulering van de CO2-uitstoot van olie- en gasbedrijven, maar om financiële compensatie voor decennialange misleiding van het publiek over de impact van het gebruik van fossiele brandstoffen op het klimaat. De belangen voor fossiele energiebedrijven zijn groot. Reden om een openlijke mediacampagne gericht op verplaatsing naar de federale rechtbank te starten. Als het Hooggerechtshof daarin meegaat zijn 41 rechtszaken voorlopig van de tafel en terug bij af.
Inmiddels is duidelijk dat het Hooggerechtshof het verzoek van ExxonMobil, Chevron en Suneco niet zonder meer volgt. Het Hooggerechtshof heeft de procureur-generaal uitgenodigd om de standpunten van de Verenigde Staten kenbaar te maken.
Het voorbeeld laat wel zien hoe de elite haar financiële belangen beschermt over de rug van gewone mensen. Gewone mensen die denken de cultuurstrijd tegen ‘woke’, links, progressief, de elite, of hoe je het maar wil noemen te steunen. In werkelijkheid beschermen ze het fossiele verdienmodel van de werkelijke elite. Een elite die leeft van klimaatverandering.
Reacties (19)
Wat mij vooral bijgebleven is van de coronacrisis is dat in het begin erg veel sociale onrust ontstond over hoe veel makkelijker het was voor vermogende mensen en dat dit in no time veranderde in ‘woke’ gedoe. Alsof de armen tegen elkaar opgejut werden en er plots geen aandacht meer was voor de financiële kant van ongelijkheid, een verdeel en heers tactiek die briljant is uitgevoerd als daar intentie achter zat.
Door Leonard Leo de architect van de conservatieve overname van het Hooggerechtshof te noemen geef je hem denk ik te veel eer. Er is gebruik gemaakt van mogelijkheden die de democraten hadden laten liggen door niet tijdig Ginsburg te vervangen die vervolgens op een ongelukkig maar niet verrassend moment omviel. De rest is toeval tussen tijdstip en actuele macht.
Die mogelijkheid hadden de Democraten niet, omdat ze niet zomaar een rechter in het Hooggerechtshof kunnen vervangen. Dat kan alleen als die rechter zelf ontslag neemt, of na een impeachment. En zo’n impeachment blijkt knap lastig te zijn. Tot nu toe lukt dat zelfs niet bij de door en door corrupte rechter Thomas. (De truc die John Oliver daarom probeerde bleek ook niet te werken.)
Het schijnt dat ze wel een mogelijkheid zouden hebben om extra rechters te bemoeien, omdat niet is vastgelegd hoeveel leden het Hooggerechtshof heeft. Dat zou een optie zijn geweest. Als zouden de Republikeinen dan natuurlijk ook weer een aantal van hun vriendjes hebben benoemd, zodra ze daarvoor de kans zouden krijgen. Ergens wel begrijpelijk dat ze daar niet aan zijn begonnen. Een wedstrijdje machtsmisbruik win je uiteindelijk niet van extreemrechts.
Ginsburg had zelf moeten terugtreden wat vast gekund had aangezien dit een overtuigde democraat was met nauwe banden met de Obama administratie en die er zelf al op had gezinspeeld.
Ze gingen er vanuit dat het makkelijker zou zijn omdat de democraten de verwachting hadden dat Hillary ruim zou winnen van Trump. De benoeming was dan een hamerstuk i.p.v. een moeilijk en politiek mogelijk kostbaar proces. Dat was, achteraf, een kolossale vergissing die de conservatieve gewoon hebben gebruikt toen de rollen waren omgedraaid, dat had niets met machtsmisbruik te maken maar was gewoon tactisch effectief gebruik daarvan. Niet alles wat je tegenstanders doen is altijd kwaadaardig.
Dat is dan ook precies wat ik zei. Maar het is een beetje kort door de bocht om een hele partij verantwoordelijk te houden voor de beslissing van een enkel persoon (Ginsburg zelf) om dat niet te doen.
Gelukkig dan maar dat ik zoiets helemaal nergens heb beweerd of heb willen beweren. Maar de manier waarop de Republikeinen de benoeming van Merrick Garland tegenhielden, bijna een jaar voor het einde van de ambtstermijn van Obama, komt op zijn minst behoorlijk dicht in de buurt van kwaadaardig machtsmisbruik.
Ik zie dat er een stukje weggevallen is. De benaming architect van de overname van het Hogerechtshof is namelijk niet van mij, maar van The Guardian. Die noemen Leo:
In context van het hoger gerechtshof wordt hij het guardian artikel enkel genoemd als aandrager van de namen van de benoemde rechters. Zonder verder onderbouwing overigens. Wel een interessant artikel dat ook invult hoe de lagere rechtbanken zoveel mogelijk vol gepropt werden met trumpachtige republikeinen.
Ik denk dat er best wel wat druk was op Ginsberg, maar dat ze zelf gegokt heeft. Uit https://archive.ph/29CyT :
Ginsburg had te veel klasse om anderen gedeelde schuld te geven van de miscalculatie. Ze nam haar verantwoordelijkheid en en liet haar functie stijlvol achter. De realiteit was dat de democraten onder Obama zich ook lieten blokkeren, Ronald Reagan, Bill Clinton and George W. Bush werkte ook met blokkerende meerderheden en kregen benoemingen meestal wel voor elkaar.
Dat kan politiek kostbaar zijn, je moet immers voldoende tegenstanders over weten te halen. De democraten schatte het risico van wachten veel te laag in tegen de prijs van nu benoemd krijgen, een fout die ze mogelijk nog decennia lang op gaat breken. De laatste Obama jaren werd er nauwelijks nog wat gedaan wat resulteerde in meer dan 100 onbenoemde federale rechters die bijna allemaal gevuld zijn door republikeinen aan de Trumpkant van de partij .
“De realiteit was dat de democraten onder Obama zich ook lieten blokkeren, Ronald Reagan, Bill Clinton and George W. Bush werkte ook met blokkerende meerderheden en kregen benoemingen meestal wel voor elkaar.”
De realiteit is dat de Republikeinen van tactiek veranderden en gewoon alles blokkeerden dat Obama voorstelde. Voorheen waren beide zijden aanmerkelijk redelijker en werd er op een gegeven moment naar een compromis toegewerkt (zowel bij een Republikeinse president met Democratische Senaatsmeerderheid als soms ook omgekeerd, hoewel in meer dan een eeuw nooit voor het Hooggerechtshof). Daar zijn de Republikeinen in het vorige decennium volledig mee gestopt. Zij zijn gewoon voor elk voorstel gaan dwarsliggen en hebben zo een enorm stuwmeer aan benoemingen gecreëerd, waar Trump en zijn trawanten dankbaar gebruik van hebben gemaakt, toen hij een Republikeinse Senaatsmeerderheid meehad.
Ik ben de Clinton jaren niet vergeten, daar gebeurde dat ook. De republikeinen zijn een veel pluriformer gezelschap dan hier gedacht wordt. Ze hadden maar een hele kleine meerderheid dus daar waren mogelijkheden genoeg. Mogelijkheden die de democraten lieten liggen omdat ze overtuigd waren dat ze toch ruim gingen winnen.
De Republikeinen van nu zijn niet de Republikeinen van 30 jaar geleden. De omvorming van een (enigszins) pluriforme partij naar een nietsontziend, steeds extremer machtsblok begon zo’n beetje in de tijd van Clinton, onder leiding van Newt Gingrich. En de propagandamachines van onder meer Murdoch, natuurlijk. Via Bush jr. ging het naar de Tea Party en daarna MAGA. Steeds extremer in zowel hun opvattingen als in de machtsspelletjes die ze speelden. En ondertussen is zo’n beetje iedereen die het waagt de leugens van Trump te benoemen er wel uitgegooid, of zelf opgestapt. In elk geval op federaal niveau. Daar heb je alleen nog maar extremisten en laffe opportunisten, die achter gesloten deuren wel kritisch zijn op Trump, maar hem ondertussen publiekelijk blijven steunen.
De situatie blijft vergelijkbaar. Die groep die hier steeds aan gedacht wordt was en is nog steeds maar een kleine groep binnen de republikeinen, doordat ze erg luid zijn met weinig decorum kan je de indruk krijgen dat de hele partij zo is maar dat is gewoon niet zo.
In de Clinton tijd had je ook rabiate republikeinen. Kenneth Starr, Newt Gingrich om er maar paar te noemen. Die hadden misschien geen twixxer en werden misschien niet betrapt op het seksueel bevredigen van hun partner tijdens een theatervoorstelling maar speelde het politieke spel net zo spijkerhard als de trumpisten.
De Clinton administratie slaagde er regelmatig in voldoende steun los te weken, hij moest daar wel veel meer een rechtse middenkoers voor gaan varen. Dat is misschien hier niet populair maar de republikeinen hadden een meerderheid en konden dat afdwingen. Net als bij benoeming van rechters. Democratie in actie, ook als het je niet aanstaat. De Obama administratie slaagde daar veel minder in. Dat is verwijtbaar, vooral de laatste jaren toen ze vol overtuiging waren dat ze door die kleine groep randdebielen bij de republikeinen ruim gingen winnen. Dat was een gecalculeerde gok die hopeloos de mist in ging.
Heb je mijn reactie eigenlijk wel gelezen? Ik noemde Gingrich zelf al. In de tweede zin, om precies te zijn.
En nee, de situatie is in de verste verte niet vergelijkbaar. Er waren weliswaar altijd extreme types bij de Republikeinen, maar nu zijn ze allemaal extreem.
Al is het natuurlijk wel zo dat sommigen nog extremer zijn dan anderen. Met de Tea Party kwamen de eerste totale onbenullen. (Herinnert iemand zich Michele Bachman nog? Destijds dacht je dat het echt niet nóg gekker kon.). Die dan weer best redelijk zijn, als je ze vergelijkt met iemand als Marjorie Taylor Greene.
Het is oneindig veel extremer geworden. De Gingrich van de jaren ’90 zou tegenwoordig een heel gematigde Republikein zijn. Als hij niet allang vervangen zou zijn door een MAGA-extremist.
Oh daarom schoot die naam te binnen. Twas een wilde tijd die jaren negentig.
Gaan we weer, succes Hans
Ja, daar gaan we weer. Maar ik neem toch aan dat niemand je dwingt om je als een vervelende puber te gedragen, als je eens een keertje wordt tegengesproken. Je kunt er ook voor kiezen om dat niet te doen.
Hans, Tegenargumenten zijn interessant tegenspraak is dat niet
Om eerlijk te zijn denk ik dat er ook een flinke overlap is tussen mensen die woke maar niets vinden en degenen die klimaatverandering een hoax vinden. Net als dat deze groepen weer een grote overlap hebben met de mensen die de islam het liefst uit Nederland verdwijnen.
Oftewel: dat interesseert ze niets
Wat al deze dingen met elkaar gemeen hebben: ze “bedreigen” de status quo, en de status quo vinden die mensen fijn. Alles is nu prima voor ze, dus waarom veranderen? En als wat ontkenning daarbij helpt: prima!
Het komt natuurlijk ook doordat radicaal rechtse propagandakanalen al die onderwerpen met elkaar verbinden in hun verhaaltjes over de culture wars. En radicaal rechts drijft grotendeels op ressentiment. ‘Links’ is de vijand, dus als ze daar klimaatmaatregelen willen, is dat op zich al genoeg reden om er juist tegen te zijn. Het sluit ook nog eens mooi aan bij het anti-intellectuele populisme van radicaal rechts.
Je zou nog bijna gaan zeggen dat het allemaal typische karakteristieken zijn van het f-woord. Maar dat mag niet van de nieuwe politieke correctheid.