Wat is dat toch met dictatortjes, dat ze geen kritiek kunnen velen?
Dat de Turkse president Erdogan in eigen land journalisten en intellectuelen bij bosjes op laat pakken als ze zijn beleid bekritiseren of zijn corruptie blootleggen, is al erg genoeg.
Dat de greep van de dictator van de Bosporus nu ook gevoeld wordt in het hart van Europa, is echter onduldbaar.
Maar we hebben hem nodig om ons honderdduizenden vluchtelingen van het lijf te houden, hè?
Reacties (1)
In Nazi-Duitsland was het overigens stukken gevaarlijker om kritiek te hebben en grapjes te maken over het regime en dat er thans een vluchtelingencrisis in Duitsland gaande is. En hoe het afliep met talloze Duitse verzetsstrijders benoem ik hieronder in een speciaal verhaal:
Ik was vanaf 28 juni t/m 1 juli 2016 op vakantie geweest in Duitsland en ik heb daar in steden zoals Berlijn, Karlsruhe, Freiburg, Stuttgart, Mannheim, Heidelberg, Ulm, Koblenz, Trier, Bonn, Hannover, Kassel, Göttingen, Hamburg, Bremen, Cuxhaven enz. op zich geen last gehad van alle gehate en opgenoemde groeperingen maar juist meer van vertraagde treinen, grote verkeersdruktes, bedelaars, autochtonen en allochtonen in gescheurde jeans, grote mensenmassa’s en ik stond er van te kijken dat de treinconducteurs nog flexibel waren als het om mijn vouwfiets ging.
Zo bezocht ik in Berlijn de Gedenkstätte Plötzensee (een gevangenis) en de Bendlerblock (of Gedenkstätte Deutscher Widerstand) waar in WO II talloze anti-nazistische Duitsers e.v.a. zijn geëxecuteerd. In de Bendlerblock werd Claus von Stauffenberg (1907-1944), de kolonel die op 20 juli 1944 Adolf Hitler wilde doden met een bom, gefusilleerd en ik zag daar toen tientallen Duitse schoolkinderen rondlopen die alles over de geschiedenis van Stauffenberg en het Duitse verzet meekregen.
Er waren in WO II tientallen Duitse verzetsgroepen actief geweest die helaas niet met elkaar konden samenwerken en ongetwijfeld elkaar eveneens in een burgeroorlog hadden afgemaakt. In Plötzensee bevind zich echter een stenen huis met twee kamers met in de rechterkamer een documentatie-ruimte over al degenen die daar gevangen zaten en werden terechtgesteld.
In de linkerkamer hangt in het plafond een stalen balk met daaraan vijf ijzeren vleeshaken, dat waren er ooit acht geweest, waar de medestanders van Stauffenberg (Erwin von Witzleben, Erich Hoepner, Paul von Hase, Peter Graf von Wartenburg, Helmuth Stieff, Robert Bernardis, Albrecht von Hagen, Friedrich Karl Klausing, Wilhelm Leuschner, Ulrich-Wilhelm Graf Schwerin von Schwanenfeld, Ulrich von Hassell, Josef Wirmer, Erich Fellgiebel, Paul Lejeune-Jung, Helmuth von Moltke, Julius Leber, Carl Goerdeler e.a.) allemaal aan werden opgehangen nadat zij hierna in 1944 door de nazi-rechter Roland Freisler van het beruchte Volksgerichtshof dood waren veroordeeld!
Een jaar daarvoor werden echter een aantal andere anti-nazistische Duitsers van ‘Die Rote Kapelle’ daar in Plötzensee op 5 augustus 1943 onthoofd onder de guillotine die ooit in datzelfde kamertje stond en dat waren ongeveer 17 mensen, dertien vrouwen en drie mannen, (Cato Bontjes van Beek, Stanislaus Wesolek, Emil Hübner, Adam Kuckhoff, Frida Wesolek, Ursula Goetze, Maria Terwiel, Oda Schottmüller, Rose Schlösinger, Hilde Coppi, Klara Schabbel, Else Imme, Eva-Maria Buch, Anni Krauss, Ingeborg Kummerow en Liane Berkowitz) en zij waren ter dood veroordeeld door de even beruchte collega van Freisler, de minder bekende nazi-rechter Manfred Roeder van het Reichskriegsgericht (RKG)!