Het fatalisme van Robert Mugabe

Met stijgende verbazing en afschuw volgt de wereld de ontwikkelingen in Zimbabwe, een land dat tien jaar geleden nog de voedselbank van zuidelijk Afrika was. De machthebber was toen dezelfde als nu, Robert Mugabe, maar hij is in de tussentijd afgegleden van een pragmatische despoot tot een tiran van wie je je afvraagt welke geslachtsziekte zijn brein tot pap vermalen heeft.

Nadat een van zijn medewerkers een poosje geleden al gewaarschuwd had dat het volk komende week een laatste kans krijgt om correct te stemmen, deed Uncle Bob er afgelopen week het ultieme schepje bovenop. Hij zal ongeacht de uitslag niet toestaan dat de oppositie de verkiezingen van aanstaande donderdag wint. Gewelddadige milities zetten zijn woorden kracht bij.

Eén conclusie dringt zich op: Mugabes regime is zo incompetent dat het niet eens in staat is de verkiezingen op een deugdelijke manier te vervalsen. Hoe moeilijk kan dat nou zijn, zorgen dat je overal net iets meer papiertjes in de doos hebt dan de oppositie? Dat geeft toch een hoop minder gedoe dan dat voortdurende geweld en die openlijke minachting voor het verkiezingsproces. Het is ook niet afgelopen nu tegenkandidaat Morgan Tsvangirai de handdoek in de ring gegooid heeft.

Waarschijnlijk kan het Mugabe allemaal niet meer schelen. Internationale paria, so what? Slachtpartijen onder de eigen bevolking (waarschuwing: schokkend), wie doet me wat? Het is het fatalisme van een man die voelt dat zijn dagen geteld zijn en daarom alle waardigheid heeft laten varen.