Geen bal op tv | Het Koningslied

COLUMN - John Ewbank had het Koningslied teruggetrokken. Maar toen besloot de machtige Joop van den Ende zich ermee te bemoeien. En alles werd duidelijk.

Het liet me maar niet los, dat Koningslied. Helaas. De melodie had zich in mijn hoofd genesteld als een parasiet die niet zou weggaan voordat hij mij kapot had gemaakt. “Daar sta je dan”, kermt mijn innerlijke Marco Borsato de godganse dag, “de dag die je wist dat zou komen is eindelijk hiiiiieeeerrr!” Ik weet niet zeker of die ene zin op de andere zin volgt, maar zo dringt de parasiet zich keer op keer aan mij op. 

Ik sprak er met een professioneel muzikant over. Toen hij het lied voor de eerste keer hoorde, vond ie het knap in elkaar zitten. Dat het geen meezinger was vond ie een rare keuze, maar verder vond hij dat John Ewbank zijn status had waargemaakt. Hij had gelijk, zag ik in. Zie maar eens een melodie te bedenken waarin je al die kromme kutzinnen kan gieten. Het klinkt als het slotlied van de eindmusical van basisschool De Ommerink te Almere Buiten, maar ga d’r maar aan staan.

Hoe knap het ook is, toen mijn muzikale connectie de analyse van De Snijtafel had gezien (omfietsfragmentje!), moest hij toegeven dat John Ewbank c.s. waren doorgeschoten in hun poging een democratisch lied te schrijven. Heel Nederland een zinnetje in laten sturen en dan aan Guus Meeuwis en Daphne Dekkers de opdracht geven om er een tekst van te brouwen, da’s het muzikale equivalent van heel Nederland ideeën laten bedenken over hoe we criminaliteit moeten aanpakken en dan aan Ivo Opstelten en Fred Teeven vragen om er beleid van te maken. Moet je niet willen met z’n allen.

Gelukkig had de mondige minderheid er een stokje voor gestoken. De eer van de natie en die van onze toekomstige vorst was gered. Ewbank had z’n keutel ingetrokken. Maar wie kwam daar ineens ten tonele? Jawel. De minzame peetvader aller B-artiesten, tevens woordvoerder van de Zwijgende Meerderheid, Joop van den Ende.

Volgens Joop had een enquête uitgewezen dat 40% van de Nederlanders het lied slecht vond en 60% goed. Hij aarzelde even toen hij ‘goed’ zei. Mocht deze enquête bestaan, dan vermoed ik dat 40% van de Nederlanders het lied om te kotsen vindt, dat het 57% niks kan schelen, dat 2% medelijden van John Ewbank heeft, dat 0,79% het lied niet onaardig vindt en dat 0,01% dit oprecht een goed nummer vindt. Alhoewel, dat zeg ik nu wel, je zult zien dat dit lied ergens aan het eind van dit jaar in de top 5 van de top 2000 aller tijden staat, pal naast die andere muzikale draken. Help me even herinneren daarop te letten. Kan ik weer een stukje hoop-dat-het-ooit-nog-allemaal-goed-komt-met-alles wegstrepen. Omdat het lied binnen drie dagen de nummer 1-positie had weten te veroveren, noemde Joop het lied een ‘retecommercieel goed lied’. De armoe, de armoe.

Daar zit je dan. Het lied die je dacht dat niet meer zou komen, wordt dan toch opgevoerd. En zal zich de komende dagen een weg naar mijn verzwakt darmstelsel vreten. Maar ik weet nu wie ik als hoofdschuldige kan aanwijzen. Hoe had ik het kunnen missen? John Ewbank kon er niks aan doen. Vergeet ook Guus Meeuwis en Daphne Deckers. Vergeet al die andere 39082 artiesten die hun medewerking hebben verleend. Allemaal willoze zombies, gehersenspoeld en aangejaagd door één man. Joop. Van. Den. Ende.

James, mijn brandende fakkel!