Een paar jaar geleden ging er een commercial viral van de Deense tv-zender TV2 waarin op het oog zeer verschillende groepen op z’n Dogvilles in hokjes werden gestopt. Hulpverleners in het ene hokje, een motorclub in het andere hokje. Nieuwe Denen tegenover bejaarde Denen. Boeren tegenover stedelingen. Voetbalhooligans tegenover yoga hipsters.
Een man met een clipboard heet ze welkom. ‘Wie van jullie was de clown van de klas?’, vraagt hij. En vanuit alle hokjes komen individuen naar voren. Er volgen meer vragen: ‘Wie van jullie is een stiefouder?’ ‘Wie van jullie danst er graag?’ En zo worden er steeds nieuwe groepjes gevormd. De voice-over neemt het over. ‘Ineens is er een wij’, zegt de stem, ‘Wij die UFO’s hebben gezien. Wij die gepest zijn. En wij die een dierbare hebben verloren.’ De boodschap moge duidelijk zijn: er is meer dat ons verbindt dan we denken. En we moeten wat vaker naar TV2 kijken.
Nu hebben wij hier geen TV2. Maar wel SBS6, de zender van de beroemde filantroop John de Mol. Uit wiens koker het komt, weet ik niet, maar op SBS6 presenteer Ali B. Ali’s Mensentuin, een programma dat onmiskenbaar is geïnspireerd door bovenstaand commercial. Toen ik zocht naar de betreffende commercial, kwam ik terecht op de site van RTL, waar ze het KRO-programma ‘Over de streep’ in herinnering riepen. Dat programma werd gepresenteerd door Arie Boomsma, draaide altijd rond een middelbare school en was van een ondraaglijke sentimentaliteit.
Eerlijk gezegd ligt de sentimentaliteit van de Deense tv-commercial er mij ook wat te dik bovenop. Hoewel ik de boodschap dat we zoveel gemeen hebben, mijn sympathie heeft, steekt het monster van de valse sentimentaliteit ook zijn kop op. Dat krijg je met zo’n filmpje dat geen tegenspraak duldt. Vragen als ‘wie heeft er weleens iemand in elkaar geslagen’ of ‘wie heeft er wel eens een vriend in de steek gelaten’ of ‘wie heeft zijn of haar partner wel eens bedrogen’ zul je niet zo snel tegenkomen in deze formats. Daderschap verbroerdert nu eenmaal niet zo goed.
Bij de commercial en Over de streep stoort mij dat, bij De Mensentuin niet. En dat komt vermoedelijk door Ali B. die het talent heeft om tussen neus en lippen door gevoelige snaren te raken, om zonder omwegen pijnpunten te benoemen en om zonder pathos oprechte genegenheid te tonen. Bovendien heeft hij de gave van het woord. Gewoonlijk sla ik dit soort programma’s over, bang als ik ben voor plaatsvervangende schaamte. Maar Ali B. vertrouwde ik het wel toe. In het begin was het nog wel even spannend, toen een quasi-sarcastische stem de betreffende subculturen in vooroordelen ging beschrijven. Ik hield m’n hart vast toen de gabbers, de sekswerkers, de Surinaamse mannen, de bejaarden en de transgenders hun portie kregen. Maar ik overleefde het. Daarna nam Ali B. het over. En ontvouwde zich een programma vol warmte en medemenselijkheid. Soms vroeg ik me weleens af hoeveel moeite de redactie heeft moeten doen om deze specifieke groepen samen te stellen. Ik vermoed toch dat het aantal homoseksuele gabbers die Chopin op de piano kunnen spelen gering is in de gabberscene. Maar het mocht de pret niet drukken.
Reacties (3)
Of deze mannen van de herenliefde zijn, dat weet ik niet, maar ze spelen wel een mooi potje gabber quatre-mains https://www.youtube.com/watch?v=bZizUlFbxs4
Nu kijk ik erg weinig tv, maar nu trek je mij toch over de streep. Dank.
Ali is geweldig. Ik ga het morgen gelijk terugkijken. Of nee, zaterdag, als mijn vriend terug is van vakantie, goed voor zijn opvoeding.