Explosie

COLUMN - Deze 22 maart was een zwarte dag voor Brussel, voor België. Meerdere explosies op verschillende locaties, ze zullen nog een flinke tijd nadreunen. En dan weten we inmiddels dat de grootste bom niet ontploft is. Het had dus allemaal nog veel erger kunnen zijn.

Sterkte aan de nabestaanden, sterkte aan België en haar inwoners.

Zo realiseren we ons dat het leven te kort kan zijn, intens triest en te snel voorbij. En wat doet het dan goed als mensen samenkomen en eensgezind er voor kiezen om zich uit te spreken tegen dit zinloze geweld. België, Brussel, wat ben je sterk, wat ben je groot. Een brok in mijn keel.

Dat het anders kan, bewezen we in ons Nederland wel weer. Met foto’s van de gewonden en doden in de hand, binnen een half uur na de eerste berichten, werd er alweer ‘grenzen dicht!’ geschreeuwd. De standaard reflexen. Dat het bij de daders om Belgen ging om en niet om vluchtelingen, die nota bene hun land verlaten vanwege dit soort ellende, deed er weer eens niet toe.

Iedereen wist al wat er zou gaan komen die dag: per direct meer racistische opmerkingen naar een Marokkaanse meid die achter een kassa zit. Mensen die wilden dat moslims afstand namen van dit geweld. Mensen die vonden dat afstand nemen liet zien dat het alles met de islam te maken heeft. En zelfs een min-of-meer bekende Nederlander die meent dat als je zegt dat de koran dit niet goedkeurt, je onze wet tekort doet. Want terroristen hebben respect voor de wet, dat weet iedereen.

’s Avonds moest natuurlijk Arnold Karskens de aanvallen komen duiden. Ik durfde niet te kijken. Karskens staat al lang niet meer bekend om zijn feitelijke kennis of gedegen analyses, collega journalisten zien het met argusogen aan. De oorloghitserij was weer eens niet van de lucht, als ik mijn Twitter-tijdlijn moet geloven.

Wilders wil ‘de-islamiseren’, want er is volgens hem voor dit geweld maar één oorzaak: islam. Welke journalist vraagt er door want dit betekent, dat de-islamiseren? Wie moet er weg? Welk gebouw wordt afgebroken? Wie-o-wie respecteert onze grondwet en wie niet?

En Halbe Zijlstra, de fractievoorzitter van de grootste landelijke partij in Nederland, maakt zich de laatste tijd herhaaldelijk druk om dingen die onze manier van leven bedreigen. Zoals welke vakantiedagen een school in A’dam mag geven en paaseitjes bij de Hema. Fucking. Paas. Eitjes. Waar ook nog eens niets van waar was. Gelukkig mocht hij gisteren voor de camera van Telegraaf TV zeggen dat juichende kinderen “snoeihard aangepakt moeten worden”. Of die kinderen überhaupt bestaan is nog zeer twijfelachtig, maar voor hem alweer geen reden om te wachten met een reactie. Snoeihard aanpakken. Kinderen. Welke journalist vraagt door wat dat dan weer betekent?

En wie daar wat van zegt is een ‘policor rat’, volgens een journalist van het Katholiek Nieuwsblad. Wie meent dat onze grondwet van belang is, dat we mensen afrekenen op hun eigen gedrag, dat onze vrijheden betekenis hebben, de mensenrechten gerespecteerd dienen te worden, dat onze waarden het verdienen verdedigd te worden op een fatsoenlijke manier, voor ons allemaal, is een moraalridder, ‘medeschuldig aan de aanslagen’. Ik verzin het niet.

En moslims die zich in hun normale leven ernstig bedreigd voelen door al deze uitspraken, die zich doorlopend in een hoek gezet voelen, die linksom of rechtsom totaal geen idee meer hebben wat ze nog wel kunnen zeggen of doen om zich samen met de rest van ons Nederlander te voelen, die moeten simpelweg niet zo zeiken. Al 10 jaar lang. Want we zijn in oorlog met de islam. Ofzoiets. Experts die jihad-gangers onderzoeken, die weten dat de-radicalisering mogelijk is en jeugdwerkers die verdomd goed werk doen en reizen naar Syrië voorkomen. Ze bestaan, en doen hun werk veelal in stilte: al die nuance, dat nadenken over oplossingen en preventie, dat bekt toch lang niet zo lekker? Wie zit daar nu op te wachten?

Bommen veroorzaken explosies, doden en ellende. Klote, maar verdomme, daar komen we overheen. Of dat ook lukt met het wegroesten van samenhang, die langzame explosie die zich onder onze ogen in onze samenleving voltrekt? Zijlstra heeft gelijk: onze waarden, onze manier van leven, onze vrijheden, ze worden inderdaad bedreigd. Door ons ja.