Ethniciteit of Klasse

Een Weberiaanse Revolutie in de West-Europese Politiek?

Het politieke geweld en de sociale onrust in Europa heeft in de Europese politieke ether een ontvlambaar en vluchtige atmosfeer geschapen. De aanslagen van 7 juli op de Londonse metro, de moord van Theo van Gogh, en de opstand van de banlieus in Frankrijk brengen de clash of cultures aan de oppervlakte van het politieke debat. Het sentiment is in de afgelopen tien jaren significant opgeschoven in de richting van een analyse gebaseerd op ethniciteit in plaats van sociale klasse. Het Front National in Frankrijk, de Liga Nord in Italie, het Vlaams Belang in Belgie en de Fortuynisten in Nederland, de traditionele interpretatie van de geschiedenis als een strijd tussen sociale klassen gebaseerd op technologische condities heeft plaats gemaakt voor een analyse waarin ethniciteit centraal staat: een Weberiaanse revolutie heeft zich in de West-Europese politiek voltrokken.

Islam en de Geest van de Democratie
Sociale integratie van immigranten en opwaartse sociale mobiliteit in het algemeen is een langzaam proces dat tenminste 2 of 3 generaties nodig heeft. Maar meer en meer blanke Europeanen verliezen hun geduld met de veelal Islamitische immigranten.

Rechtse politici exploiteren deze ethnische spanningen en baseren zich daarbij op een eenzijdige interpretatie van de Islam waarbij zij cultuur en klasse gebonden onderscheiden uit het oog verliezen. Bij voortduring stellen deze rechtse politici en opinievormers ‘de Ware Islam’ voor als een homogene ideologie. Deze Islam zou onverzoenbaar zijn met de waarden en normen van het Christelijke Europa en de vrijheden van de westerse democratie die Islamitische immigranten weigeren te aanvaarden. De emancipatie van vrouwen, de scheiding van kerk en staat, sociale tolerantie en vrijheid van meningsuiting worden door politici als Le Pen, Hirsi Ali, en Dewinter consequent tegenover de waarden van die ene Islam gesteld. De logische consequentie van deze interpretatie is volgens hen dan ook dat ‘onze’ normen en waarden, vrijheden en verworvenheden bedreigd worden door ‘hen’ die zich niet aanpassen aan onze maatschappij.

Tegelijkertijd wijzen ook radicale Islamieten op deze fundamentele tegenstelling, daarmee de sociale uitsluiting en de politieke propaganda van rechtse politici bevestigend in de ogen van buitengesloten Islamieten. Het politieke midden wordt op deze manier van twee kanten de realiteit en de nuance van de veelzijdigheid van de problemen ontzegd. De aanpassing van immigranten wordt door rechtse politici gemeten naar een alles of niets maatstaf, fundamentalistische Moslims bevestigen de politiek van sociale uitsluiting met een ideologie van jihad en zij in het politieke en sociale middenveld, die nuance proberen aan te brengen worden als naief of onwetend voorgesteld. De boel bijeen houden is soft, met andere woorden fout, en wijzen op de achtergronden van de achterstanden bij Islamitische immigranten is de ogen sluiten. Demagogie en volkspolitiek, durft de politiek zich daar nog tegen te verzetten? Zijn er nog socialisten die de achtergronden van deze sociale klassen zien, zijn er nog liberalen die durven te pleiten voor vrijheid en gelijkheid voor een ieder? Ik hoor ze niet, ik zie ze niet. Deze politici hebben in de zicht van polls en verkiezingen elk lef en leiderschap verloren, de waan van de dag regeert. Leiders die buigen voor het volk. Het volk? De kanker aan het volk!