Iets bevalt me niet in de commentaren op de dood van Steve Jobs. Ja, hij had alvleesklierkanker, en ja, dat werd in een dusdanig vroeg stadium ontdekt dat een operatie indertijd waarschijnlijk zijn leven had gered. Jobs weigerde die ingreep aanvankelijk: hij gruwde van het idee dat zijn lichaam zou worden opengemaakt en dat iemand van buitenaf aan zijn ingewanden zou zitten rommelen. In plaats van een operatie koos Jobs voor een strikt vegetarisch dieet.
Om die reden is hij de afgelopen weken door allerlei skeptici neergemaaid. Weer zo’n stommeling die denkt met alternatieve frommeltheorietjes de harde wetenschap te kunnen weerstaan. Kanker genees je niet met positief denken, of met soja en peulvruchten!
Maar dat beweerde Jobs helemaal niet. Het enige dat hij zei was dat-ie een operatie niet aandurfde en liever zelf wat wilde aanmodderen. En die gedachte begrijp ik volkomen. Het was ook mijn eerste reactie toen ik hoorde dat ik kanker had: houd nu allemaal even je kop met al je goedbedoelde adviezen want ik wil eerst zélf even nadenken, en mensen die in mijn lichaam willen snijden vind ik sowieso eng.
Maakt die schroom je meteen tot een onversneden new-ager, tot een dommerik die alle wetenschap verwerpt, erger: tot iemand die zijn eigen dood heeft bewerkstelligd? Ik geloof van niet. Ik geloof eerder dat al wie ontkent hoe eng medische wetenschap kan zijn zodra het jouzelf betreft, angstwekkend rationeel is – want die ontkent niet alleen je eigen angsten, maar keert die bovendien om in een persoonlijk gericht verwijt.
Waarmee deze benadering – onbedoeld maar toch – uiteindelijk uitkomt op precies hetzelfde valse gedoe als al die new-age theorietjes: het ligt uitsluitend aan jou als je niet geneest. Had je je maar aan ónze discipline moeten onderwerpen! Eigen schuld, dikke bult!
Laten we wel zijn: Steve Jobs ging dood aan kanker, niet aan zijn hoogstpersoonlijke reactie daarop. Natuurlijk wilde hij zijn lichaam niet laten openmaken: Jobs was altijd een rigoreuze voorstander van gesloten systemen. Natuurlijk begon hij aan zijn zoveelste dieet: sinds zijn vroege jeugd had hij allerlei strikte voedingsregels in acht genomen, en was hij gaan geloven dat abstinentie verheffend was.
Waarom denken we in hemelsnaam dat iemand alles moet opofferen voor zijn gezondheid? Waarom vinden we dat iedereen radicaal moet breken met alles wat hem lief is, zuiver om te overleven? Waarom denken we dat elke aarzeling over ingrijpen meteen dommigheid is?
Dit stuk stond ook in het Parool en is ook te lezen bij Karin Spaink.
Reacties (7)
Waarom meent men zich überhaupt een mening aan te moeten meten over andermans beslissingen op het gebied van gezondheid.
Het privé-domein verdwijnt blijkbaar.
Volkomen raak stuk. Konrad zei ooit, op de vraag wat de zin van het leven is: “elke mens antwoord daar op met zijn levensloop”.
Meer nog, zou ik denken, met de manier waarop je met de dood omgaat.
Er zijn er met fighting spirit, met lijdzaamheid, met overgave, met kop op, met kop tussen de schouders. Met schrik, met moed.
En soms met alles tegelijk, meestal met alles na elkaar.
Zelfs: ‘had ik maar’… wordt dan weer wel dan weer niet gesteld.
Uiteindelijk komt het neer op aanvaarding. Boutadeus zou je kunnen zeggen: de zin van het leven is hoe je uiteindelijk de dood aanvaardt.
“Maakt die schroom je meteen tot een onversneden new-ager, tot een dommerik die alle wetenschap verwerpt, erger: tot iemand die zijn eigen dood heeft bewerkstelligd?”
Uh, ja? Het artikel zou kloppen als Steve Jobs rationeel had gekozen voor de dood. Maar dat wilde hij niet, anders had hij die stomme diëten niet gevolgd. Dus is hij een dommerik die de wetenschap heeft verworpen en zijn eigen dood misschien niet heeft bewerkstelligd, maar wel heeft versneld.
Hij koos niet voor diëten omdat hij dacht dat het beter zou helpen.
LOL @ “Natuurlijk wilde hij zijn lichaam niet laten openmaken: Jobs was altijd een rigoreuze voorstander van gesloten systemen.”
Dus die groenten waren bedoeld als een update van zijn besturingssysteem…
Oordeel niet opdat gij niet geoordeelt worde
Zeg euh Sargasso …