Een geval van paranoia

Had niemand het aan zien komen, of was men gewoon bang geweest om met naam en adres op het zogeheten Roze Honk terecht te raken? Toch was een enkeling niet ontgaan dat de hoofdredacteur van ’s lands meest gevreesde shocklog de afgelopen maanden in zijn stukjes steeds militantere trekjes was gaan vertonen. Sommigen zouden achteraf spreken van ‘radicalisering’. Maar ja, achteraf is iedereen Nostradamus.

Na een aantal apocalyptische waarschuwingen dat overal opspringende knokploegen en alomtegenwoordige Riffijnenterreur Nederland weldra zouden doen vervallen in een real-life remake van Mad Max; enkele verbeten afrekeningen met zijn twittervijanden; en de hysterische conclusie dat de woningoverval op een PVV-provincieraadslid wel politiek van aard moest zijn en daarmee een herhaling van de zetten uit de jaren twintig en dertig inluidde, was de paranoia Bison Kitt nu volledig naar de keel gevlogen.

Toen Kitt die zaterdag een blik sloeg op wat zijn koters zaten te lezen, was hij bevangen door een koortsachtige gewaarwording. Die pruik! Dat golvende blonde haar op de kruin van de Grote Boze Wolf! Het pak. Zijn rol als spindokter voor de “PvdB”. Dat kon geen toeval zijn: de Donald Duck voerde hier een lafhartige ideologische aanval uit op niemand minder dan Geert Wilders. Dit was subliminale beïnvloeding van de kinderziel op Orwelliaans niveau.

Gelukkig is hij eindbaas van het meest gelezen blog van Nederland. Hij wist wat hem te doen stond. Niet alleen ging dat abonnement subiet de deur uit; hij zou de (s)linkse indoctrinatie door die multikultimaffia op geitenwollensokken, die kennelijk tot diep in de redactie van het grootste stripblad van Nederland was doorgedrongen, wel eens even aan de kaak stellen.

Arme Bison. Zijn lezers zien het niet. Ze lezen het te letterlijk. Stumpers. Ze miskennen compleet hoe listig de beeldgelijkenis van de Grote Wolf met Geert Wilders onbewust de associatie legt tussen de PVV-voorman en deze biggenverslindende Booswicht. Hij doorzag het direct, hij had zich de afgelopen acht jaar immers in dezelfde techniek bekwaamd. En hij was er, moest ‘ie bekennen, een ware meester in geworden. In een moment van tevredenheid vormden zijn lippen zich tot een sardonische krul.

Toch liet het hem niet los. Eerder al hadden zijn reaguurders zich blind getoond voor de perfide invloed uit de rangen van de Gerard Thongs, Francisco van Jeauleaux, Adriaan Bloederigebroeken, en Rob Riemmlers; de gelederen van Robbie Bertolli’s, Angst&Haat-Predikers, Erich von Eichelenburgs, en Thomas von der Dunkelkammers; de marslinies van de Peter R. de IJspriemen, Peter Breedviks, Maarten van Afrossens en van die hele vervloekte PvdA-media waar hij inmiddels met de nek werd aangekeken vanwege zijn zogenaamd ‘ranzige’ weblog.

Zag dan werkelijk niemand behalve hij hoe de constante stroom aan hetzerige verdachtmakingen van deze haatzaaiers richting PVV’ers de sfeer in dit land verpestte en rijp maakte voor een tweede lijk op het mediapark… of erger? Het was slechts een kwestie van tijd. De rechtsstaat was al overleden, en bungelde nog slechts als dood gewicht aan de nek van de fatsoenlijke, belastingbetalende burger.

Het was Kitt duidelijk. Hier hielpen geen schimpscheuten en snedige stukjes meer. Hij moest een daad stellen. De mensen wakker schudden. Die zondagmiddag trok hij zich terug in de schuur, barricadeerde de deur met Laven, stofte de oude typmachine af waar zijn grootvader nog de kopij voor het lokale verzetskrantje mee had geschreven, en tikte de eerste regels van zijn manifest.

In de tuin kweelt zijn zoontje ondertussen diens lievelingsliedje van Kinderen voor Kinderen: “Baklavaaaa of Rijstevlaaaa; Marrakesjjj of Appelschaaa…”