COLUMN - Bewegend behang en kauwgum voor het oog: de TV bood maar weinig tijdens de feestdagen. Maar dat wil niet zeggen dat er helemaal niks aan was. Wel aardig: de vergelijking tussen Freek en Youp. Youp van ’t Hek wordt steeds beter naarmate hij zich minder overschreeuwt. Wat moet je zeggen over de ramp met MH17? Het is onbespreekbaar nieuws. Maar Youp verzon een vriend met een ingelijste boarding pas; hij ging niet naar Parijs maar naar Amsterdam. De vlucht naar Parijs stortte neer, ergens in de jaren negentig.
Zijn familie zat in zak en as, toen hij in Amsterdam arriveerde, want onheilsboodschappen hebben de snelheid van het licht. Waarom? Hij wilde niet naar een vervelende vergadering in Parijs. Omdat hij er niet was, werd hij ontslagen. Als ik wel het vliegtuig had genomen naar Parijs, was ik er ook niet geweest. Maakt niets uit, het gaat om het principe, vond de werkgever.
Op het vliegveld JFK had hij zijn plaats geruild met Dorothy, dolblij dat ze naar haar vriend Remy toe kon vliegen, met een verrassing ook nog; ze was zwanger. Dat die ruil het einde voor haar betekende en haar ongeboren kind en dat Remy ‘alleen op de wereld’ bleef, dat was ontregelend.
Ik heb het zelf verzonnen, zei Youp, maar het ontroerde niettemin. Het toont een mooi gevoel voor het absurde, als de geschiedenis het alledaagse leven van gewone mensen binnendringt. Daardoor werd de conference ook heel politiek en inhoudelijk.
Freek hield zich bezig met artiesten die in Carré hadden opgetreden, mooie absurdistische schetsen, maar mij wat te barok en wat te leeg. Mij bekroop het gevoel dat de oude meester zijn tijd heeft overleefd. Hij improviseerde niet onverdienstelijk op een oud nummer van Toon Hermans over ‘Vader gaat op stap’, maar veel werd het toch niet.
Buitenhof had een paar jonge honden uitgenodigd om over de politiek te spreken: Claassen, Bregman en Schinkel. Wat is er mis met onze politiek?
De boodschap die Schinkel uitsprak heb ik in deze kolommen ook wel eens gebracht: we doen niet aan politiek, maar we proberen problemen te managen, te besturen. Dat is een soort depolitiserende strategie, met als gevolg radicalisering aan de uiteinden van het links-rechts spectrum: aan de ene kant de PVV, aan de andere kant de SP. Het vage probleem-management bindt niet voldoende.
Bregman prees de PvdA-senatoren: ze doen gewoon wat ze moeten doen en krijgen bestraffende etiketten opgeplakt, als ‘dissidenten’. Ja, zei Schinkel, representatie is een paradoxale utopie, want je moet iets vertegenwoordigen dat er niet is en mogelijk ook niet bestaat. (zoiets als de volonté generale?)
Claassen had het over het verlies aan macht van de nationale overheid: we maken ons steeds drukker, maar hebben steeds minder in te brengen. De macht van bedrijven is immens, de route waarlangs die wordt uitgeoefend is het lobbycircuit in Brussel. Wat heeft Den Haag eigenlijk nog te zeggen?
Schinkel wees er nog eens op dat politieke partijen geen enkele basis hebben in wet of grondwet: ze hebben een soort coup d’état gepleegd. Vroeger, zei Bregman, werden ze in toom gehouden door hun kiezende achterban, maar dat gebeurt ook niet meer. Hmm, terug naar last en ruggespraak?
De utopie mag nooit verward worden met technische maatregelen. Maatregelen zijn op zich prima, maar niet als utopische expressievorm.
Heeft Schinkel of een van zijn jonge gesprekspartners een alternatief dan? Neen, ‘luie nepdemocraat’, zegt Schinkel dan: het is niet mijn taak alternatieven te bedenken. Ik wijs er alleen maar even op dat de mededeling dat er geen alternatief is, apolitieke onzin is. Wij zijn vrij, dus alternatieven zijn er altijd.
Inmiddels citeer ik uit een bijeenkomst in de Rode Hoed. Maar de lijn is zo consistent dat ik dat durf te doen. Het lijkt mij de moeite waard wanneer met deze jonge honden vaker en langer over het onvermogen van onze politiek zou worden gesproken.
Reacties (6)
Onvermogen is een laf en slap excuus, je verschuilen achter louter een bestuursfunctie ook.
Waarom? Omdat iedere keuze, ieder beleidsvoornemen, iedere begrotingspost, niet zo maar wordt in gevuld.
Het gaat altijd om een voorkeur, een ideaal.
Het gaat altijd om bijvoorbeeld de keuze voor nieuwe gevechtsvliegtuigen, die zijn dan nodig om …..
Het gaat altijd om bijvoorbeeld minder geld voor de zorg, die uitgaven zijn ….
Het gaat altijd om bijvoorbeeld het ideale belastingstelsel voor bedrijven, of om de mogelijkheid topsalarissen te kunnen betalen, etc. etc.
Welk onderwerp ook wordt benoemd, de keuze verraad het ideaal waar je naar streeft.
De PVVDA en de destructieve oppositie is kortom geen bestuur pur sang (dat bestaat niet), maar een club die overtuigd van idealen, de markt promoot en beweert dat men puur zakelijk zelfs waardevrij opereert.
Pure onzin is dat, puur bedrog.
Nederland is een zeer rijk land, als je politiek bedrijft gaat het om de verdeling van die rijkdom, evenzeer natuurlijk ook, over de “verdeling” van welzijn.
Dat is niets om je voor te schamen en links voor zover dit nog bestaat, mag dat van de daken schreeuwen.
Ik snap de reactie niet zo goed. Ik heb het over onvermogen; dat is geen excuus maar een diskwalificatie.
Het probleem is dat niemand meer over waarden spreekt, behalve een enkeling, zoals de voorzitter van de PvdA.
Hij doet het nog overtuigend ook.
Maar verder lijken we het wel eens te zijn. Ik ben een trouw lid van de PvdA, maar ik zie nogal wat keuzen gemaakt worden die iets verraden dat ik niet herken.
Er is geen politiek programma voor deze coalitie gemaakt, maar er is aan management van problemen gedaan. De PvdA kiezer lijkt dat in te zien en voelt zich niet meer vertegenwoordigd.
Mensen die aan de kant staan en niets mogen, alleen brieven aan werkgevers moeten schrijven, vluchtelingen en asielzoekers in gevangenschap terwijl de IND wikt en weegt, terwijl die mensen competent zijn en een bijdrage willen leveren.
Laten we dat van de daken schreeuwen, ja…
Niets.
https://www.youtube.com/watch?v=LM2Fi1rhYqc
Nou ja … er moet wel e.e.a. veranderen. Willem Schinkel is wat dat betreft niet te onderschatten. (zie ook Buitenhof 4/1). Niet schrikken van Ken O’Keefe.
@2: Je kunt onvermogen ook als excuus gebruiken. Jij zegt het is een diskwalificatie en met mijn betoog ondersteun ik dat. Ik denk daarom dat jouw conclusie dat we het goeddeels eens zijn op dit punt dan ook klopt.
Wat ik dan weer niet snap is jouw trouw aan de PVDA.
Zij zijn al jaren een bestuurspartij die het enkel te doen is om de macht en de inhoud weggeven in zogenaamde compromissen en ondertussen mee huilen met de mantra’s van rechts.
Het voorbeeld in deze is het steeds weer streven naar groei en banen, banen, banen.
Hier zou men het roer eens gedurfd om moeten gooien.
@4: eigenlijk zijn we het wel eens. Ik vind ook de partijlijn niet erg consistent en niet erg bevredigend.
Het grootste probleem zit in de wijze waarop Kamp en Bos geformeerd hebben. Er was geen andere route, dus verdeel de pijn maar. Dat is geen coalitievorming.
Dat er dan wel eens wat goed gaat is meegenomen. Maar alle kwetsuren die je beginselen oplopen, zijn vooral als je een beetje links bent een verschrikking.
Daar staat tegenover dat ik de principes nog steeds trouw ben en aanhang. Ik kan alleen maar waarschuwen tegen het beleid jegens de huurders, of tegen het getamboer op groei.
Waar is de tijd dat groei iets was, waarmee je de aarde verder uitputte en beslissingen over verdeling gemakkelijk maakte?
Inderdaad, durf het roer eens om te gooien en echt gevoelige beslissingen te nemen.
Als een partij de principes niet meer aanhangt / uitdraagt, dan ben je die principes toch niet trouw door bij de partij te blijven?