COLUMN - De afgelopen maanden was ik op werkbezoek bij een bij een universiteit in de Verenigde Staten. Net zoals bij mijn eerdere bezoeken viel me op hoe lang de mensen werken. Dat is niet alleen mijn indruk: data van de OECD laten zien dat een werkende Nederlander in 2012 gemiddeld 1381 uur per jaar werkte, terwijl een Amerikaan 1790 uur klokte, bijna 30% meer dus. Hoewel Nederland door de vele parttime banen een uitschieter naar beneden is, werken Duitsers (1397 uur) en Fransen (1479 uur) ook een stuk minder lang dan Amerikanen.
Verschillende economen hebben verklaringen aangedragen voor dit grote verschil. In een artikel uit 2004 argumenteert Edward Prescott op basis van simulaties van een theoretisch model, dat verschillen in werkdruk worden veroorzaakt door verschillen in belastingdruk. Doordat de inkomstenbelastingen sinds de jaren zeventig in de VS. flink zijn gedaald ten opzichte van de belastingen in Europa, is het voor Amerikanen aantrekkelijker geworden meer te werken. Dat klopt met het feit dat (West) Europeanen in de jaren zestig nog harder werkten dan Amerikanen.
Alesina, Glaeser and Sacerdote (AGS) bekritiseren deze simulaties, omdat het aantal uren dat mensen extra gaan werken bij een hoger nettoloon (‘de aanbodselasticiteit van arbeid’) in de meeste studies veel lager is dan Prescott aanneemt. AGS komen met twee nieuwe hypothesen. Ten eerste kunnen sociale drijfveren het effect van belastingen vergroten. Vrije tijd is waardevoller als anderen ook vrije tijd hebben, zodat je samen dingen kunt doen. Ook is het vervelend minder te verdienen dan je buurman, dus als hij harder werkt, doe jij dat misschien ook. AGS vinden wel wat bewijs hiervoor, maar de grootte van de effecten is te klein om het verschil volledig te verklaren.
AGS geven de voorkeur aan een andere verklaring: de macht van vakbonden in Europa. Vakbonden beïnvloeden werktijden op ten minste twee manieren: door hogere lonen te vragen reduceren ze het aantal nieuwe banen, en ze gebruiken hun politieke gewicht om kortere werktijden af te dwingen. Frankrijk heeft bijvoorbeeld een 35-urige werkweek (alles wat meer gewerkt wordt is ‘overtijd’), en de EU Working Time Directive, stipuleert een lijst reguleringen waaronder het recht om niet meer dan 48 uur per week te werken. Het wettelijk minimum aan vakantie voor een Duitser en Fransman is respectievelijk zes en vijf weken per jaar, terwijl de gemiddelde Amerikaan het met twee weken moet doen.
AGS laten zien dat het verschil in gewerkte uren tussen landen voor het grootste deel kan worden toegeschreven aan zulke arbeidstijdreguleringen. Een statistische analyse wijst bovendien uit dat het landelijk percentage vakbondsleden, dat in Europa hoger is dan de V.S., een sterk negatief effect heeft op het aantal gewerkte uren. De belastingdruk heeft daarentegen geen onafhankelijk effect op de arbeidstijd.
Verminderen vakbonden hiermee de welvaart van individuele werknemers, of helpen ze juist een situatie te vermijden waarin iedereen teveel werkt, alleen maar omdat anderen dat ook doen? Het is nauwelijks doorslaggevend bewijs, maar AGS laten zien dat in landen met kortere werktijden mensen gemiddeld een wat hogere life satisfaction rapporteren. Genoeg reden voor mij om me niet schuldig te voelen als ik eerder uitklok dan mijn Amerikaanse collega’s.
Reacties (48)
Amerikanen hebben een lager minimumloon en hun vrouwen zijn minder van die part-time types, daarnaast zijn gesubsidieerd onderwijs en gezondheidszorg niet zo vanzelfsprekend voor hen dus moeten ze zelf hoge premies betalen en veel sparen.
Het resultaat is een gemiddeld iets rijker land maar met meer ongelijkheid waardoor de meeste mensen niet meer koopkracht hebben dan hier (in macroeconomische termen vloeit er minder van rijk naar arm dan in Europa).
In Europa neemt vakbondslidmaatschap af, het is dus te verwachten dat wij ook hier weer meer zullen gaan werken op den duur. Hopelijk is de traditie zo sterk dat dat nog wel even duurt.
Ik heb nog wel een andere suggestie, de meeste Amerikanen werken zoveel uren omdat ze anders niet te eten hebben en/of omdat ze ieder moment ontslagen kunnen worden.
@3: Dat is niet een andere verklaring dan de vakbonden. Die zorgen immers voor ontslagbescherming en hoge lonen, en werktijdverkorting.
Oftewel in gewone ouderwetse termen: de Amerikanen worden meer uitgebuit, omdat de kracht van de vakbonden er kleiner is.
Ach de tweet van wijlen Jan Peter Schmittmann zegt genoeg denk ik: https://twitter.com/janpetermann/status/219481904649474049 Amerikanen werken vooral zoveel omdat ze materialisten zijn, heeft helemaal niets met geluk (=life satsifaction) te maken. Ik vind het de meest trieste mensen ter wereld die Amerikanen. Ik werk heerlijk 32 uur p/wk en zou zelfs nog niet voor 1 miljoen per jaar 40-50 uur p/wk willen werken. Ik ben gelukkig, kan alles doen en laten wat ik graag wil en dat is genoeg voor mij.
@4 & @5 @6
Het ligt niet aan de vakbonden (of het gebrek daaraan) dat de zorg en het hoger onderwijs zo raar geregeld zijn in de VS. Er is dus wel meer aan de hand.
Tot in de jaren ’70 waren de 40-urige werkweek en vakbondlidmaatschap (hoewel al aangetast door alle maffia-perikelen) heel gewoon in de VS. Het is opvallend hoe snel de dingen zijn gegaan.
Een ieder die in de US gewerkt heeft weet dat rondhangen tot de baas naar huis gaat vaak met werken verward wordt.
Vakbonden en korter of langer werken. Lijkt me een geval correlatie is geen causatie. Zelf ervaring in onderzoek in Amerika. Als jonge onderzoeker destijds verschillende keren een paar maanden gezeten op meerdere instituten en de lange uren (ook weekenden en avonden) van de Amerikaanse collegae waren inderdaad opvallend. Op maandag de ene collega tegen de andere “You were not in this weekend?”. Kom daar maar eens om in Nederland.
Maar diezelfde collegae produceren vergelijkbaar veel qua onderzoek als wij Europeanen. En daar zit dan het punt dat wij, zeker in Nederland, heel efficiënt blijken te werken. Dat is ook cijfermatig onderbouwd. In de VS lijkt de sociale druk om aanwezig te zijn op het werk in sommige gevallen (ook elders) heel bepalend te zijn, en het zegt niet heel veel over hard er wordt gewerkt.
De vraag zou derhalve moeten zijn: “Waarom werken Europeanen zo hard?”
@8: mijn ervaring is ook dat er lang maar niet hard gewerkt wordt.
@10: en ook lang niet altijd even effectief.
Het vakbondsverhaal is natuurlijk geen echte verklaring. Onder de oppervlakkige verklaringen zit een compleet cultuurverschil. Wij gaan op een heel andere manier om met werken en vrije tijd.
Gewoon simpel, de Amerikaan wordt vanaf zijn jeugd al meer in het prestatie korset gedrongen dan de Europese leeftijdsgenoten. Dat ken ik van Amerikaanse vrienden. Die ondernemen meer, minder vrije tijd, meer daden dan woorden, enzovoort. Europeanen zijn gewoon meer lui. Punt.
@13: Goed maar dat verklaart niks. Waarom is presteren in Amerika belangrijker geacht. Ik denk zelf toch vanwege de onzekerheid op o.a. de arbeidsmarkt (negatieve prikkel) maar ook minder regelgeving en belastingen (positieve prikkel).
@14.
De mentaliteit is anders. Dat verklaart heel veel. Typisch Europees om te denken in prikkels als onzekerheid en minder regelgeving. Zo denkt een doorsnee Amerikaan totaal niet, daarom kan hij/zij met een gerust hart Republicans stemmen, wat wij ook niet begrijpen.
Jaja, en de groeiende aantal arbeiders (meer dan 8 miljoen) die meer dan 1 baan hebben (soms zelfs 4) is zeker ook mentaliteit? Volgens mij zijn de lange werkdagen vooral een afspiegeling van te lage lonen.
@16.
Je hebt helemaal gelijk. Het is de opgedrongen mentaliteit van boven, de sociale disciplinering, de wens van de fondueing fathers, enzovoort, traditie. Dat wordt er zoals ik aangaf van jongs af aan keihard ingestampt op school. Met vlaggen, volkslied, enzovoort.
De lange werkdagen zijn daarom een afspiegeling van de lage lonen. Te laag weet ik niet.
Om eerlijk te zijn vind ik die gemiddelde werkuren volledig onzinnig en onvergelijkbaar als in het gemiddelde niet de mensen zijn meegeteld die 0 uur werken.
@18: En dan nog is het niet vergelijkbaar, want het maakt nogal uit hoe de samenstelling van de bevolking is. Daar moet je op z’n minst voor corrigeren.
@19: Lijkt me niet. Als je het als land leuk vindt om gemiddeld 7 kinderen te nemen (of ouderen in leven te houden tot hun 100ste, maar te laten stoppen met werken op hun 60ste), is het volstrekt logisch dat je meer uur werkt om dat op te vangen.
@15: “De mentaliteit is anders” verklaart niks.
@21.
Nee, jij analyseert niets. Eerst bij jezelf beginnen, en dan over een ander beginnen. Je kan bijvoorbeeld zelf eens nadenken. Wat betekent mentaliteit? Wat zou ik er mee bedoelen? Dat heb ik al uitgelegd. Dus jouw ‘analyse’ is niets anders dan goedkoop gezeur.
@14
“maar ook minder regelgeving en belastingen (positieve prikkel).”
Dat zou waar zijn als Amerikanen netto per uur meer verdienden (absoluut of PPP) en dat geldt voor het overgrote deel van de Amerikanen gewoon niet (zeker voor de onderste 90 procent). Sterker nog als je het GDP per capita (PPP) deelt door het aantal gewerkt uren dan is dat überhaupt niet zo, zelfs niet als de top 1% meerekent. Het bierviltje zegt dat je dan ongeveer gelijk uitkomt en zonder 1% ongeveer 20-25% lager voor Amerikanen.
@17 Te laag weet ik niet
Ik wel. Een tweede (derde, vierde) baan neem je als je niet kan rondkomen van een.
Open deuren onderwerp.
Amerikanen werken meer uren, maar presteren minder. Ja dat weten we al sinds de jaren 20. De productiviteit van werknemers daalt enorm na een uurtje of 6. Wie meer dan 6 uren werkt, presteert dus per uur minder dan wanneer hij 6 uur zou werken.
Waar zou dat door komen? Wie zo veel meer werkt, kan nog wel zeggen, dat hij dat doet, omdat hij zo gemotiveerd is, en veel mensen die net verder denken dan hun neus lang is, geloven dat ook nog, maar de productiviteit verraadt anders. Boven de 6 uur daalt de motivatie. Mensen hebben nu eenmaal ook rust nodig, en vrije tijd, sociale contacten, en ga zo maar door. Mensen zijn geen robots.
Wie dus veel meer werkt, doet dat omdat het moet (geen anderen beschikbaar, die vertrouwd worden, te lage lonen, e.d.).
@17 Minimumloon zou het laagst ‘leefbare’ loon moeten zijn, toch? In New Jersey and Maryland moet je daarmee meer uren in de week werken dan er uren in de week zijn, alleen om de huur op te kunnen brengen voor een 2-kamerappartement. (En voor het eerste plaatje, uitgaande van de huidige wisselkoers is een 40-urige werkweek op Nederlands minimumloon gelijk aan $11,88/uur. Slechts 4 van de 50 staten komen daaronder voor huur alleen. Puerto Rico is geen staat, maar ‘valt onder’ de VS)
@26
Dat geldt als je minder dan 30% van je inkomen aan je woning wilt uitgeven. Als je een hoger percentage uitgeeft kan het wel en dat is ook in Nederland heel normaal. Dus oftewel heeft Nederland net zo’n groot probleem oftewel is het onzinnig om een kunstmatige grens van 30% op te werpen.
In sommige kringen krijgen ze een compliment of goede eigenschap van Amerikanen simpelweg niet uit hun strot.
@27 Je hebt een punt, 30% lijkt inderdaad vrij willekeurig. De rest neem ik even onder de loep.
Het is waar dat huurders gemiddeld zo’n 37% aan woonlasten uitgeven, maar slechts 24% aan directe huur (dat bedoelde ik in #26, maar doorlinken geeft aan dat bij die 30% ook andere woonlasten horen). Ook deze link (met oude data) bevestigt dat.
In de States is 30% een kritische grens. Het <a href="desbetreffende ministerie“>Visit W3Schools noemt iedereen die boven de 30% huurt ‘cost-burdened’, waarbij ze het risico lopen ‘voedsel, kleding, vervoer en medische onkosten’ niet te kunnen betalen. Hun definitie van ‘affordable housing’ is die 30%.
Ik kan enerzijds zeggen dat wat je in Nederland concludeert, niet per se geldt voor de VS, en dat het daar ‘normaal’ is om tot 30% uit te geven aan woonlasten, maar anderzijds: als ik deze gegevens erbij haal, gaat het toch om 35% tot 42% van de huishoudens (ik neem aan dat ‘severely cost-burdened, met meer dan 50% uitgaven aan woonlasten daar ook bij hoort). Dus zo ‘raar’ is het nu inderdaad niet. Kijk je naar de afgelopen 20 jaar*, dan is het tot begin 2000 onder de 30% gebleven.
De kern van mijn punt is eigenlijk: wat de US Census Bureau ‘betaalbaar’ wonen noemt, is niet in overeenstemming met het beeld van minimumloon als laagst mogelijk leefbare loon, én de hoogte van dat minimumloon in veel staten.
Zie hier(p.2) voor de 30% natte vinger en meer.
*Als je gevraagd wordt opties in te vullen: Region: statewide; Breakdown: Minnesota and US; Data of Graph. Er zijn geen punten tussen 1990 en 2000. Ik kon het zo-even ook niet vinden op het US Census Bureau.
P.S. Het 2-kamerappartement uit #26 is een appartement met 2-slaapkamers.
@22: Gaap. Nog een gefrustreerde internetheld die te snel op z’n verschrompelde pik is getrapt. Diepe gaap.
@3
Ook rijke Amerikanen werken veel, veel meer dan Amerikanen uit de middenklasse. Voor veel Amerikanen is het inderdaad noodzaak, maar het zit ook in de cultuur.
@29
Ik wou maar zeggen dat in Nederland ontzettend veel mensen meer dan 30% uitgeven (misschien wel de meerderheid van de bevolking) en je kunt je afvragen waar ineens het idee vandaan komt dat je met minimumloon twee slaapkamers moet kunnen hebben. Het minimumloon in de VS is laag, maar dat kan worden uitgewezen via andere manieren die minder suggestief zijn en ook begrijpelijk voor niet-Amerikanen.
@32 Inderdaad, dat kan op andere manieren worden aangetoond, die doorgaans veel meer cijfertjes hebben. Het is inderdaad suggestief (en deels was dat mijn intentie dus ook) om het zo te poneren: je kunt niet van een minimumloon wonen, laat staan dat je daar nog iets ‘bij’ wil.
Simpele, inzichtelijke, maar even suggestieve, manieren om de ‘laagte’ van het minimumloon aan te tonen moet je doen door het relatief te verhouden tegen kosten. Kosten die iedereen moet maken zijn: wonen, eten, drinken en een vorm van energie (hout, elektriciteit) en -als het even kan- een vorm van gezondheidszorg (water, zeep). Al die methoden zijn afhankelijk van ceteris paribus, maar dat geldt niet altijd. Gesubsidieerd brood, gesubsidieerd wonen, gesubsidieerde energie, je vindt elk van die dingen overal wel.
De twee slaapkamers vind ik ook een beetje raar. Dat wordt in de ministeriebron wél genoemd, maar niet in het rapport van het censusbureau. Ik vermoed dat de oorsprong hier ligt in de opvatting dat ‘huishoudens’ altijd (kern)families zijn met kostwinners én kinderen. De ouders in één kamer. De kinderen in de andere.
@31:
Dream on. Er zullen er best wel een paar zijn hoor, maar de meesten van hen werken echt niet veel. Daar hebben ze personeel voor.
@34.
voor het echte werk heb je mensen in dienst, net zoals de laatste Groningse herenboer die vertelde dat hij die week hard had gewerkt, waarop zijn vrouw aanvulde dat hij de knechten bedoelde
hard werken kan je niet alleen afmeten aan hoeveel je verdient of hoeveel uren je maakt. nee, typisch Amerika, dat wordt afgemeten aan of je succes hebt (financieel) of niet.
the American Dream is slechts voor weinigen weggelegd, maar iedereen kan het zogenaamd behalen – voorsprong heb je als je ouders wat geld hebben zodat je op de juiste uni zat, je bij de juiste kerk aangesloten hebben (doen ook aan starterskapitaal – lijkt wel crowd funding) en je de juiste contacten al heb via alles om je heen
@34
Miljardairs zullen niet veel werken maar de meeste Amerikanen die rijk genoeg zijn om flink minder te werken of zelfs te kunnen stoppen werken wel veel uren. Artsen, programmeurs en bankpersoneel bv. maken lange dagen en daar zijn er veel meer van dan leden van de Kardashian familie of hotelerfgenamen.
@33
Dat van die gezinnen komt uit een soort ouderwetse opvatting dat een enkele werkende ouder een gezin moet kunnen onderhouden, zelfs als hij/zij achter de toonbank van Mc Donald’s staat. Ik denk niet dat dat realistisch is of ooit is geweest. Aan de andere kant is het sinds de crisis (en het zal niet snel weggaan vanwege de globalisering en de onderwijskosten en toegegeven, ook de belabberde onderwijskeuzes die Amerikanen maken, lekker 2 ton schuld voor een papiertje in Engelse literatuur) wel een zinnige vraag wat de overheid moet doen met gezinnen waar noodgedwongen (de andere ouder kan geen werk vinden) alleen maar 1 minimumloon binnenkomt en met alleenstaande ouders met jonge kinderen (in Nederland zitten die massaal in een opgehoogde vorm van bijstand, wat denk ik ook niet de toekomst is, maar de Amerikaanse manier is dan weer het andere uiterste).
Intussen doet men in Zweden iets anders:
http://iacknowledge.net/celebration-time-as-sweden-moves-to-reduce-the-working-day-to-6-hours/
@38
Ja, voor ambtenaren. De rest van de bevolking zou hun banen kwijtraken aan het buitenland, dus vrij nutteloos…
@36: dat zijn niet de rijken. Dat is een deel van de middenklasse.
@40
Met 4 ton per jaar zit je bij de Amerikaanse 1%. Je kunt ellenlange discussies houden over de definitie van rijk, maar je kunt niet ontkennen dat je met een paar ton per jaar toch echt rustiger aan zou kunnen doen zonder te verhongeren of heel vroeg met pensioen kunt gaan, dat doen Amerikanen echter meestal niet wat maar laat zien dat het geen simpele overlevingsstrijd is.
@41: veel doktoren in Nederland werken ook heel veel uren. Zo verschillend is dat niet. Op dat niveau werken de Amerikanen niet veel meer uren dan de mensen hier. Dat verschil zit hem in de lagere regionen.
@42
Er is ook in de hogere regionen wel degelijk verschil. In de VS hebben ze niet veel part time werkende artsen (ja, dat lees je goed, Nederlandse vrouwen zijn zo ouderwets dat zelfs de meerderheid van de vrouwelijke artsen part time werkt) en Nederland kent weinig programmeurs die 60 uur per week werken en maar 2 weken per jaar vakantie hebben.
@43: een programmeur die effectief 60 uur per week ‘werkt’ doet niet veel nuttigs meer. De grens ligt een beetje bij 30 uur per week, en dan nog alleen als je geluk hebt dat je je een beetje kan concentreren. Vul de rest van de tijd op met vergaderingen en je bent d’r wel.
Tenzij je 60 uur gaat zitten copy-pasten. En je reistijd ook meetelt. Etcetera.
@44
Uit eigen ervaring weet ik dat je in 60 uur wel degelijk meer gedaan krijgt dan in 30 of 40 uur, misschien niet precies 2x of 1,5x zoveel maar zeker wel meer. De truc is dat je wel enige motivatie moet hebben (het moet niet te saai zijn) en dat je het 9-5u, 5 dagen per week ritme moet loslaten (je werkt bv. 7 dagen per week of in creatieve vlagen van 12 uur om dan weer een dag bijna niets te doen en als je echt even niets meer presteert ga je routine dingen doen die waarbij je niet hoeft na te denken en die je hebt laten liggen juist voor dat soort momenten, weinig reistijd helpt ook, thuiswerken is ideaal). In de VS wordt dit regelmatig verwacht van ook hoogbetaalde programmeurs, soms wel maanden achtereen (daar wordt ook dik voor betaald en als je wilt kun je met dat geld heel lang bijkomen op een tropisch strand). Het is natuurlijk schaamteloze uitbuiting wanneer het gebeurt bij zeer laagbetaalde mensen maar Amerikanen vinden het normaal datje veel uren per jaar werkt.
@8: Dit fenomeen kent men ook in Japan. Nooit gedacht dat je met je hoofd tegen het beeldscherm kon slapen.
@44:
Het argument is dat je productiviteit drastisch daalt na die tijd. Er wordt gewoon veel minder gepresteerd in die extra uren. Mensen zijn vooral gewoon alleen maar aanwezig. Iemand die 60 uur werkt presteert misschien 1,5 keer zo veel als wanneer die 30 uur werkt, maar het uurloon is op de prestaties binnen die 30 uur gebaseerd (en de uurtjes boven de 40 uur zijn dan ook nog eens overuren, die normaal gesproken extra betaald worden). Dat is economisch gezien dus niet echt aan te bevelen, tenzij je natuurlijk echt helemaal niemand anders kan krijgen en de deadline voor een job niet reëel gesteld is.
@47
Meer mensen zijn inderdaad moeilijk te vinden in de categorie werk waar ik het over heb (en voor zelfstandigen of wetenschappers is het al helemaal geen optie), daarnaast moet je dan meer mensen inwerken, meer vergaderen, meer uitleggen en in de VS heb je nog de uiterst dure zorgverzekering waar de werkgever voor opdraait en, plus het feit dat ze overuren daar lang niet altijd meer betalen (in Nederland trouwens ook niet altijd). Dan gaan we er ook nog eens vanuit dat mensen de hele tijd werken, terwijl dat bij zittend werk helemaal niet zo is (het internetten/facebooken alleen al).