Een leuke kop op nu.nl: ‘Geen verbod op digitaal contact leraar en scholier‘. Het suggereert een paar dingen. Ten eerste, dat zo’n verbod is overwogen, en ten tweede dat digitaal contact tussen leraar en scholier schadelijker zou zijn dan gewoon contact.
Twee dingen die, bij mijn weten, nergens op gebaseerd zijn. Misschien dat het verbod er daarom ook niet is gekomen. De Besturenraad van het christelijke onderwijs in Nederland heeft wél besloten dat ‘digitaal’ contact zich moet beperken tot ‘het geven van vakinhoudelijke informatie’.
Wat bezielt zo’n raad? Zijn digitale contacten zo anders dan ‘echte’ contacten? Loopt het standaard uit de hand als er bijvoorbeeld ge-emaild wordt? Als ik het goed begrijp mag een leraar geen advies geven aan een gepeste leerling via de email, maar wel in zijn kantoortje op school of via de telefoon (maar dan weer niet via sms). Of is het gewoon de bedoeling dat er geen intieme relaties ontstaan tussen leraar en leerling?
Uiteraard dat laatste. Maar waarom daar nu opeens extra regels voor moeten worden ingevoerd ontgaat me volledig. De digitale wereld is inmiddels zo ingeburgerd dat deze een onderdeel is van de echte wereld. En daardoor gelden daar ook de regels van die echte wereld. Een docent die aan het sex-chatten is met een leerling weet heus wel dat wat hij (of zij) doet niet kosher is. Sterker nog, zo’n docent zal zich van dit soort nieuwe richtlijnen niks aantrekken. Er verandert immers niets aan de situatie. Het was illegaal zonder de nieuwe regels en het blijft illegaal.
Dus waarom deze regels, waar is de raad bang voor? En wat dacht de raad toen het een verbod overwoog: “Ha, lekker het vak van leraar terugwerpen naar het midden van de jaren 90”?
Reacties (3)
Bij een actualiteitenprogramma werd onlangs uit de doeken gedaan dat het voor leraren in de digitale wereld soms toch wat ingewikkelder is dan in de gewone wereld: leerlingen zetten al gauw xxx in een sms, ter afsluiting, of liefs onder een email. Het is zaak als leraar dat te negeren en daar niet in mee te gaan. Maar sommige leraren vinden zichzelf dan te zakelijk en te kil.
In het programma kwamen cijfers aan bod waaruit blijkt dat leraren via internet steeds vaker te innig worden, door mee te gaan in het taalgebruik van de leerlingen. Dat is een nieuw verschijnsel, en daarom werd ook daar gepleit voor maatregelen. Dat wil zeggen: een richtlijn.
Lijkt me helemaal niet zo erg om een en ander nog eens helder op een rij te zetten. Dan reageer je op een maatschappelijke realiteit.
Je mag als leraar ook helemaal niks meer tegenwoordig. Dat werkt ook niet echt statusverhogend.
Kijk, vroeger kreeg je het respekt van een hele klas als je de grootste etter precies tussen zijn ogen wist te raken met de bordenwisser.
Los nog van dat zulks dankzij Amnesty International is verboden, kan het ook niet meer. Tegenwoordig moet je als leraar oppassen als je op het digitale schoolbord iets wil aanwijzen en je je vinger net op het scherm zet als de grootste etter van de klas er een smerig stukje film op weet te zetten.
Ik ben nu al weer ruim tien jaar het onderwijs uit, maar voel nog geen milligram ambitie om daarin terug te keren. Onder andere omdat er tegenwoordig mensen zijn die heel verkeerde conclusies trekken als je meer dan alleen vakinhoudelijke dingen doet met je leerlingen.
Vroeger (alweer) was dat ook het leujek van het leraarschap. En er was wel eens een collega die daarin een verkeerde weg insloeg, maar meestal ging het geoon goed en konden de leerlingen zo’n soort mentoraatschap uitstekend waarderen en hadden ze daar ook behoefte aan.
@1: Waarom is het in de digitale wereld anders? Waarom zou het anders moeten zijn?
Kan een leraar niet op zijn klompen aanvoelen dat een -xxx- onder een mailtje, in welke situatie dan ook, niet correct is? En zo nee, is zo’n leraar dan
[x] geschikt
[ ] ongeschikt
?